Inderdaad, ik pas niet meer in maat 38 en het is me tot op heden niet gelukt om zelf verse pasta te maken. Maar jongens, who cares?? Ik heb een vaste baan, een mooi huis met een dak dat niet lekt, een in alle opzichte aantrekkelijke man en als kers op de taart vier gezonde en gelukkige kinderen.
En mijn jeugd was ook al zo juichend gelukkig. De grootste boef was B1 in plaats van Mohammed B. Gevaar was een vrachtwagenchauffeur die rechts afsloeg of zat in de bosjes op je te wachten in een beige regenjas, gewapend met een rolletje Fruitella met aardbeiensmaak en verhalen over een nestje jonge poesjes bij hem thuis. Niet dat ik of mijn vriendjes trouwens ooit echt geconfronteerd werden met deze zaken. Het enige dat een beetje in de buurt kwam, was een licht psychotische man die op gezette tijden bloot in zijn open raam heel hard met zijn platenspeler mee stond te zingen...op vijf hoog. En hij kwam nooit naar beneden, of in ieder geval niet bloot.
Ik vraag me af hoe dat voor mijn kinderen is. Hoe ervaren zij wat er nu in de wereld gebeurt? Wat krijgen zij daar van mee? Het Jeugdjournaal, het internet en de kranten. Het nieuws is overal en ik heb het idee dat ze al veel meer van de wereld snappen dan ik op die leeftijd.
Ik zat daar maandagochtend juist diep over te peinzen terwijl ik mijn dochters naar het zwembad bracht voor hun wekelijkse portie schoolzwemmen, toen er plotseling een droge knal klonk. Met Parijs vers in mijn referentiekader was ik gelijk alert. Dat mijn dochters ondanks alles gelukkig andere zaken aan hun hoofd hebben, bleek toen oudste dochter rustig verder liep en tussen neus en lippen door opmerkte dat er "waarschijnlijk iemand een pepernootje in zijn achterband had".
