Franse kaassoesjes op een grijze dag

Ondanks de grijze lucht en de laaghangende mist was ik in Franse sferen in mijn kleine stadskeukentje afgelopen week. Geïnspireerd door de tentoonstelling in het gemeentemuseum in Den Haag (Hubert de Givenchy's ode aan Audrey Hepburn) en het running diner kids hier in de buurt (waarbij we onze woonkamer omtoverde tot "Bistro Ratatouille") maakte ik soesjes met roquefort en walnoten. En terwijl buiten de lucht langzaam zwaarder werd en kleine druppeltjes de struiken en bomen in het stadstuintje o, zo zachtjes lieten glanzen, vulden de delicate geuren uit mijn oven langzaam het huis.

Het licht in huis kleurde zachtblauw en vormde zo de perfecte achtergrond voor een ongeplande fotosessie met jongste dochter terwijl we samen ongeduldig wachtten tot de soesjes voldoende afgekoeld waren om te proeven. 

Ik ben zo blij met hoe de foto's zijn geworden. Ze laten mijn dochter zien zoals ze is: pittig maar lief en vol energie. Haar ogen weerspiegelen de avonturen en verhalen waar ze me overdag over vertelt en waar ze 's avonds van droomt. Mijn mooie Vermeermeisje.   

En de soesjes? Die bleken zo lekker dat ik ze later die week nog een keertje bakte. Samen met een petit glaasje port waren ze de perfecte snack na mijn herfstige fotowandeling door een klein maar mysterieus bos, hier een uurtje vandaan. 

Een goed boek erbij en laat die regen en wind nog maar even voortrazen. Eventjes nog zodat ik knus kan wegkruipen binnen tot het voorjaar echt weer hier is.

Voor de soesjes gebruikte ik het recept van Mimi Thorisson uit "A kitchen in France". Je kunt hier iets soortgelijks vinden van haar  - de roquefort en walnoten voeg je net voor het vormen van de soesjes op de bakplaat aan het deeg toe. 

Despite the grey sky and the low-slung fog I was in a French mood this week in my little city kitchen. Inspired by the exhibiton on Givenchy and Audrey Hepburn in The Hague and the running diner kids we had in our neighbourhood (when we turned our livingroom in 'Bistro Ratatouille") I baked little puffs with roquefort and walnuts. And while the sky outside turned even heavier and little droplets turned the bushes and trees in the city garden ever so slightly shiny, delicate smells from the oven filled the house.

The light turned to a soft lightblue and made the perfect backdrop for an unplanned photoshoot with my youngest daughter while we waited impatiently for the puffs to cool down. 

I love how the photos turned out. They show my daugther exactly how she is: keen but sweet and full of energy. Her eyes reflect the stories and adventures she tells me during the day and of which she dreams in the night. My beautiful "Vermeer girl".

And the puffs? They were so good I baked them again later that week. With a petit glas of port they were the perfect snack after my photowander through a tiny but mysterious forest an hour from here. With a good book as company I don't mind if the wind and rains keep going. Just a little bit longer so I can snuggle up inside until spring is really here.

For the puffs I used a recipe from Mimi Thorisson from her cookbook "A kitchen in France". Here you can find a similar recipe of her - you need to add the roquefort and walnuts just before you form the puffs on the baking tray.

Love in the old fashioned way

Mijn oma is 91 geworden. Toen ze in 2002 overleed, zag ze eruit zoals een oma uit een prentenboek: klein, een beetje krom en met een hoofd vol korte grijze krulletjes. Ik herinner me haar ook alleen als oude vrouw, slofjes hakend en manchetten verstellend in een oude leunstoel met antimakassars terwijl ze ons zo nu en dan dwingend aanspoorde om iets in het huishouden te gaan doen. Haar "zou jij je moeder niet eens helpen!" galmt na al die jaren nog helder na. Maar mijn herinnering aan haar is uiteraard maar een fractie van haar leven.

Bladerend door de oude fotoalbums die bij mijn moeder thuis in de kast staan, ontvouwt zich foto na foto namelijk een wonderlijk ander deel. Verborgen tussen de flinterdunne spinnewebbladeren komt haar levensverhaal tot leven. Mijn oma als jonge vrouw in elegante jurken met kant, rijen kleine knoopjes en gesteven kraagjes. Dansend en lachend, zingend in een swingband. Stralend in de armen van mijn opa en sigaretjes rokend op het dak van een oud huis dat allang niet meer bestaat.    

Ze trouwde met haar grote liefde en ze kregen samen twee kinderen. Ze vertelde me eens dat toen hij veel te vroeg overleed, ze er eigenlijk niet meer zo veel aan vond, aan het leven. Als ik naar de foto's van hen samen kijk, jong en verliefd, kan ik het niet laten om te denken aan hoe het zou zijn geweest als ze samen echt oud waren geworden. 

Zou hij tot op hoge leeftijd bloemen voor haar hebben gehaald? Zorgvuldig uitgekozen zacht geurende theerozen met daartussen fragiele sprietjes brem en donkere, mysterieuze anemonen. 

Zou zij, wachtend tot hij thuiskwam in een van haar kookboeken hebben gebladerd. "Zal ik de soesjes maken waar hij zo gek op is? De kleine mokkataartjes? Nee wacht, ik maak iets met de bloedsinaasappels die ik gisteren op de markt kocht." 

Terwijl ze bezig is met het maken van de custard voor in de zandtaartjes mijmert ze over het begin van hun relatie. Ze heeft alle treinkaartjes uit die tijd nog bewaard - keurig opgeborgen in een klein gouden doosje met frivool gekleurde emaillen bloemetjes erop. Zo nu en dan kijkt ze ernaar en pakt de door hem verzonden ansichtenkaarten erbij, volgeschreven met lieve woordjes in zijn fijn krullerige handschrift. 

Als hij eindelijk thuiskomt zet ze zijn bloemen in een vaas en schenkt twee glazen rozenlimonade met gin in. Ze hebben tenslotte iets te vieren. Op de liefde! The old fashioned way!

Bloedsinaasappeltaartjes (uit 'Delicious 2, febr. 2017')

Nodig voor 6 kleine taartjes

taartbodem
175 g bloem
80 g amandelmeel
100 g suiker
125 g boter
1/2 tl kardemonpoeder
2 eieren
6 taartvormpje met losse bodem, ingevet

vulling
2 eieren
8 eidooiers
225 g suiker
sap en rasp van 3 bloedsinaasappels
sap en rasp van 1 limoen
sap van 1/2 citroen
200 g boter
200 ml slagroom

3 bloedsinaasappels voor de garnering

Meng voor de bodem 1 ei met alle andere ingrediënten, maak er een platte schijf van die je twee uur in de koelkast legt, verpakt in plastic folie.

Verwarm de oven voor op 170 C, vul de vormpjes dun met het deeg en bak de bodems ruim een kwartier blind in de oven. Verwijder het bakpapier en de vulling, strijk de bodems in met het andere ei en zet nog vijf minuutjes terug. Laat daarna ongeveer 1 uur afkoelen.

Maak ondertussen de custard door de eieren, de dooiers, de suiker en al het rasp en sap goed te mengen. Verwarm de slagroom en laat de boter hierin smelten. Voeg nu iets van de warme slagroom bij het eimengsel zodat dit al iets warmer wordt. Giet dan de rest van het roommengsel erbij en zet de kom boven een pan kokend water (let op dat het water de onderkant van de kom niet raakt) en klop net zolang totdat een mooi dik gebonden mengsel ontstaat. Dit kan best lang duren!

Neem van het vuur en giet voorzichtig in de taartbodems. Dek af en laat in de koelkast rusten.

Na een uur zijn ze klaar en kan je ze garneren met dunne plakjes bloedsinaasappel.

My grandmother was 91 when she died and looked like a granny from a childrensbook. I remember her only as an old lady but that's obviously only a small part of her history. When I look at the pictures of her and my granddad in the old photobooks at my mothers house, a different story unfolds itself between the cobwebbed pages. Two young lovers, smiling, singing and dancing - smoking cigarettes on the rooftop of an old house that doens't excist anymore. And I can't help but wonder about what could have been when they really could have grown old together (unfortunatelly my grandfather died to early). This blogpost is about that - the flowers that he would still bring her after all those years, the little treats she would bake him. It's about love, the old fashioned way!