Edgar

Vandaag is een goed moment om Edgar te introduceren; de kater naar wie dit blog mede genoemd is.

Edgar is nu bijna één jaar oud. Hij is de zoon van een nogal schizofrene poes die op een dag bij ons is binnen komen lopen: Wolfie. 

Wolfie woonde oorspronkelijk een straat verderop maar besloot op een dag dat ze bij ons kwam wonen. Een paar maanden later was ze zwanger van maar liefst vijf kittens. Twee hebben de bevalling niet overleefd maar Edgar, Toulouse en Marie wel.

In tegenstelling tot wat de namen overigens doen vermoeden, gaat het hier om twee heren en een dame. Marie (die nu bij de eerste eigenaren van Wolfie woont,…volg je het nog?) bleek bij nadere inspectie door de dierenarts toch een mannetje. Bij ons thuis noemen we hem nu Marc Marie, maar in het echte leven heet hij geloof ik Lama (wat ook niet echt heel mannelijk is, wel?). 

Hoe dan ook, Edgar is de dag voor Koninginnedag geboren en heeft heel toepasselijk een licht oranje tint. Het is de meest toegankelijke kat die ik ooit gekend heb, maar ook de meest eigenwijze en avontuurlijke! 

Een gevaarlijke combinatie zo is gebleken: vanaf de dag dat hij naar buiten gaat, hebben we hem steeds op verschillende locaties op moeten halen. Edgar gaat namelijk graag op mensen af en doet dan alsof hij dagen geen eten en aandacht heeft gehad.

In eerste instantie waren we hem gewoon een paar dagen kwijt; kan gebeuren als je een kater hebt. Via de dierenwinkel hoorde we echter dat hij opgepikt was in de plaatselijke “Action”, een dag bij hen in de dierenwinkel in een kooitje had gezeten en toen maar door iemand mee naar huis was genomen. De tweede keer hoorde we, weer via de dierenwinkel, dat Ed in het asiel was afgeleverd. Toen ik hem daar oppikte heb ik hem gelijk laten chippen en een kokertje met zijn adres omgedaan.

Sindsdien worden we zo nu en dan gebeld om Edgar ergens op te komen halen. De score tot nu toe: vier huisadressen, de plaatselijke Albert Heijn (waar hij zich gezellig in de personeelkantine had geïnstalleerd), een basisschool en vandaag dus Croissanterie De Snor en het NS station (volgens de verhalen liep hij op het spoor richting Gouda).

Edgar heeft binnen ons gezin dus zo zijn eigen act: op expeditie gaan ‘daar waar geen poes ooit geweest is’, je heel zielig voordoen tegen wildvreemde poezenliefhebbers, je laten oppakken zodat ze het adreskokertje kunnen checken en je vervolgens door het gealarmeerde baasje in je poezenmandje laten afvoeren naar huis om daar een bak eten leeg te schokken en met een tevreden gevoel diep in slaap te vallen op de bank.