"Even rustig aan doen" - ga er maar aan staan in een huis met vier jonge kinderen en een kater zonder vastomlijnd idee van huis en haard. Deze laatste bovendien (als onderdeel van een totaalpakket aan bijzondere katereigenschappen) met een hoogfrequente neiging tot het verliezen van zijn halsbandje met adresgegevens.
Hopelijk was zijn laatste escapade op dit gebied echter een leermomentje aangezien hij toen, wederom zonder bandje, door iemand uit diens voortuin werd gevist en als "anonieme kater" werd afgevoerd naar de dierenarts. Deze las de chip in zijn nek, belde resoluut naar ons huis en voegde daar bij mijn aankomst in de praktijk aan toe dat het hoog tijd was voor de inentingen tegen nies- en kattenziekte.
En nu we er toch waren, konden we ook wel gelijk anti-vlo druppelen, tanden schoonmaken en een weegmomentje inlassen. Kortom, Edgar zat tien minuten later volledig "APK-gekeurd", beduusd in zijn mandje klaar voor vertrek naar huis. En hopelijk met ergens in zijn kattenbrein het idee dat hij dit niet nog een keer moet doen.
Kinderen is een heel ander verhaal. Woensdagmiddag is hier steevast een heksenketel - zo waren daar gisteren in totaal acht kinderen in diverse leeftijdsvarianten. Eindscore van deze middag: 1 tand door de lip, 2 blauwe bulten met schaafwondjes op verschillende benen en een voorraadkast waar een Russische winkel luxe gevuld bij lijkt.
Als voorbereiding op deze wekelijkse, luidruchtige kinderexplosie, ben ik 's ochtends gaan wandelen - en wat helpt beter om even helemaal tot jezelf te komen dan water?!
Woest schuimende golven, kabbelende beken of druppelende stroompjes...op mij heeft het een magische uitwerking. Gecombineerd met de foto's die ik gisteren maakte, daarom vandaag een ode aan water.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten