Echt sprekende portretten van iemand maken, vind ik tegelijkertijd het mooist en het moeilijkst - het wordt al snel een veredelde pasfoto met een geposeerde houding en een gemaakte lach. Het liefst geef ik daarom weinig aanwijzingen aan de poserende persoon en wacht ik tot er vanzelf een natuurlijke, ontspannen blik verschijnt.
Maar hoe doen andere fotografen dat? Ik ben er heel benieuwd naar en dat was mede de reden om onze familie in te schrijven voor een portretsessie bij Koos Breukel; wat mij betreft dé Nederlandse portretvedette. En bonus: eindelijk eens met z'n zessen op de foto.
Voor de gelegenheid heeft de "portretmeester" zijn fotostudio tijdelijk verplaatst naar het fotomuseum in Den Haag - en wel aan het einde van de zaal waar zijn foto's hangen. En dus lopen we langs flink wat (meer dan levensgroot afgedrukte) blote borsten, buiken en piemels: "Ja hoor, lekker mama, moeten we bloot?!?"
En na het zien van een paar expliciete zwangerschaps- en bevallingsfoto's besluit oudste dochter ter plekke dat ze nooit baby's wil als ze groot is: "Hoe doe je dat mama, geen baby's krijgen?"
Eenmaal ter plaatse blijkt gelukkig dat ze hun kleren aan mogen houden en dat Koos bovendien heel vriendelijk is. En ook nog eens heel goed in het creëren van een ongedwongen sfeer.
Tien minuten later staan we weer buiten. Ik iets wijzer over hoe je een portretsessie aan kan pakken (in een notendop, dat wel) en met onze eigen "Koos Breukel" in handen. Trots!
 |
| Tot zo ver het serieus kijken - lachen en een duim omhoog maar weer! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten