Woensdag in de tuin - Engelse editie

Vandaag twee weken geleden liep ik met mijn moeder door Charleston House, huis van kunstenares Vanessa Bell. Al jaren zeiden we tegen elkaar dat we daar echt een keer heen zouden gaan samen maar verder dan dat kwam het niet. Tot ik begin dit jaar vond dat het zo niet langer kon en alle informatie bij elkaar heb gegooggled en gewoon de boel heb geboekt.
Het had nogal wat voeten in aarde - trein, vliegtuig, nog een trein, taxi - maar op woensdagochtend 12 juni stonden we echt voor de deur, klaar voor onze privé tour door het huis. Geweldig om alles in het echt te zien en de sfeer te voelen. Natuurlijk gaat zo'n tour veel te snel waardoor we nu eigenlijk nog een keer willen. Gelukkig wil oudste dochter ook graag naar 'dat huis waar ze op de muren geschilderd hebben' zodat we een geldig excuus hebben om nog eens richting Lewes en Firle af te reizen.
Binnen mag je helaas geen foto's maken, maar de tuinen zijn ook schitterend, zelfs met regenachtig weer, en daarom vandaag dus de Engelse editie van 'Woensdag in de tuin'. Enjoy!
 

En uiteraard kan je er ook heerlijk taartjes eten. In ons geval carrot cake met macadamia nootjes topping. Thuis ook eens proberen. 

Volgende week woensdag in de tuin van Virginia Woolf. Heel anders dan die van haar zus, Vanessa Bell, maar ook heel mooi.

Brighton

Een midweekje vakantie in Engeland met mijn moeder, weg van het circus dat gelukkig succesvol draaiende is gehouden door "meneer de echtgenoot" en zijn ouders.
Prachtige kleuren in regenachtig Brighton.

Stampertjes

Negen uur. Normaal is het rond dit tijdstip in huis relatief rustig. Wat tv-geluiden, "meneer de echtgenoot" die iemand belt en een fluitende fluitketel maar dan heb je het ook wel gehad.
Maar vandaag dus niet. Oudste dochter is al drie keer naar beneden gekomen want ze kan niet slapen: Ik hoor steeds "gekke dingen". En nu je het zegt..ik eigenlijk ook. Rollende geluiden en een hoop gestamp.

Als we samen boven aankomen, wordt het geluid steeds harder en ja hoor, ook een hoop gegiechel erbij. Het zijn de twee broers (beter bekend als "De Stampertjes") die ook niet kunnen slapen en het toen maar tijd vonden voor een stevig potje knikkeren (met wel vijftig knikkers tegelijk; als je het doet, doe het dan goed! is het motto).
Ze hebben bovendien als echte Stampertjes hun dekens op de vloer gelegd en luisteren daar met grote ogen naar mijn betoog over "morgen weer vroeg dag, fris voor school zijn en nu stil want je zusje kan niet slapen". Juichend wordt er gevraagd of je het "echt helemaal beneden kan horen?". Ja dus.
Hulde voor de praktische vader van de Stampertjes: briljant die vloer met geluidsdempende matrassen en wat een vondst: altijd patat als avondeten (nooit meer gezeur over groene, gezonde dingen)!

Jongste dochter had twee velletjes papier nodig om Majoor Langhors met alle Stampertjes op zijn rug te kunnen tekenen. En ze heeft, na wat aarzelende vingeroefeningen, de familienaam op z'n Rotterdams er boven gezet: Stampert!