Ik: " En als hij naast je staat, hoe noem je hem dan?"
Jongste zoon: " Dan moet je Willem zeggen, want dan hoef je niet te roepen."
Soms zijn woorden zo normaal geworden dat je niet meer door hebt wat je zegt. Toen mijn dochters twee jaar waren, wees ik ze eens op een langsrijdende ambulance met flitsende zwaailichten. Waarna ze allebei spontaan begonnen te zwaaien. Horen en zien op kinderniveau...geweldig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten