Hieperdepiep

Vandaag precies een jaar geleden begonnen met dit blog. Zonder enige verwachting maar vol inspiratie om mijn verhalen te vertellen en foto's te delen. 

Tot nu toe vind ik het geweldig en ben ik supertrots dat ik inmiddels zelfs vijf (!) officiële volgers heb. Dank! Ik vind het geweldig dat jullie er zijn en dat ik zo nu en dan een reactie ontvang maakt me helemaal blij.

Ik hoop dat ik het komende jaar nog iets meer structuur in mijn blog kan aanbrengen (wie weet zelfs hier en daar een categorie kan toevoegen als 'boek op maandag' of 'inspiratiewoensdag'...suggesties zijn welkom!). En uiteraard dat ik betere foto's kan maken om hier te delen. 

En dan nu: Feest!

  

Hé...

Heb je het al gehoord??? Circus Edgar bestaat morgen 1 jaar!
Tijd voor ballonnen en taart. Chocolade-limoentaart om precies te zijn.

Men neme 6 eieren:

Uiteraard limoen:

Chocola en een heleboel andere ingrediënten en terwijl de taart in de oven staat, kunnen de ballonnen vast worden opgeblazen.

Even wachten nog en dan morgen...feest!

Voorjaarsvakantie - deel 1

De voorjaarsvakantie ingeluid met een ochtendje in Diergaarde Blijdorp.

Tweelingleeuwtjes..."het is net Ed hè, Mam?" 

Wildbreicreatie bij de pelikanen.

Mary Ellen Mark

Twee posts geleden schreef ik het al, de opdracht voor volgende les aan de fotovakschool is om een portret te maken van een geliefde of geliefd persoon. Een klasgenootje mailde net dit filmpje door waarin Mary Ellen Mark beschrijft wat een foto tot een iconische foto maakt.
Heel inspirerend om haar aan het werk te zien. "It is easy to be an ok photographer, but to be exeptionel is very hard."
Inderdaad. Ik merk dat het met fotograferen is zoals met leren in het algemeen: "hoe meer je leert, hoe meer je beseft dat je heel weinig weet." Nu ik zo intens met fotografie bezig ben, merk ik dat ik steeds kritischer word. Vooral ook kritisch op mijn eigen werk. Belichting niet helemaal ok, storende objecten in beeld of gewoon geen spannende foto. Nog een lange weg te gaan, blijkt maar weer.

Kippen en eenden

Toen mijn zoontjes 2,5 à 3 jaar waren, konden ze alle automerken herkennen en opnoemen.
Met dat in gedachten en het emancipatoire idee dat meisjes auto's ook best leuk kunnen vinden, probeerde ik laatst mijn meiden te interesseren voor de auto's in de straat.
Om niet gelijk te moeilijk te beginnen, gestart met het 'Lelijke Eendje': aansprekende naam en makkelijk herkenbaar model dacht ik zo. Fascinerend vonden ze het. Goed bezig, dacht deze "Opzij-mama" blij.

Een paar dagen later bleek zelfs dat er ergens wel iets was blijven hangen. Bij het passeren van het Eendje bij ons in de straat zag ik oudste dochter nadenken en tada, ik hoorde het kwartje vallen.
Helaas niet het hele kwartje, zo bleek toen ze supertrots riep: "Mama, kijk een lelijke kip!" 

Kip uit het briljante en hier zeer favoriete prentenboek "Wie rijdt?" van Leo Timmers. 

En om nog even op het onderwerp 'kip' door te gaan, niets lekkerder dan op zondag een hele gebraden kip die je eind van de middag in de oven zet zodat langzaam het hele huis ervan begint te geuren. Liefst met flink knoflook en verse tuinkruiden als rozemarijn en tijm.
Afgelopen weekend waren 'meneer de echtgenoot' en kinderen naar de carnavalsoptocht in Maastricht, maar vorig weekend was er alle tijd voor gebraden kip met kruiden. Tijdens het eten zag ik jongste zoon met chirurgische precisie de kruiden van zijn kippenpootje pulken.

Ik: "Is er iets?"
Jongste zoon: "Ja. Er zitten allemaal buitendingen op mijn kip."

Nagekomen bericht.
Ik dacht vanmiddag toen ik met de dames opnieuw langs het Eendje liep, "toch nog eens vragen of ze het nu wel weten ".

Oudste dochter: "Ja hoor, dat is een stoute eend."

Nagekomen bericht, augustus 2012.
Jongste dochter heeft het inmiddels stelselmatig over een "lelijke gans" en oudste dochter had het afgelopen week over een "kwalijke eend" toen we langs de bewuste auto liepen. Zucht, ik ben bang dat ik het feministisch getinte "auto-project" op moet geven.

Portret

Gisteren dag twee van mijn foto-opleiding. Interessant. Ik heb onder andere geleerd hoe ik kleurzweem kan opsporen en wegnemen, foto's kan omzetten naar zwart-wit, foto's kan croppen en horizonnen recht kan zetten. En, heel handig dit, hoe ik wespentailles en stralend oogwit maak. Dat worden, zonder intensief supermodellen-crashdieet, toch nog super vakantiefoto's van mij in bikini dit jaar!

Volgend jaar sta ik hier dus ook in bikini bij, met stralende oogopslag bovendien!

Een geslaagde dag dus al is het wat vermoeiend zo'n hele dag photoshop. Opdracht voor volgende keer is om twee portretten van een geliefde of geliefd persoon te maken. Uiteraard had ik gelijk mijn favoriete viertal in gedachten of anders wel fotogenieke Ed, maar dat is helaas niet de bedoeling. Het onderwerp moet zestien plus zijn en bovendien geen huisdier. 

En dus valt 'meneer de echtgenoot' deze keer in de prijzen. Enige probleem is wanneer en waar gezien het feit dat we allebei werken en als we thuis zijn ook druk in de weer zijn. Dat wordt plaatjes schieten in de keuken terwijl hij de aardappelen afgiet of vier paar broodtrommeltjes vult.

 Falling...

in...

Zin in gympies aan m'n voeten in plaats van verschrikkelijke-sneeuwman-laarzen met klittenband en bosjes geurige zomerbloemen in huis in plaats van de bloemloze clivia in pot.

Nog even volhouden.

"Herinnert u zich deze nog?"

In eerdere posts heb ik het al eens verteld: 75% van mijn kinderen is geen held met eten.
Met jongste dochter kan ik gelukkig royaal voor de dag komen. Ze eet humus, broccoli met grote stronken tegelijk, boontjes per kilo, paprika en worteltjes en feta is haar lievelingskaas.
De andere drie komen vooralsnog niet veel verder dan gebakken ei, boterham met pindakaas en een obligaat aantal boontjes (zoveel als dat ze oud zijn uiteraard, en geen halve boon meer).

Fruit is ook al niet favoriet: banaan en af en toe een peer.

Omdat de standaard groentes in huize Circus Edgar (boontjes, broccoli en boerenkool) me ineens behoorlijk de strot uit kwamen, heb ik afgelopen week met hulp van 'meneer de echtgenoot' het offensief ingezet. Helaas had hij gelijk daadkrachtig een bloemkool van vijf kilo ingeslagen waar ik dan weer niet zo fan van ben, maar het idee is duidelijk.
Vandaag waren de doperwtjes aan de beurt. Toen de deksel van de pan pasta met zalm, citroen en doperwtjes afging, brulden ze verrassend gelijkgestemd: "Gatver, spruitjes!". Die hebben we dus ook nog nooit gegeten - dat blijkt.
En de gerookte zalmsnippers waren ook al geen onverdeeld succes.

Ik: "Jongens, lekker roze kip uit de zee. Die lusten jullie toch wel?"
Jongste zoon: "Euhh...het smaakt naar nieuwe schoenen".

ijscircus

Nu er een officieel koufront over Nederland trekt, kan ook ik niet aan een rondje op het ijs ontkomen. Ik ben, zacht gezegd, niet zo'n ijsfanaat, heb een hekel aan kou.
Maar gisteren hebben de mannen hun eerste slagen op echte schaatsen gemaakt; de twee-ijzer-schaatsen zijn doorgeschoven naar de zusjes die er mee op de slee hebben gezeten - meer valt er ook eigenlijk niet mee te beginnen met die krengen.
En dus ging mama vandaag vol gepaste trots, maar met het lood in haar schoenen richting bevroren plas om het wonder te aanschouwen. Ik moet zeggen dat het er voor de tweede dag op echte ijzers, verrassend goed uitzag.

Ed de ijskat was uiteraard ook ter plaatse: "A small step for Ed, but a giant leap for catkind."

Voor Edgar een bakje Whiskas bij thuiskomst en voor ons warme chocolademelk en zelfgemaakte paddestoelensoep.

Sneeuw!

Portfolio

Vandaag aan de slag gegaan met de opdrachten die ik zaterdag heb meegekregen op de fotovakschool. Buiten was het ijzig koud, de mannen waren naar een feestje en de meiden wilden wel helpen voor "mama's schoolopdrachten".
Ze mochten gooien met grote confetti's en daarna hun mooiste (en wijdste) rok aan om pirouettes te draaien. En ze deden het met verve!

Edgar heeft een tijdje dapper meegespeeld met de confetti's maar hield het uiteindelijk voor gezien.