maandag 27 januari 2014

Oma's


Oma's weten veel en zijn vaak niet te beroerd om hun door de jaren heen opgedane kennis met je te delen. Denk aan praktische adviezen als "Met een rokje aan, altijd je benen bij elkaar houden als je zit" en "Van heet water met daarin een gesneden ui, worden je ramen brandschoon en streeploos". Handige tips!
Maar dat is niet het enige.
Immers, naar wie kan je beter kijken als je de dingen wat rustiger aan wilt doen (en dat wil ik op dit moment)? Eerst een boodschapje doen, dan de eendjes voeren, de kat aaien, wat dode bloemetjes uit je primula's halen en hé, dan is het alweer tijd voor een power nap.
En waarom niet gewoon dat snoepje nemen als je er nu zin in hebt? Hulde aan de oma's dus!

Dat is volgens mij ook wat Tim Walker gedacht moet hebben, toen hij op het idee kwam om The Granny Alphabet te maken. Deze Engelse fotograaf stond al bovenaan mijn lijst met inspirerende fotografen maar na dit boek kan hij helemaal niet meer stuk.
In de cassette die ik kocht, zit één boek vol met sprankelende portretten van 'little old ladies' en één boek met een grappig alfabet geïllustreerd door Lawrence Mynott. Ik kocht het hier.



Overigens bespeur ik een trend als het om 'something old' gaat.
Zo besteedde het van oorsprong Canadese magazine Kinfolk laatst ook al het hele blad aan dingen die beter worden naarmate ze ouder zijn, The Aged Issue. Mooie portretten van oude mensen, aandacht voor gerechten vol smaak waar je niet op hoeft te kauwen en tips voor een goed middagdutje. Het was nog nooit zo leuk achter de geraniums!
Navraag in eigen kring (i.c. mijn dochters) leverde overigens de volgende definitie op van een oma:

"dat is een meisje dat al heel oud is...en al bijna dood."

De onlangs door mijn dochters geërfde clipoorbellen (ook al zo'n oma-ding!) van de moeder van hun oma. 

woensdag 15 januari 2014

Woensdag in de keuken

"Woensdag in de tuin" zit er vandaag niet zo in - de hele dag druilerige, koude regen uit dikke, grijze wolken.
Dus ben ik met de dames de keuken in gegaan om lekker comfort food te maken. Natuurlijk niet te ingewikkeld (zie de vorige post). En wat kan je dan beter maken dan iets met chocola.


Ik had het idee al eerder besproken met de dames en zoals met alles wat met koken te maken heeft, waren ze gelijk enthousiast.
Oudste dochter kondigde gisteren tijdens het avondeten dan ook trots aan dat zij "morgen met mama chocola van rotsjes ging maken!" De broers keken of ze water zagen branden maar, "she had them at chocola" uiteraard.
Het recept is simpel en de dames hadden een geweldige middag.


Dat wil zeggen, tot het op opeten aankwam - "uhh, niet zo lekker".
En nu zit ik dus met een berg heerlijke, pure pindarotsjes wat helaas weer niet zo goed combineert met mijn goede voornemens, het is tenslotte nog maar januari.

Een hap...en weg was ze!

Mochten er mensen zijn die ook aan de slag willen. Hieronder het 'recept' dat ik gebruikte.

dinsdag 14 januari 2014

Simplify

Het afgelopen jaar was een goed jaar met veel fijne familiemomenten, inspirerende reisjes en leuke foto-opdrachten. Zo mocht ik twee bruiloften vastleggen, heb ik een ontzettend leuke familiesessie gedaan op een superlocatie, een paar portretten gemaakt, voor de eerste keer foto's mogen ophangen op een expositie en als kers op de taart heb ik ook nog een beeldverslag gemaakt van dé cultuurconferentie van het jaar!
Mijn foto werd door Ilvy Njiokiktjien genomineerd tijdens de eerste Fotoweek en Koos Breukel heeft een familieportret geschoten van ons. Kortom, "fotowise" zat het wel goed in 2013.
Helaas ben wel een beetje aan mijzelf voorbijgegaan door al die leuke (en soms ook minder leuke) dingen.
2014 wordt voor mij dan ook het jaar waarin ik moet leren om meer balans te zoeken en te houden tussen wat echt moet en wat leuk is. Een behoorlijke uitdaging want ik vind veel leuk en vind ook dat veel "moet" omdat het er nou eenmaal bij hoort in het leven.
Maar ik ben op weg en er van overtuigd dat het me gaat lukken! Simplify my life...

De eerste stap die ik heb gezet, is om mijn foodfotoproject te "simplifyen".
Wat begon als een interessante uitdaging bleek halverwege de zomer een enorm, megalomaan, blok aan mijn been. En dus, hup, weg met dat overspannen idee en terug naar waarom ik ook alweer eten wilde gaan fotograferen: om te kijken of ik het leuk vind dat gefrutsel op de vierkante centimeter en om te oefenen met licht.
Inmiddels ben ik drie foto's verder in mijn "toetjesspecial voor de Allerhande" en ik vind het heerlijk (niet in de laatste plaats omdat ik na afloop alles zelf mag opeten).
Kom maar door dus met die opdrachten Jamie magazine, delicious en foodies!