Werkwoord

Kun je je de tijd nog herinneren dat je niet wist wat een werkwoord was? Of een zelfstandig naamwoord? Blijkbaar op de basisschool ooit geleerd en er toen nooit meer bij stilgestaan...tot een paar weken geleden.
Oudste en jongste zoon zitten allebei in groep zes en dus zaten ze gebroederlijk naast elkaar aan tafel, gebogen over hun huiswerk: een stencil met zinnen waarvan ze de werkwoorden moesten onderstrepen.

Ik: "Kijk, hier staat het jongens. Een werkwoord is iets dat je kunt 'doen'. En je kan het vervoegen."
Jongste zoon: "Vervoegen? Wat is dat?"
Ik: "Nou, dat je bijvoorbeeld kan zeggen 'ik loop, jij loopt, hij loopt, wij lopen' enzovoort."
Oudste zoon: "Oké, ik snap het. Dus in deze zin is het 'ook'? 
Ik: "Nee, dat kan je toch niet 'doen'?"
Oudste zoon: "Hè? Maar wel vervoegen hoor: ik ook, jij ook, wij ook!"

Volledig de slappe lach tijdens het helpen met mijn huiswerk...

En die talenknobbel hebben ze ook bij Engels:

Jongste zoon: "Wat betekent 'nothing' in het Engels?"

Meneer de echtgenoot: "Niets."
Jongste zoon: "Oh. En 'legging' dan?"
[...]

Woensdag in de tuin - koninklijke editie

Woensdag in de tuin van...Koning Willem en Koningin Maxima. Een koninklijke editie dus!

Het stadstuintje ligt er namelijk niet al te aanlokkelijk bij op het moment en dus hebben we die links laten liggen om een frisse herfstwandeling te gaan maken in De Horsten, bij ons thuis beter bekend als "het bos van de gele cake". 

Massa's mooie paddestoelen gezien en ook nog een echte royal: prinses Beatrix die over het bospad reed in haar chique wagen. Vast de plantjes van haar zoon water gegeven nu die in Griekenland herfstvakantie aan het vieren is.  

Herfstportretten

Geïnspireerd door Koos Breukel en de schitterende herfstkleuren, heb ik afgelopen zondag deze portretten van de mannen gemaakt in Den Haag. 

En deze prachtige, surrealistische waterspiegeling. Hoera voor de herfst!

Koos

Echt sprekende portretten van iemand maken, vind ik tegelijkertijd het mooist en het moeilijkst - het wordt al snel een veredelde pasfoto met een geposeerde houding en een gemaakte lach. Het liefst geef ik daarom weinig aanwijzingen aan de poserende persoon en wacht ik tot er vanzelf een natuurlijke, ontspannen blik verschijnt. 

Maar hoe doen andere fotografen dat? Ik ben er heel benieuwd naar en dat was mede de reden om onze familie in te schrijven voor een portretsessie bij Koos Breukel; wat mij betreft dé Nederlandse portretvedette. En bonus: eindelijk eens met z'n zessen op de foto.

Voor de gelegenheid heeft de "portretmeester" zijn fotostudio tijdelijk verplaatst naar het fotomuseum in Den Haag - en wel aan het einde van de zaal waar zijn foto's hangen. En dus lopen we langs flink wat (meer dan levensgroot afgedrukte) blote borsten, buiken en piemels: "Ja hoor, lekker mama, moeten we bloot?!?" 

En na het zien van een paar expliciete zwangerschaps- en bevallingsfoto's besluit oudste dochter ter plekke dat ze nooit baby's wil als ze groot is: "Hoe doe je dat mama, geen baby's krijgen?"

Eenmaal ter plaatse blijkt gelukkig dat ze hun kleren aan mogen houden en dat Koos bovendien heel vriendelijk is. En ook nog eens heel goed in het creëren van een ongedwongen sfeer. 

Tien minuten later staan we weer buiten. Ik iets wijzer over hoe je een portretsessie aan kan pakken (in een notendop, dat wel) en met onze eigen "Koos Breukel" in handen. Trots! 

Tot zo ver het serieus kijken - lachen en een duim omhoog maar weer!

Woensdag in de tuin

Ik was al dagen de tuin niet in geweest - ik heb geen lieslaarzen of Zuidwester - en met een half IJsselmeer dat in 1 dag uit de lucht is komen regenen, was het stadstuintje dus een absolute "no-go-area".
Maar vanochtend hield het ineens op met regenen; tijd om me buiten te wagen.
En daar trof ik de herfst in volle glorie aan!

"Wednesdays in the garden" is officially started by Alicia Bock.

Melkboer

Geen oma van oudste dochter maar wel duidelijk familie...

Oudste dochter: "Mama, jouw papa leeft niet meer, hè?"
Ik: "Ja, mijn papa leeft niet meer."
Oudste dochter: "Maar de papa van mijn papa leeft nog wel."
Ik: "Ja, dat klopt. Vind je dat papa een beetje op zijn papa lijkt eigenlijk?
Oudste dochter: "Ja, want ze hebben allebei krullen."
Ik: "En lijk ik op mijn mama?"
Oudste dochter: "Nee, want oma is klein en heeft kort haar. En je lijkt ook niet op jouw papa want die had een baard en een bril!"

Dat je 37 bent en dan op een ordinaire zaterdagochtend in oktober er achter komt dat je toch van de melkboer bent - omdat je geen baard hebt of 1.54 meter lang bent.
Gelukkig constateerde oudste dochter daarna tevreden dat wij wel op elkaar lijken, want "wij hebben allebei sloffen".