Spinnencake en heksensoep

Halloween is hier thuis inmiddels uitgegroeid tot een gigantisch verkleed- en snoepfestijn. Hoewel dat eerste vooral een noodzakelijk kwaad is om zoveel mogelijk snoep binnen te halen en het helaas dus vooral uitloopt op het laatste. "Nee mama, dat zakje is veel te klein...dat moet echt groter", kreeg ik te horen toen ik ze een diepvrieszakje (nota bene extra groot!!) wilde meegeven op hun tocht. Uiteindelijk zijn ze vertrokken met ieder een stevig formaat Albert Heijn tas. Die ze aan het einde van de avond bulkend vol weer binnen sleepten. 

Ik heb zelf een wat romantischer beeld bij het hele gebeuren. Bij Halloween denk ik aan kunstig uitgeholde pompoenen met flikkerende kaarsjes er in, zelfgefreubelde spinnencake en heerlijke, dampende heksensoep (bijvoorbeeld van pompoen, kastanje of knoflook). 

Helaas heeft heksensoep in ons huis inmiddels een heel andere connotatie. Twee winters geleden heeft 'meneer-de-echtgenoot' eens weken rondgereden in een auto waarin een wolk niet te traceren mestlucht hing. Ik denk dat het begin maart was dat er, na een grondige inspectie door hem, een zak met spruiten uit de achterbak tevoorschijn kwam. "An, weet jij wat dit is?" 

Het bleek een nog na dampend rekwisiet van een modeshoot van begin januari. Van de knapperige spruitjes had ik een leuke winterketting geregen die het op de foto heel leuk deed maar die, achter in de auto met de verwarming op "kernsplitstemperatuur", iets minder goed tot zijn recht kwam.  

Een paar weken terug, tijdens een ritje naar de plaatselijke dierentuin, had 'meneer-de-echtgenoot' een déja-vu. Of liever gezegd een déja-senti: een behoorlijke mauvaise odeur vulde de auto. En inderdaad, halverwege de rit hield jongste dochter triomfantelijk een zak met stinkende prut omhoog. Wat eens heerlijke sappige tomaten van oma's moestuin waren, was nu een klotsende bruine heksensoep in een plastic zak geworden. Zelfs met alle ramen open en een extra dot gas lukte het niet om de lucht weg te krijgen.

Ik heb mijn leermomentjes inmiddels dus wel gehad. Toch duurde het laatst nog een dag of drie voordat ik dacht aan de zak met schattige stoofpeertjes die ik van An had gekregen tijdens een verjaardag in Breda (waar ik met de auto heen was gegaan!). 

Inmiddels zijn die gelukkig succesvol verwerkt tot een heerlijk nagerecht, met dank aan een geweldig recept van Mimi Thorisson. Maar daarover in een later blogje meer!