Zo fietste ik laatst met oudste dochter achterop langs een slootje bij ons in de buurt, op weg om jongste dochter op te halen van een speeldate. En in die sloot zwemmen al sinds de zomer zwanen.
Eerst waren dat er vijf: twee grote en drie kleintjes. Inmiddels is dat aantal echter drastisch gereduceerd tot een grote en een kleine zwaan.
Al weken fiets ik hier twee keer per dag langs en denk dan altijd dat de kleintjes waarschijnlijk zijn gestikt in te grote hompen brood die ze van onwetende kleuters hebben gekregen en dat de grote is platgereden door de vuilniswagen.
En iedere keer weer breekt m'n hart bij het zien van die twee overgebleven vogels.
Maar dankzij het levendige kinderbrein van mijn dochter heb ik nu een veel fijnere variant in mijn hoofd.
Ik: "Kijk, de zwanen zijn nog maar met z'n tweeën. Zielig, hè? Zou de overgebleven grote zwaan de papa of de mama zijn?"
Oudste dochter: "Dat is niet zielig hoor. Dat zijn de mama en een kindje. En de papa die is altijd onder water als wij langskomen...boodschappen aan het doen."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten