Kerstkaart 2013

Ik vind het fenomeen "kerstkaarten" maar lastig. Eigenlijk raar om ineens, omdat het kerst is, een kaart te sturen. Bovendien komen de meeste kaarten niet verder dan een boom met stylisch verantwoordde ballen, dikbuikige breed lachende kerstmannen en brandende kaarsjes.
Dit jaar wilde ik het dus zelf anders aanpakken en een echte ("burgerlijke" in de ogen van sommige huisgenoten) feest-fotoshoot doen met het hele gezin. Uiteraard inclusief Edgar, de huiskater.

Probleem 1 bleek de gigantische softbox die men mij aangeraden had bij de plaatselijke cameraverhuurwinkel: daar heb je wel zo'n stevige duikbuikige man voor nodig om die in elkaar te zetten. Maar na een halfuur kon ik die afvinken.
Probleem 2: iedereen in de juiste outfit krijgen. Pittige uitdaging, zo bleek: "Neehee Mam, ik wil die blouse niet aan, en ook geen schoenen....en zeker niet die stropdas!".

Oudste dochter helpt het licht testen

Probleem 3 - de zelfontspanner! In de hink-stap-sprong over alle snoeren en kabels van de softbox, langs het statief van mijn camera en dan niet al te geposeerd ("ik sta hier al de hele tijd") een strategische positie innemen. Niet helemaal gelukt.

En dan tot slot Edgar: die lag net lekker te slapen na een ruige nacht op kattenpad te zijn geweest. Met een slaperig hoofd tikte hij, na flink aandringen van de hele familie, obligaat tegen een bolletje wol en is toen snel met onbekende bestemming vertrokken.  

Het resultaat is anders geworden dan ik voor ogen had, maar zeker geslaagd en gelukkig niet standaard.    

Deze december met kerstcliché tekst - dat dan weer wel - in uw brievenbus!  

Nog een fijne " kerstprop" - de mini krokodil van mijn oma.

Witte zwanen, zwarte zwanen

Wat is de wereld toch heerlijk ongecompliceerd als je klein bent. Spruitjes zijn vies, Sinterklaas komt uit Spanje, een Piet is een gewoon een Piet en dood zijn is geen optie.
Zo fietste ik laatst met oudste dochter achterop langs een slootje bij ons in de buurt, op weg om jongste dochter op te halen van een speeldate. En in die sloot zwemmen al sinds de zomer zwanen.
Eerst waren dat er vijf: twee grote en drie kleintjes. Inmiddels is dat aantal echter drastisch gereduceerd tot een grote en een kleine zwaan.
Al weken fiets ik hier twee keer per dag langs en denk dan altijd dat de kleintjes waarschijnlijk zijn gestikt in te grote hompen brood die ze van onwetende kleuters hebben gekregen en dat de grote is platgereden door de vuilniswagen.
En iedere keer weer breekt m'n hart bij het zien van die twee overgebleven vogels.

Maar dankzij het levendige kinderbrein van mijn dochter heb ik nu een veel fijnere variant in mijn hoofd.

Ik: "Kijk, de zwanen zijn nog maar met z'n tweeën. Zielig, hè? Zou de overgebleven grote zwaan de papa of de mama zijn?"
Oudste dochter: "Dat is niet zielig hoor. Dat zijn de mama en een kindje. En de papa die is altijd onder water als wij langskomen...boodschappen aan het doen."

Sinterklaasseizoen

Diewertje is sinds twee avonden op tv, de Stoomboot is traditioneel al weer op weg naar Spanje in plaats van Nederland (omdat er wederom weer iets vergeten is door de Pieten) en vandaag de eerste kruidnootjes van het seizoen gebakken. Kortom, het Sinterklaasseizoen is officieel van start gegaan in huize Circusedgar. De kruidnootjes zijn eigenlijk iets te zacht geworden maar de kruidige Sinterklaasgeur die in het huis hangt maakt alles goed. Evenals het ontzettend leuke Sinterklaasboekje van Youp van 't Hek en Marije Tolman: Sinterklaas en het kleine hoogtevreespietje. Wat een fijne, kleurige tekeningen en wat een lief, inspirerend verhaaltje! 

En over inspiratie gesproken: langzaam maar zeker komt ook de stroom tekeningen hier weer op gang. Met name oudste dochter is van plan om Sinterklaas met een goed gevulde Stoomboot weer naar Spanje te laten varen op 6 december. 

Ze is inmiddels, geïnspireerd door Max Velthuijs, begonnen aan haar eerste boek. Op instagram plaatste ik eerder al een "sneakpeak".  

Engeltjes 3.0

's Ochtends vroeg - alleen het licht van de I-pad en ik nog slaperig, dus behoorlijk wazig beeld. Maar wat een engeltjes!

Nederland leest

Erik of het klein insectenboek van Godfried Bomans. Wat een briljant boek is dat! Een soort Nederlandse variant van Alice in Wonderland of Narnia. Maar dan met insecten in plaats van theedrinkende konijnen of pratende leeuwen.
En je kunt nu, als je lid bent van de bibliotheek, het boek gratis ophalen bij jouw bibliotheek. En dat niet alleen: op de website van Nederland leest kan iedereen een poster van zichzelf maken in Wollewei, het weiland op het schilderij waar het verhaal zich afspeelt. "Creatief met insecten" dus!
Ik werd er zo enthousiast van dat ik inmiddels mijn hele familie beplakt heb met kriebelbeestjes.

Bij de vierde poster overigens wel even het geluid van de zoemende bijen uitgezet.

Boe

Halloween - sinds twee jaar een vast onderdeel van het feestrepertoire in Huize Circus Edgar.
Grepen de mannen vorig jaar, bang dat het snoep aan hun neus voorbij zou gaan zonder vermomming, nog snel hun te kleine skelettenpakken uit de kast, dit jaar was er professioneel shopwerk met opa en oma aan vooraf gegaan. Score: twee spoken (waarvan 1 ter verhoging van de gruwelvreugde met duivelsmasker), één duister type met een skeletmasker en één skelet in een te kort jurkje.

Zelf snel nog wat "Halloweenbeesten" geprepareerd en casual wat AH pompoenen in de rondte gesmeten ter verhoging van de feestvreugde. Verder hoefde ik niet veel te doen aangezien de spinnenwebben hier in huis het hele jaar ruimschoots beschikbaar zijn en bovendien zo groot zijn dat een tarantula er royaal in kan verdwalen.
Na afloop van de strooptocht kwamen alle monsters nog even binnen om vol trots hun zakken snoep leeg te gooien op de vloer zodat ze konden vergelijken en uitwisselen - gevolg is dat mijn tapijt nu één grote zure mat is.
Ik kan nog tot Pasen af en toe even likken voor het echte Halloweengevoel, ben ik bang.