Herfstdagen

Half oktober, maar het gedicht November van J.C. Bloem dwaalt al dagen door mijn hoofd. 

November

Het regent en het is november.

Weer keert het najaar en belaagt

Het hart, dat droef, maar steeds gewender,

Zijn heimelijke pijnen draagt.

[...]

Verloren zijn de prille wegen

Om te ontkomen aan den tijd:

Altijd november, altijd regen,

Altijd dit lege hart, altijd.

J.C. Bloem

Stoofperen to brighten up your days

Op zo'n grijze dag als vandaag kan je je bijna niet meer voorstellen dat het een paar weken geleden nog heerlijk nazomerweer was - met warme zonnestralen, korte mouwen en groene boomtoppen. Mijn vorige blog over een warme middag op een Frans chateau past daar prachtig bij, maar nu is het toch echt tijd voor iets anders.

Nu de dagen flink korter zijn en de zon zich soms hele dagen niet laat zien, moet ik op een andere manier aan mijn dagelijkse portie energie en inspiratie zien te komen. Bijvoorbeeld door in de leunstoel in mijn erker weg te kruipen in een dik boek (ik ben net begonnen met het herlezen van dit boek, heerlijk traag) met een kop thee binnen handbereik of door, als het niet regent, een wandeling te maken in het park om de hoek of (als ik meer tijd heb) in een echt bos.

Daar zijn de bomen en struiken nu op z'n mooist met een felgeel, rood of oranje bladerdak en daaronder een tapijt van knisperende blaadjes om doorheen te banjeren. En vandaag vond ik zelfs nog takken vol knalrode bramen die helaas niet meer rijp zullen worden maar wel een prachtige foto opleverden. Inspiratie is echt overal.

Maar soms is er geen tijd voor een boek of wandeling. Maar gelukkig zijn er dan altijd nog boeken vol heerlijke recepten die ik eens wil uitproberen. Zo heb ik de afgelopen weken verschillende recepten voor stoofpeertjes getest. Rode, witte en nog meer witte. Net zo lang tot ik uiteindelijk uitkwam bij het perfecte stoofpeertje - het maakt zelfs een doodgewone, doordeweekse dag met grijze wolken en een stoot huiswerk of strijk tot een bescheiden feestje.

Gouden stoofpeertjes

Nodig voor 6 personen

6 kleine stoofpeertjes (bijvoorbeeld Gieser Wildeman)

1 citroen

1 lt witte wijn (ik gebruikte een Chardonnay vanwege de vanille en botertonen)

500 ml water

200 g suiker

1 tl kurkuma

1 vers laurierblaadje

1 el maizena

Doe de wijn, het water, het sap van de citroen samen met de twee uitgeperste helften, de suiker, kurkuma en het laurierblaadje in een grote pan met dikke bodem en breng aan de kook. Schil ondertussen de peertjes en snijd de onderkant recht zodat ze straks netjes rechtop blijven staan in de pan. Ik laat het klokhuis altijd gewoon zitten maar als je dat ingewikkeld vindt eten straks, dan is het handig om die er nu uit te halen. 

Zet de peertjes voorzichtig in de pan en stoof ze een uurtje tegen de kook langzaam gaar.

Schep de peertjes voorzichtig uit de pan, haal de citroenhelften en het laurierblaadje er ook uit en voeg de maizena toe (eerst een papje maken met koud water in een apart bakje!). Laat het geheel nu nog 2 minuten doorkoken zodat het vocht licht bindt en glanzend wordt.

Zowel koud als warm heerlijk! Met bijvoorbeeld wat speculaaskruimels en een grote lepel slagroom.

On a grey day like todays, it's hard to imagine that only a few weeks ago the weatherfelt like summer - with warm rays of sun, shortsleeves and green treetops. My last post about a warm afternoon at a French chateau matched wonderfully well with that, but now it's time for something different.

Now the days are shortening and the sun sometimes doesn't show itself for days, I have to turn to other things for my dose of daily energy and inspiration. For example by curling up in my favorite armchair with a big book and a cup of aromatic tea or by taking a stroll in the park around the corner (which looks, by the way, surprisingly like a Bob Ross painting in autumn) or through a proper forest if I have the time.

Because right now the trees and bushes are looking their best with their yellow, red or orange foliage and the tapastry of crisp leaves on the ground. Today I even found branches full of red brambles which probably won't ripen anymore but gave a great photo opportunity. Inspiration is everywhere.

But sometimes there's no time to read a book or take a walk when you have a day job and four kids. Luckily I have a lot of beautiful cookbooks filled with ore recipes than I can ever make. So in the last weeks, I tried different recipes of poached pears: red and white ones and beautifully golden. Until I found the perfect one  - it gives you the most perfect golden pears that can brighten up even the most ordinairy weekdays packed with grey skies, homework and dishes.

Stoofpeertjes van de gebroeders Grimm

Een tijdje terug wandelde ik langs knoestige stammen in het vroege ochtendlicht. De mist hing dromerig boven een gelijkmatig neergezweefd tapijt van goudgele blaadjes. Hier en daar klonk zacht vogelgefluister uit de met besjes volgehangen struiken. In de verte een kasteeltje met gouden vlaggetjes op de torens. De herfst op z'n mooist.

Net zo mooi als de schaal met kleine stoofpeertjes hieronder, die rechtstreeks uit een sprookjesboom geplukt lijken. Zo'n boom die alleen voorkomt in de duistere verhalen van de gebroeders Grimm (eet zo'n peertje ongekookt en je verandert in een oude dwaze koningin, in een meisje dat eindeloos vestjes van zwanenveren moet naaien of in een gnoom die hardnekkig rondbazuint dat niemand weet hoe hij heet).

Voordat het zover kon komen, had ik gelukkig mijn gietijzeren pan al gepakt en de peertjes in een geurig bad van rode wijn, steranijs, kaneel en laurierblaadjes gezet. Een halfuurtje op het vuur ermee -  ondertussen genietend van een dampende kop thee terwijl mijn Rotterdamse keukentje zich langzaam vulde met het magische stoofpeertjesaroma.

Maar daar stopte het sprookje niet deze keer. Want hoewel zo'n rood glanzend peertje op zichzelf al een feest is waar Sneeuwwitje spontaan haar sappige appeltje voor zou laten liggen, wilde ik deze keer nog meer herfstsmaken toevoegen. Iets met speculaas en vanilleroom...

Uiteindelijk werd het een romige speculaas-cheesecake met mijn stoofpeertjes als een karmozijnen kroontje er bovenop. De herfst gevangen in een taart!

Bij het eten van slechts een klein stukje verander je in een lichtvoetig najaarsprinsesje met een jurkje van ritselende oranje blaadjes en een kransje van scharlaken besjes op het golvende haar. Maar let op, zodra je nog een stukje neemt, loop je het risico om net als de wolf voorover te vallen in de waterput omdat je maag gevuld lijkt met keien!

Kortom, een taartje om in kleine puntjes te snijden en dan met liefde uit te delen na een lange, frisse wandeling door een gekleurd toverbos.

Franse stoofpeertjes

In de vorige post had ik het al over de peertjes die bijna heksensoep waren geworden. Gelukkig heb ik ze op tijd van dit troosteloze einde kunnen redden want wat werden ze mooi toen ik ze uiteindelijk stoofden. En heerlijk bovendien! 

Normaal zou ik nooit denken aan iets als 'peertjes stoven' (is dat niet heel ingewikkeld, met melige, laffe peren als resultaat?) maar ik kreeg een zak vol schattige exemplaren cadeau en alsof het lot er mee speelde, ontving ik niet veel later via de post het kookboek van Mimi Thorisson, "A kitchen in France" (een absolute kerstcadeautip voor mensen die van lekker koken, Frankrijk en mooie fotografie houden!).
Het staat vol heerlijke Franse recepten, mooie verhalen en werkelijk schitterende foto's (gemaakt door haar echtgenoot Oddur Thorisson). Naast dat ik gelijk zin kreeg om naar een Frans château te verhuizen met de familie en er daar ook nog maar een roedel katten bij te nemen (hoewel zij 20 honden hebben, maar daar begin ik natuurlijk niet aan), kreeg ik ook enorme zin om te koken. En dan niet een ordinair roerei met wat kruiden, maar voor mijn doen best ingewikkelde, Franse dingen. 

Helaas viel dit nieuwe kookelan exact samen met een oven die er mee op hield. Naast wat afgebroken knopjes, een kapot handvat (lang leven duct tape!) en een ingebouwde wekker die het precies een week heeft gedaan, werd hij nu ook niet meer warm. Jammer dat ik daar pas achter kwam toen de ovenpatat al anderhalf uur bleek lag te sudderen en mijn kinderen om half zeven groen van de honger aan de inhoud van de fruitschaal begonnen. De grote grill er maar overheen gegooid en gelijk de "witgoedman" gebeld.  

Inmiddels zijn we een nieuw verwarmingsonderdeel, een bak met geld en een woelig levensverhaal van de witgoedman verder maar hij doet het weer als een zonnetje. En nu ben ik niet meer te stuiten.
De stoofpeertjes van Mimi ( Pears à la Médocaine - er gaat een hele fles rode wijn in!) waren het eerste dat ik maakte en het was het wachten meer dan waard! Ik serveerde het met de roomkaastopping van de wortelmuffins van Sophie Dahl waar ik eerder al over schreef. Hieronder het door mij vertaalde recept, inclusief dat van de Engelse creme. De credits gaan uiteraard geheel naar Mimi en Sophie.

Pears à la Médocaine

Nodig

6 à 8 stoofperen

ongeveer 750 ml droge, rode wijn

350 gr suiker

1/2 vanillestokje (zaadjes er uit geschraapt, maar bewaar ook het stokje!)

1 kaneelstokje

2 laurierblaadjes

2 steranijsjes

Gooi alles (behalve de peertjes) bij elkaar in een pan met een dikke bodem, roer totdat de suiker is opgelost en breng aan de kook. Zet de peertjes er voorzichtig bij, doe de deksel op de pan en laat ze ongeveer 30 minuten zachtjes sudderen. 

Laat de peertjes goed afkoelen en zet ze dan, in de siroop, minimaal 24 uur in de koelkast.  

Heerlijk in combinatie met:

Roomkaasmengsel van Sophie Dahl

Nodig

250 gr roomkaas (ik gebruikte mascarpone)

60 gr poedersuiker

andere helft van het vanillestokje (maar dit keer alleen de zaadjes)

geraspte schil en sap van 1 citroen

Klop de roomkaas met de poedersuiker en de vanillezaadjes door elkaar. Voeg dan de geraspte schil en beetje bij beetje het sap van de citroen toe. Proef tussendoor of het niet te zuur wordt. 

Bon appétit en enjoy!

De foto's van mijn meiden maakte ik trouwens afgelopen zondag gewoon hier in Rotterdam en bleken prachtig te combineren met de peertjes! Een Frans-Engelse post met een Hollands tintje dus.

Hallo herfst!

Door al dat mooie weer van de afgelopen weken was ik vergeten dat het toch al midden oktober is. Lekker met de tuindeuren open een kopje koffie drinken en zonder jas aan de deur uit. Sterker nog, ik heb een paar weken geleden met oudste dochter in een zomerjurkje kastanjes staan rapen in het plaatselijke park. En nog ging er geen belletje rinkelen - kastanjes in de zomer...wake up! 

Gisteren werd ik eindelijk met mijn neus op de feiten gedrukt toen ik (met jas aan) door een klamme regenwolk door Utrecht liep. Gelukkig wel op weg naar wat leuks.

Vlak bij de Dom heb ik samen met An van Tarte taart An bijgepraat en plannen gemaakt onder het genot van gigantische punten taart, dampende koppen thee en, om deze zoete ochtend in stijl af te maken, knapperige Jitterbuggs. Met mijn hoofd vol plannen en in mijn achterhoofd dat Zweedse zandkoekje met Meringue ben ik weer in de trein gestapt. Had ik dat koekje niet ergens eerder langs zien komen?

Aha! In The Kinfolk Table, hét kookboek van hipsters around the world; gekocht voor de mooie fotografie (hmm, dit klinkt wel heel erg als "ik koop de Playboy voor de journalistieke artikelen". Maar serieus, kijk maar eens hier). Hier wordt het echter als Deense specialiteit aangeprezen en bovendien voorzien van een laagje jam.
Omdat ik bij vallende blaadjes, suizende boomtoppen en natte straten met donkere wolken erboven altijd zin krijg om iets te bakken, ben ik aan de slag gegaan. In plaats van frambozen gebruikte ik bramen en bramenjam - het is tenslotte herfst!

Meringue-bramen koekjes volgens het Kinfolk recept 

Nodig
125 gr. zoute roomboter op kamertemperatuur
240 gr. suiker
2 grote eieren, gesplitst en op kamertemperatuur
210 gr. bloem
bramen en bramenjam

Plaats een rooster in het midden van de oven en verwarm deze voor tot 175 graden.
Mix de boter en de helft van de suiker samen met de ei-gelen en bloem tot een compact deeg. Rol uit op een stuk bakpapier en bak in vijf minuten of tot ze knapperig beginnen te worden. Haal de koek uit de oven en breng de oventemperatuur terug tot 150 graden.
Klop nu de eiwitten met de mixer in 1 minuut tot ze beginnen te schuimen en voeg dan geleidelijk de andere helft van de suiker toe. Mix tot het eiwit pieken vormt.
Smeer nu de jam naar smaak over de koek. Daar over heen smeer je voorzichtig het eiwit uit. Bak een uur in de oven of tot de Meringue droog en licht begint te kleuren.
Laat minstens een uur afkoelen, breek in stukken en serveer met verse bramen.

Een groot succes was het. Te meer omdat mijn oven het langzaam begint te begeven en niet heel heet meer wordt. Ideaal dus om Meringue te bakken! 

Ben wel benieuwd hoe dat binnenkort gaat als er hier een door meneer-de-echtgenoot gewonnen thuiskok komt koken. Waarschijnlijk vier gangen gebakken schuim opgediend door de met de kok meegekomen keukenelfjes. We'll see! 

Herfstportretten

Geïnspireerd door Koos Breukel en de schitterende herfstkleuren, heb ik afgelopen zondag deze portretten van de mannen gemaakt in Den Haag. 

En deze prachtige, surrealistische waterspiegeling. Hoera voor de herfst!

Woensdag in de tuin

Ik was al dagen de tuin niet in geweest - ik heb geen lieslaarzen of Zuidwester - en met een half IJsselmeer dat in 1 dag uit de lucht is komen regenen, was het stadstuintje dus een absolute "no-go-area".
Maar vanochtend hield het ineens op met regenen; tijd om me buiten te wagen.
En daar trof ik de herfst in volle glorie aan!

"Wednesdays in the garden" is officially started by Alicia Bock.

Oktoberdag

Regen, grijze wolken en koude wind. En dus mooie herfstbloemen en een inspirerend boek om de sombere dag door te komen. 

Paris versus New York van Vahram Muratyan is absoluut een aanrader! En er is ook een blog...genoeg om nog een regenachtige dag door te komen. En hebberig te worden van die gave prints die je er kan kopen. 

Rain, grey clouds and cold winds. And so beautiful flowers and an inspiring book to pass the dark day. Paris versus New York by Vahram Muratyan is an absolute must read (or must see..there are not many words in it!). And there's a blog as well...enough to get through another rainy day. 

Wij bakken zelf!

Weer een "Woensdag in de tuin" die in het water valt. Letterlijk deze keer: de regen kwam hier met bakken tegelijk naar beneden.
De diverse grootouders brachten gelukkig uitkomst: van de ene kant kwam met de post het boek Julia en Sam in het theater van Karina Schaapman, de andere kant was zelf aanwezig om voor te lezen en te helpen met het koekjes bakken.
En daar kwam mijn eigen oma weer goed van pas die mij het briljante kookboek Wij bakken zelf! van R. Lotgering-Hillebrand naliet. Ik bezit de vierde druk uit 1948.
Het voorwoord uit 1932 zet de toon: "Er zijn altijd vele huisvrouwen die, hoe gemakkelijk het ook moge zijn om alles van de banketbakker te laten komen, er een eer in stellen, huisgenoten en gasten eigen gebakken lekkernijen voor te zetten."
En zo was het vandaag! Met de hulp van mevrouw Lotgering-Hillebrand en wat herfstinspiratie van het internet hebben de dames, oma en ik (en vooruit, de mannen verschenen tijdens het versieren ook) egeltjes gebakken.

Another "Wednesday in the garden" gone bad. It was raining cats and dogs here. 

Luckily the grandparents brought relieve by sending the book Julia en Sam in het theater or by turning up themselves. Even my own grandmother helped out: I inherited her cookerybook We bake ourselves (my translation) written by R. Lotgering-Hillebrand. It's from 1948 and very interesting to read: it speaks about "housewives who take pride in baking things themselves to impress their guests". 

And so we did today! With a little help from dear miss Lotgering-Hillebrand and some inspiration from the internet we baked hedgehogs. 

Lekker voorgelezen worden na het bakken...