woensdag 18 november 2015

Perspectief

Over ongeveer een jaar word ik veertig - blijkbaar toch een periode in je leven waarop je na gaat denken over wat je bereikt hebt, wat er nog zou moeten gebeuren en waarop een bucketlist ineens helemaal niet stom en platgetreden lijkt. Maar net op het moment dat ik serieus overwoog of ik inderdaad niet eens ergens heel dringend moest gaan eten, bidden of beminnen, gebeurde Parijs. En dat heeft alles in een keer weer in normaal perspectief gezet.
Inderdaad, ik pas niet meer in maat 38 en het is me tot op heden niet gelukt om zelf verse pasta te maken. Maar jongens, who cares?? Ik heb een vaste baan, een mooi huis met een dak dat niet lekt, een in alle opzichte aantrekkelijke man en als kers op de taart vier gezonde en gelukkige kinderen.




En mijn jeugd was ook al zo juichend gelukkig. De grootste boef was B1 in plaats van Mohammed B. Gevaar was een vrachtwagenchauffeur die rechts afsloeg of zat in de bosjes op je te wachten in een beige regenjas, gewapend met een rolletje Fruitella met aardbeiensmaak en verhalen over een nestje jonge poesjes bij hem thuis. Niet dat ik of mijn vriendjes trouwens ooit echt geconfronteerd werden met deze zaken. Het enige dat een beetje in de buurt kwam, was een licht psychotische man die op gezette tijden bloot in zijn open raam heel hard met zijn platenspeler mee stond te zingen...op vijf hoog. En hij kwam nooit naar beneden, of in ieder geval niet bloot.

Ik vraag me af hoe dat voor mijn kinderen is. Hoe ervaren zij wat er nu in de wereld gebeurt? Wat krijgen zij daar van mee? Het Jeugdjournaal, het internet en de kranten. Het nieuws is overal en ik heb het idee dat ze al veel meer van de wereld snappen dan ik op die leeftijd.

Ik zat daar maandagochtend juist diep over te peinzen terwijl ik mijn dochters naar het zwembad bracht voor hun wekelijkse portie schoolzwemmen, toen er plotseling een droge knal klonk. Met Parijs vers in mijn referentiekader was ik gelijk alert. Dat mijn dochters ondanks alles gelukkig andere zaken aan hun hoofd hebben, bleek toen oudste dochter rustig verder liep en tussen neus en lippen door opmerkte dat er "waarschijnlijk iemand een pepernootje in zijn achterband had".

maandag 9 november 2015


Ordelijk

'Mijn kast is opgeruimd
en nu nog even
- dat had ik steeds verzuimd - 
mijn leven.'


Annie M. G. Schmidt



Toen ik bovenstaand gedichtje van Annie M.G. Schmidt tegenkwam moest ik lachen - hoe herkenbaar! 
Maar bij mij is het helaas nog erger. Zelfs mijn kast is namelijk niet opgeruimd.
Ik heb maak meer foto's dan ik afdrukken en ophangen kan, ik heb meer spullen dan ik plaatsen kan en meer kleren dan ik dragen kan. Ik heb meer recepten in te veel kookboeken dan ik ooit bakken kan en meer boeken dan ik lezen kan. 

Het enige dat ik te weinig lijk te hebben is tijd. Ik ben altijd aan het rennen, plannen, vliegen en doorgaan: Als ik nu vast even 'dit' dan kan ik straks ook nog even 'dat' en hoef ik niet eerst 'zo' maar kan ik gelijk 'zus'. Het gevoel dat je altijd achter de feiten aanloopt en continu bezig bent orde in de chaos aan te brengen. Mindfull is het al jaren niet meer in mijn hoofd. Tijd voor bezinning! En 1 januari is zelfs nog niet in zicht...

Enfin, 'aan de slag' dacht ik vanochtend dus voortvarend. Foto's ordenen (of in ieder geval die van afgelopen jaar) maar ik kwam zoveel fijne beelden tegen dat ik niet verder ben gekomen dan het maken van bovenstaande collage. En toen kreeg ik ook nog allemaal bruisende ideeën voor een kerstfoto-project - kansloos megalomaan maar niemand in huis om me af te remmen. De eerste schetsen zijn dan ook gemaakt, een lijstje van te regelen spullen is opgesteld en een datum geprikt. Nog meer foto's en nog meer chaos in huis. En weer niet heel wereldverheffend, maar 'go with the flow' is in mijn geval ook wat waard. 

Dus laat die creatieve wanorde maar weer komen. En die goede voornemens schuiven door naar daar waar ze beter tot hun recht komen: 1 januari.