Postcard England

Een paar weken geleden vlogen mijn zus en ik naar Engeland. Een reisje dat we afgelopen zomer al hadden gepland - in het holst van de zomer toen de dagen nog lang en warm waren en de bomen nog vol ruisende groene blaadjes. Een weekje met z'n tweeën op pad om inspiratie op te doen voor de plannen die we al lange tijd hebben.

Een weekje op het Engelse platteland met zijn golvende heuvels bespikkeld met wollige schapen, statige landhuizen, magische oude bossen, kronkelige landweggetjes onder een boog van boomkruinen en knusse dorpjes met weggestopte tearooms en pubs met knappend haardvuur.

Aanleiding van dit alles was de uitnodiging van de Noorse fotografe Marte Marie Forsberg om deel te nemen aan haar workshop 'Visual storytelling'. Een tweedaagse workshop die ze samen met haar moeder geeft en waarbij naast visual storytelling in foodstyling en fotografie Scandinavische gerechten worden gemaakt.

Hoewel ik enorm uitkeek naar het moment om Marie te ontmoeten, was het ook wel spannend. Ze vormt namelijk al heel lang een belangrijke inspiratiebron. Haar foto's zijn zo sterk, mooi en sfeervol en vertellen ieder op zich een eigen verhaal. Was ik wel op mijn plek in haar workshop?

Gelukkig bleek ze naast een goede fotografe ook nog eens een heel aardig en open persoon. Al vanaf het moment dat ze ons begroette bij het tuinhekje van haar cottage (waar mr. Whiskey, haar Engelse Pointer, ons enthousiast opwachtte met luid geblaf) gaf ze ons het gevoel meer dan welkom te zijn.

En zo brachten we twee dagen door in haar charmante Engelse cottage waar we onze eigen kerstthee samenstelden en onze notitieboekjes volschreven met styling en fotografietips en de heerlijkste Noorse recepten van haar moeder, Yvonne. We maakten wandelingen, lunchten in een serre bij een ommuurde tuin, gingen in antiekwinkels op zoek naar props en aten 's avonds met elkaar in oude pubs onder het genot van glazen rode wijn bij een haardvuur.

Het was zo inspirerend! De ideeën en plannen buitelen door mijn hoofd; voor mijn fotografie en voor dit blog. Daarover later meer (en over de andere dagen in Engeland, die we doorbrachten in Bath). Voor nu hoop ik dat mijn foto's ook genoeg vertellen.

Stoofpeertjes van de gebroeders Grimm

Een tijdje terug wandelde ik langs knoestige stammen in het vroege ochtendlicht. De mist hing dromerig boven een gelijkmatig neergezweefd tapijt van goudgele blaadjes. Hier en daar klonk zacht vogelgefluister uit de met besjes volgehangen struiken. In de verte een kasteeltje met gouden vlaggetjes op de torens. De herfst op z'n mooist.

Net zo mooi als de schaal met kleine stoofpeertjes hieronder, die rechtstreeks uit een sprookjesboom geplukt lijken. Zo'n boom die alleen voorkomt in de duistere verhalen van de gebroeders Grimm (eet zo'n peertje ongekookt en je verandert in een oude dwaze koningin, in een meisje dat eindeloos vestjes van zwanenveren moet naaien of in een gnoom die hardnekkig rondbazuint dat niemand weet hoe hij heet).

Voordat het zover kon komen, had ik gelukkig mijn gietijzeren pan al gepakt en de peertjes in een geurig bad van rode wijn, steranijs, kaneel en laurierblaadjes gezet. Een halfuurtje op het vuur ermee -  ondertussen genietend van een dampende kop thee terwijl mijn Rotterdamse keukentje zich langzaam vulde met het magische stoofpeertjesaroma.

Maar daar stopte het sprookje niet deze keer. Want hoewel zo'n rood glanzend peertje op zichzelf al een feest is waar Sneeuwwitje spontaan haar sappige appeltje voor zou laten liggen, wilde ik deze keer nog meer herfstsmaken toevoegen. Iets met speculaas en vanilleroom...

Uiteindelijk werd het een romige speculaas-cheesecake met mijn stoofpeertjes als een karmozijnen kroontje er bovenop. De herfst gevangen in een taart!

Bij het eten van slechts een klein stukje verander je in een lichtvoetig najaarsprinsesje met een jurkje van ritselende oranje blaadjes en een kransje van scharlaken besjes op het golvende haar. Maar let op, zodra je nog een stukje neemt, loop je het risico om net als de wolf voorover te vallen in de waterput omdat je maag gevuld lijkt met keien!

Kortom, een taartje om in kleine puntjes te snijden en dan met liefde uit te delen na een lange, frisse wandeling door een gekleurd toverbos.

Hollands nazomerijs

Ik was net terug van een zinderend warme zomervakantie in Frankrijk en had zin om iets te bakken. Dat moesten dus haast wel van die heerlijk korrelige, Franse zandtaartjes met geurige aardbeien worden, ook wel bekend als tarte aux fraises. Maar het aardbeienseizoen loopt ten einde en bovendien heb ik hier al eens een variant met tijm beschreven.
Gelukkig zijn daar bramen, de Michelinmannetjes onder het bosfruit, die als ze echt goed rijp zijn smaken als heerlijke fluwelige bolletjes zoete herfst (maar let op, mijd te allen tijde de in een hermetisch plastic bakje verpakte zure clusterbommetjes die je voor drie euro koopt bij de supermarkt).

Enfin, vol met Franse bakdromen maakte ik een lijstje met benodigdheden voor mijn tarte aux mûre sauvage waarna ik een dag later in de groene zomerhitte met twee doosje aangenaam zoet ruikende bramen naar huis fietste. In mijn zweterige Rotterdamse nazomerkeukentje besloot ik dan ook om de plannen maar om te gooien: bramenijs!

Als zomer en herfst een culinaire baby zouden krijgen (bare with me) dan zou het tenslotte dit nazomerijs zijn. En zo niet dan toch, want het was te warm om te bakken en die gulzig gekochte berg bramen moest op.

Met klotsende plakoksels heb ik dus slagroom staan kloppen, bramen in de blender staan duwen en dit alles met een stevige wolk poedersuiker en gecondenseerde melk gemengd. Toen de bak met ijs-in-wording eenmaal afgedekt in de vriezer stond, ben ik de volgens het recept benodigde zes uur met mijn benen omhoog onder de parasol in mijn stadstuintje gaan zitten.

Gelukkig bleek het ijs ontzettend lekker. En met wat friszure (wel lekker!) aalbesjes en eventueel een lepel slagroom wordt het zelfs een bijzonder chique toetje. Zeker in de vintage kristallen likeurglaasjes van mijn oma.

Overigens maakte ik deze foto's op de meest ultiem stomende, alle-hitterecords-verbrekende herfstdag ooit, camera in de sportstand want in een split second stonden er twee doffe glaasjes met een treurig plasje paarse prut inclusief zieltogende bosvruchtjes voor me in plaats van een delicaat Hollands seizoensdessert.

Maar het is gelukt en als het dit weekend nou iets koeler is, zou je het zeker ook eens moeten proberen. Het recept is hier te vinden (waarbij je uiteraard de aardbeien vervangt door bramen).

Zowel de bloemenkrans als het ijs zijn kansloos met dit weer.

Ondertussen...

Ondertussen is eindelijk de zomer begonnen! En zijn we voor het eerst in jaren weer eens naar het strand gegaan om een dagje niets anders te doen dan met zand spelen en naar de meeuwen en de branding te luisteren.

En we vierden de verjaardag van de mannen. Ze werden 12, een kroonjaar! Hieperdepiep wat een vakantie tot nu toe!

Een Hollandse zomer

Grijze wolken, heftige hoosbuien en druipende bomen. Het wil maar niet lukken met die zomer dit jaar. En dat terwijl de langste dag alweer voorbij is en de dagen vanaf nu alleen nog maar korter worden.

Maar gelukkig hebben we aardbeien! En pioenrozen! Twee ultieme zomerdingen waar ik hoe dan ook blij van word, desnoods met kaplaarzen en wollen coltrui aan. Jongste dochter is zelfs zo verzot op aardbeien dat ze twee jaar geleden als zomerkoninkje naar het Carnaval wilde.

Je kan zo'n pondje aardbeien natuurlijk netjes over wat bakjes verdelen, maar om het toetje na een moeizaam opgegeten avondmaaltijd van geprakte groentes met een kuiltje jus voor ons wat levendiger te maken, bedacht mijn vader het spelletje "een, twee, drie". Alle aardbeien werden in een grote schaal gegooid die in het midden van de tafel werd gezet. Ieder kreeg een vorkje dat tijdens het spel met de achterkant op tafel moest staan, om de beurt mochten we aftellen en pas bij "drie" mocht je een duik met dat vorkje in de schaal nemen. Uiteraard was er altijd wel iemand die des Monty Pythons na "twee" "vijf" zei met alle dramatische gevolgen van dien. 

Bij extreem dikke aardbeien, ongelijke aantallen en sowieso vanwege de per maaltijd wisselende extra regels ontaarde het toetje meestal in gevaarlijk aardbeiengespetter en in uitzonderlijke gevallen zelfs in bloedende vingers. Dat neemt niet weg dat het een van mijn meest gekoesterde jeugdherinneringen is (naast de variant met doppinda's die mijn vader bedacht om de lange winter zonder aardbeien door te komen en die we "vlootje" noemden - maar daarover wellicht ooit nog eens meer.).

Een stuk eleganter is de taart die maakte om te vieren dat 'meneer de echtgenoot' en ik acht jaar geleden trouwden. Ik viel als een blok voor de combinatie van frisse aardbeien, romige custard en heerlijk zanddeeg. Met Wimbledon zachtjes aan op de achtergrond (het ultieme excuus om een bakje aardbeien met room te eten overigens) bakte ik in een ochtendje deze taart.

Aardbeien en tijm taart

Nodig voor een taart van ongeveer 8 stukken

deeg

125 gr bloem

125 gr amandelmeel

125 gr boter

snufje zout

30 gr poedersuiker

koud water

tijmcustard

200 ml melk

zaadjes van 1 vanillestokje

een paar takjes verse tijm

2 eidooiers

30 gr poedersuiker

150 gr roomkaas

topping

500-600 gr aardbeien

verse tijmblaadjes

Begin met het deeg door alle ingrediënten te mengen en met je handen tot een soepele bal te kneden. Wikkel het vervolgens in folie en laat het minimaal een uurtje rusten in de koelkast.

Voor de custard breng je de melk samen met het merg uit het vanillestokje en de tijmtakjes in een pannetje tegen de kook aan. Haal van het vuur en laat de smaken goed intrekken. Verwarm ondertussen de oven voor op 180 C.

Haal het deeg uit de koelkast en druk het voorzichtig in een platte taartvorm met losse bodem (die je uiteraard eerst goed hebt ingevet). De meeste recepten zeggen dat je het deeg ook uit kan rollen maar dat is mij met zanddeeg nog nooit gelukt. Meestal eindig ik bij dergelijke pogingen met een tafel vol plakkerige stukken deeg die ik van-ze-lang-zal-ze-leven nooit meer netjes in de vorm krijg.

Bak de bodem vijftien minuten blind in de oven en daarna nog 10 minuten om bruin te worden. Laat lichtjes afkoelen.

Klop nu de eidooiers en de poedersuiker romig en schenk langzaam bij de warme melk. Haal de takjes tijm uit het mengsel. Breng de custard weer tegen de kook aan en zet het vuur laag. Haal vervolgens van het vuur af en klop de roomkaas er doorheen. Het hele mengsel gaat vervolgens op de taartbodem en die gaat dan weer 15 minuten in de oven.

Minstens 30 minuten laten afkoelen voordat je de in vieren gedeelde aardbeien er netjes opzet.

Het recept heb ik uit The Simple Things maar bleek bij goed lezen van Yvette van Boven te zijn. Zij kan natuurlijk veel beter opschrijven hoe je deze taart echt moet bakken. Het recept staat in haar boek Home Baked, pagina 263.

Foto's op zondag

Wat een fijne zondag was het! Wekkerloos wakker worden, jongste zoon die voor iedereen die dat wilde eitjes bakte, een frisse lentewandeling met meneer-de-echtgenoot en dochters en als kers op de taart een vrolijke familieshoot in pittoreske Hollandse omgeving.

Afgelopen week experimenteerde ik bovendien weer eens met mijn fotocamera - wat heerlijk is dat toch. Niet alles werkte zoals ik dacht, maar met de foto's hieronder ben ik erg blij. Mooie week vast!

Maandagochtendplaatjes

Gewoon zomaar wat plaatjes die ik gisteren maakte. Het licht was niet bijzonder - maar als je goed kijkt is er altijd wel wat moois te vinden. De lente wordt zachtjes wakker met sprietjes en in pasteltinten.

Ik snoof de frisse lucht op, luisterde naar het gefluit van de voorjaarsvogels en plukte wat dappere, kleine bloempjes om ons huis mee op te kleuren. Wat natuurlijk eigenlijk niet mag - wild plukken - dus bij elke volwassene die ik tegen kwam op mijn pad, was ik bang voor een boze reprimande.

Gelukkig was iedereen vooral met zichzelf bezig (wat ik normaal heel vervelend vind, maar nu dus niet) en nu heb ik dus een klein kopje Hollands lentegeluk op mijn schouw staan.

Een Haags middagje

Hoewel het een enorme logistieke uitdaging is, is het fijn om ook eens met maar een kind op stap te gaan. Gewoon even samen: geen broers of zussen die meekijken, meedenken en er ongevraagd tussendoor komen met opmerkingen, vragen of bijzondere kunstjes of grappen. Afgelopen vrijdag ging ik daarom op pad met jongste dochter, die haar zinnen had gezet op een taartje in Hotel des Indes.

Het was een zonnige dag, de krokussen stonden uitbundig te bloeien op het Voorhout en er was ook nog een mooi plekje op het Des Indes-pluche voor ons vrij. Helaas viel het chique taartje wat tegen. Na drie vorkjes volgde al snel een "mama, ik zit vol" waarna ik het zoete bosbessenmoesje met gelei heb opgegeten ondanks al mijn goede voornemens.

Op 31 december stond ik op de weegschaal want 'dat klopt natuurlijk helemaal niet dat ik een steeds grotere maat kleding moet kopen'. Mega wake-up call: dat klopte helaas heel erg wel. En dus ben ik sinds 1 januari - hoe klassiek - begonnen met gezonder en bovendien de helft minder eten. En drie keer in de week sporten. Ja echt!
En het goede nieuws is dat het echt werkt. Zes kilo minder en ik vind het nog steeds leuk. Enige nadeel is dat ik de best heel lekkere en gezonde recepten die ik maak niet sprankelend genoeg eruit vind zien om te fotograferen. Of de honger heeft de overhand waardoor de oergezonde hapjes helaas ook nooit op de foto komen. Het was dus wat stil op het blog.

Maar terug naar dat Haagse taartje: mierzoet was het, dus ik snapte jongste dochter wel. Dan maar liever wat verantwoorde en minder zoete zaken. De supersnelle bananenbolletjes van Yvette van Boven bijvoorbeeld. Of 'bolletjes'? Het waren meer 'bergjes' in mijn geval, want mooi rond werden ze niet. Maar smakelijk!

Bananenbergjes

Nodig voor ongeveer 20 bergjes
1 eiwit
1 banaan
125 g havervlokken
50 g pistachenoten en pecannoten

De oven moet op 180 graden. En dan aan de slag met het eiwit. Die kan je inderdaad gewoon, zoals Yvette aanraadt, met je hand opkloppen. Het wordt namelijk vrij snel wat het moet wezen: een schuimige witte soep.

Prak dan de banaan door het mengsel en roer er vervolgens de havervlokken door. Yvette gebruikt hier havermout voor. Was hier niet voorhanden, havervlokken daarentegen wel. Even googlen en wat blijkt? Havermout is een berg geknipte havervlokken. Ik merkte dat het wel handig is om hier wat minder van te gebruiken want het wordt al vrij snel een droge, compacte homp.

Tot slot roer je de nootjes erdoor (gehakt of ongehakt, as you like it). Maak bolletjes met een ijsbolschep of vorm met je hand wat bergjes en leg die op een met bakpapier bekleedde bakplaat.

Bak de bergjes in 15 minuten lichtbruin. Super lekker als ze nog een beetje warm zijn maar koud ook een traktatie!

En hoe het vrijdag afliep? Jongste dochter en ik hebben het hele Haagse dagtripjes pakket afgerond: krokussen bewonderd, op de poort van de Ridderzaal geklopt ("hier woont iemand hoor mama want er is een huisnummer"), het torentje van Rutte gezien ("wel klein, eigenlijk. Is dat niet zielig?") en 'het meisje met de parel' gezocht en gevonden in het Mauritshuis. Een magische dag.