Stoofperen to brighten up your days

Op zo'n grijze dag als vandaag kan je je bijna niet meer voorstellen dat het een paar weken geleden nog heerlijk nazomerweer was - met warme zonnestralen, korte mouwen en groene boomtoppen. Mijn vorige blog over een warme middag op een Frans chateau past daar prachtig bij, maar nu is het toch echt tijd voor iets anders.

Nu de dagen flink korter zijn en de zon zich soms hele dagen niet laat zien, moet ik op een andere manier aan mijn dagelijkse portie energie en inspiratie zien te komen. Bijvoorbeeld door in de leunstoel in mijn erker weg te kruipen in een dik boek (ik ben net begonnen met het herlezen van dit boek, heerlijk traag) met een kop thee binnen handbereik of door, als het niet regent, een wandeling te maken in het park om de hoek of (als ik meer tijd heb) in een echt bos.

Daar zijn de bomen en struiken nu op z'n mooist met een felgeel, rood of oranje bladerdak en daaronder een tapijt van knisperende blaadjes om doorheen te banjeren. En vandaag vond ik zelfs nog takken vol knalrode bramen die helaas niet meer rijp zullen worden maar wel een prachtige foto opleverden. Inspiratie is echt overal.

Maar soms is er geen tijd voor een boek of wandeling. Maar gelukkig zijn er dan altijd nog boeken vol heerlijke recepten die ik eens wil uitproberen. Zo heb ik de afgelopen weken verschillende recepten voor stoofpeertjes getest. Rode, witte en nog meer witte. Net zo lang tot ik uiteindelijk uitkwam bij het perfecte stoofpeertje - het maakt zelfs een doodgewone, doordeweekse dag met grijze wolken en een stoot huiswerk of strijk tot een bescheiden feestje.

Gouden stoofpeertjes

Nodig voor 6 personen

6 kleine stoofpeertjes (bijvoorbeeld Gieser Wildeman)

1 citroen

1 lt witte wijn (ik gebruikte een Chardonnay vanwege de vanille en botertonen)

500 ml water

200 g suiker

1 tl kurkuma

1 vers laurierblaadje

1 el maizena

Doe de wijn, het water, het sap van de citroen samen met de twee uitgeperste helften, de suiker, kurkuma en het laurierblaadje in een grote pan met dikke bodem en breng aan de kook. Schil ondertussen de peertjes en snijd de onderkant recht zodat ze straks netjes rechtop blijven staan in de pan. Ik laat het klokhuis altijd gewoon zitten maar als je dat ingewikkeld vindt eten straks, dan is het handig om die er nu uit te halen. 

Zet de peertjes voorzichtig in de pan en stoof ze een uurtje tegen de kook langzaam gaar.

Schep de peertjes voorzichtig uit de pan, haal de citroenhelften en het laurierblaadje er ook uit en voeg de maizena toe (eerst een papje maken met koud water in een apart bakje!). Laat het geheel nu nog 2 minuten doorkoken zodat het vocht licht bindt en glanzend wordt.

Zowel koud als warm heerlijk! Met bijvoorbeeld wat speculaaskruimels en een grote lepel slagroom.

On a grey day like todays, it's hard to imagine that only a few weeks ago the weatherfelt like summer - with warm rays of sun, shortsleeves and green treetops. My last post about a warm afternoon at a French chateau matched wonderfully well with that, but now it's time for something different.

Now the days are shortening and the sun sometimes doesn't show itself for days, I have to turn to other things for my dose of daily energy and inspiration. For example by curling up in my favorite armchair with a big book and a cup of aromatic tea or by taking a stroll in the park around the corner (which looks, by the way, surprisingly like a Bob Ross painting in autumn) or through a proper forest if I have the time.

Because right now the trees and bushes are looking their best with their yellow, red or orange foliage and the tapastry of crisp leaves on the ground. Today I even found branches full of red brambles which probably won't ripen anymore but gave a great photo opportunity. Inspiration is everywhere.

But sometimes there's no time to read a book or take a walk when you have a day job and four kids. Luckily I have a lot of beautiful cookbooks filled with ore recipes than I can ever make. So in the last weeks, I tried different recipes of poached pears: red and white ones and beautifully golden. Until I found the perfect one  - it gives you the most perfect golden pears that can brighten up even the most ordinairy weekdays packed with grey skies, homework and dishes.

Een middag in de tuinen van Chateau Larrivaux

De afgelopen dagen waren heerlijk - zonnig en warm. Maar 'my, oh my', die weken daarvoor. Laten we zeggen dat ik genoeg tijd heb gehad om binnen met een glas rode wijn te mijmeren over mijn dagen in de Medoc dit voorjaar.

Helaas geen wijn van Chateau Larrivaux, het chateau waar ik en de andere deelnemers van de Manger workshop een fabuleuze middag hebben doorgebracht met een picknick onder eeuwenoude bomen. En waar we als kers op de taart zowel de wijnkelders als het oude chateau zelf mochten bezichtigen - ik vond het een van de hoogtepunten van mijn paar dagen in de Médoc!

Ik ben geen wijnkenner maar ik weet sinds die middag wel dat Chateau Larrivaux heerlijke wijn produceert, een AOC Haut-Médoc, die perfect paste bij de door Mimi bereidde gerechten.

Geen recept deze keer (hoewel we de tarte fine au citron aten en die hier dus wel heel toepasselijk is  - overigens niet met de wijn waar ik het over heb hier), maar een verzameling foto's om zodat je zelf over het landgoed kan dwalen. A la votre!

The weather was wonderful the last few days, sunny and warm. But 'my, oh my', the weeks before were terrible. Let's say it was the perfect backdrop to dream about my days in Médoc  with a glass of perfect red wine within reach.

Unfortunately it wasn't wine from Chateau Larrivaux, the chateau where I and my fellow participants of the Manger workshop spend a wonderful afternoon picknicking in the shade of century old trees. As an absolute 'cerise sur le gâteau' we were able to visit the winecellars and the old chateau itself - it definitely was one of the highlights of my days in Médoc!

I'm not an expert on wine but since that afternoon I know for sure that Chateau Larrivaux produces excellent wine, an AOC Haut-Médoc, which paired perfectly with the dishes that Mimi made for us. 

No recipe this time (although we ate a lot of the tarte fine au citron that afternoon and it might be appropriate - however not with the red wine I'm talking about) but some photos so you can wander through the estate yourself. A la votre!

 

Vertrouwen is een soufflé

Ik zit aan de keukentafel, kop koffie in de hand en terwijl ik mijn gedachten laat gaan over de lijst met dingen die ik vandaag moet doen, dwaalt mijn blik naar buiten. Loodgrijze luchten en stromende regen, twee verwaterde duiven op het dak van de overburen, fietsen die ruisend door glasheldere plassen rijden. Het schooljaar is bovendien weer begonnen en meneer-de-echtgenoot en ik zijn alweer weken aan het werk. Alsof het nooit vakantie is geweest en helemaal alsof mijn Franse avontuur in de Médoc slechts een droom was.

Maar ik was daar toch echt, eind mei, aan No 1 Rue de Loudenne in St.-Yzans-de-Médoc. Ik hoef alleen maar mijn computer aan te zetten en met 1 muisklik het mapje "Manger 2017" te openen en de ruim 800 foto's tuimelen als visuele bewijsstukken te voorschijn. Maar dat niet alleen. Ik kan soufflé maken! Lachend en zonder zweet op mijn voorhoofd. Courgette soufflé, artisjok soufflé en soufflé van frambozen en er is er nog geen 1 mislukt.  

Nooit eerder durfde ik dat aan, bang gemaakt door de vele onheilspellende verhalen over dooie baksels en prachtexemplaren die jammerlijk inzakten als een veenverzakking in Drenthe bij een te onbesuisde blik in de oven. Dus niets voor mij - ik kon immers maar net Madeleines bakken en iets wat overduidelijk nog Franser en dus vast gecompliceerder is, daar moest ik maar niet eens aan beginnen...

 
Tot ik Mimi glimlachend en vrolijk doorpratend witte asperge soufflé zag maken voor 30 man, terwijl ze ondertussen ook een oog hield op de bereiding van de lentegroente stoofschotel en in een elegante roomwitte soupterrine de verse aardbeien al lang en breed in rode wijn lagen te marineren. Het zag er zo makkelijk uit en ze verzekerde ons dat dat het ook gewoon is: "Probeer maar, Frans eten is vaak minder ingewikkeld om te maken dan het op het eerste gezicht lijkt!" Iets waar ik steeds aan heb gedacht terwijl ondertussen de drie workshop-dagen voorbij vlogen.

Tijdens de eerste kennismaking zei Oddur al dat het hopelijk zou zijn alsof we bij goede vrienden over de vloer waren, "voel je thuis". En zo was het ook. Meer dan dat zelfs: bij Mimi en Oddur heb ik de meest prachtige mensen ontmoet van over de hele wereld en nieuwe vriendschappen gemaakt, hilarische gesprekken gevoerd en keihard gelachen, meer dan heerlijk gegeten en en passant ook nog nieuwe dingen geleerd over het maken en bewerken van foto's. (En om het helemaal jaloersmakend af te maken: het weer was ook prachtig en ik had het fijnste logeeradres dat je je maar kan wensen bij Corinne in La Hourqueyre, waarover binnenkort een apart blogje - en over het geweldige chateau waar we een picknick hadden, bij deze beloofd!)

Maar wat ik vooral heb meegenomen uit dat prachtige oude huis in dat piepklein Franse dorpje in de Médoc is het vertrouwen dat als je goede producten gebruikt, die met aandacht bereidt en samen eet, gewoon rustig aan tafel, er eigenlijk niets mis kan gaan. Dus maak gewoon die soufflé, die brioche (ook geprobeerd en meesterlijk gelukt!) en die kwartel millefeuille. Zoek er een goede wijn bij en laat ondertussen alle horrorverhalen over ingewikkelde moussejes, gemaakt van vergezochte ingrediënten in het verkeerde seizoen lachend aan je voorbij gaan.

Wat ik verder nog meenam? De overtuiging dat je heel ver komt als je hard werkt en gewoon aardig bent en dat er meer mensen zijn die je willen helpen dan die je kwaad willen doen op de wereld, zoals een workshopgenootje treffend zei. Dat dus...en de vele goede recepten!

I'm sitting at the kitchentable, cup of coffee in my hand and while my thoughts go over the list of things I have to do today I look outside. Dull skies and pouring rains, two washed out pigeons on the roof of my neighbours house, bicycles that pedal rustling through clear puddles. A new form has began and my husband and I are already working for weeks. It's like there was no holiday at all and my French adventure in Médoc was just a dream.

But I was really there, end of May, at No 1 Rue de Loudenne in St.-Yzans-de-Médoc. I only have to put on my computer and open the map "Manger 2017" and the almost 800 photos tumble as visual evidence before my eyes. And that's not the only thing. Since my short time in France I can make a soufflé! Smiling and without sweating my pants off. Courgette soufflé, artichoke soufflé and soufflé of raspberries. There's no stopping me now.

Never did I dare to try, anxious by the ominous stories of dead baked goods and beautiful souffles that collapsed before the eyes because of a rash look in the oven. So not for me - too French and therefore too complicated... 

That was until I saw Mimi smiling and happily chatting while making white asparagus soufflé for 30 people and at the same time looking after the spring vegetable stew as the fresh strawberries where already marinading in a bordeaux wine in a large elegant terrine. It looked so easy and she assured us that it is just that: "Just try, French cooking isn't as complicated as it often looks!" I kept reminding myself that during that three workshop days. 

As we all met in their kitchen Oddur said that he hoped that our days with them would feel like we were visiting good friends, "please feel welcome and at home". And that was exactly how it felt. Even more than that: At Mimi and Oddurs I met the most wonderful people from all over the world, made new friendships, had hilarious conversations and laughed till I cried, ate the best meals and learned a lot about photography along the way. (And to finish on an even more enviable note: the weather was fantastic too and I had the best place to sleep at Corinnes in La Hourqueyre; I'll tell about that in a later post - and about the superb chateau we had a picnic, promised.)

But what I most of all learned there in that beautiful old house in that wee french country village in Médoc is to trust that everything will turn out fine when you cook with good products, prepare them with attention and than sit down and eat together. So just make that soufflé, the brioche (tried and succeeded wonderfully!) and the quail millefeuille. Find a good wine to pair it with and laugh at all the horrorstories about difficult mousses people may have made from far-fetched ingredients in the wrong season. 

What else I took with me? The thought to 'work hard and be nice to people'. And as an other workshopparticipant said: "There are more people in this world that are willing to help you than there are that want to hurt you." Oh, and did I already mention the many wonderful recipes?

 

 

"Cook real food, then sit down with your family and eat it. Simple as that." 

Mimi Thorisson

Over een Fries landhuis en ouderwetse omelet

Ik houd van oude landhuizen. Je voelt er de aanwezigheid van vroegere bewoners en op zonnige dagen kan je hun voorbije levens als kleine stofdeeltjes in de lucht door de stille kamers zien zweven. Je kan er uren door brede gangen dwalen over krakende vloeren en gebarsten tegels en je er zo langzaam van kamer naar kamer bewegen. Oud behang bewonderen vol dromerige bloemen in bleek roze en fragiele eierschaaltinten dat langzaam vervliegt op de scheve muren. Een rustig tikkende staartklok in een vergeten hoek, een half open la met een handje vol vergane dode motjes. Met elk detail dat ik tegenkom, ontvouwt zich een nieuw verhaal.

De oude keukens in die landhuizen hebben helemaal een bijzondere aantrekkingskracht: de prachtige, vaak geometrisch gelegde vloertegels, het glimmende koper en de stapels linnen doeken. Kasten vol oud familieservies met hier een daar een barst of een hoekje eraf na jaren trouwe dienst. Hier geldt niet de waan van de dag, staan kasten niet tot barstens toe gevuld met 'handige' apparaten maar heerst de gouden regel 'werkt het nog dan gebruiken we het nog'.

Toen ik het tijdschrift 'The world of Interiors' van afgelopen mei doorbladerde, maakte mijn hart precies daarom een klein vreugdesprongetje. Prachtige foto's gemaakt door Roland Beaufre van een zachtroze keuken met oude Witjes, Delftsblauwe details en veel koper. Het verhaal over het dromerige landhuis Fogelsangh state in Friesland en haar bijzondere bewoners maakten de plannen voor een dagtochtje naar het Noorden van het land definitief.

Dus reden we afgelopen zondag door het drooggelegde Hollandse platteland, langs staalblauwe meren vol met duizenden, klokkende golfjes en via slaperige dorpjes, Friesland binnen. Na een wandeling door de gigantische tuin (waar de vijvers volgens mijn kinderen zijn gevuld met cola water vanwege de rood bruine kleur, maar waar we ook een ijsvogel zagen) bezochten we het huis zelf.

Zodra je een voet over de drempel zet, betreed je een andere wereld. Het huis wordt in de weekenden nog bewoond maar tegelijkertijd voelt het alsof de tijd er heeft stilgestaan: het is de ultieme 'temp retrouve'. 

En terwijl ik van de keuken via de krakende smalle trap voor de bediendes naar boven liep, bedacht ik wat er hier allemaal wel niet gemaakt en gegeten moet zijn in vroeger tijden. In de herfst en winter vast veel wild en vis zal ook wel regelmatig op het menu hebben gestaan. Maar wat zou er op zo'n zonnige zondagmorgen naar boven zijn gebracht? 

Iets luchtigs, typisch Hollands (want aan internationaal vrachtverkeer werd nog niet gedaan) en geen gedoe met glutenvrij uiteraard. Waarschijnlijk iets met eieren want scharrelende kippen te over in de tuin en aangezien de tijd in dit huis niet bestaat, kan rabarber misschien nog best. Zeker als je het een paar weken eerder verwerkt hebt tot een heerlijke, fluwelige compote. Ja, dat was het vast: een zoete omelet met rabarber compote voor meneer Wibrandus op zondagochtend!

Zoete omelet met rabarber compote (Uit: Rijntjes keukengeheimen)

Nodig voor een paar kleine omeletjes 

4 a 5 eieren
30 g roomboter
40 g suiker
zout
crème fraîche
rabarber compote

Splits de eieren en klopt de dooiers met de suiker tot deze lichtromig zijn. Sla de eiwitten in een andere kom met een snufje zout tot stijve pieken. Mix dit luchtig door elkaar (niet de hard roeren) en doe een beetje in een pan met gesmolten (maar niet bruin geworden) boter.

Laat het omeletje ongeveer 2 minuten garen voordat je hem voorzichtig dubbel vouwt. Laat met een deksel op de pan verder garen. Direct serveren op een warm bord met een likje crème fraîche en een dotje rabarber compote.

I love old country houses. There is a sense of presence of previous inhabintants and past lifes. Walking through hallways on worn floorboards or cracked tiles, wandering through rooms filled with old furniture, the walls covered in flowery but fading wallpapers in pale pink and fragile eggshell hues. I look at these rooms and imagine the stories that once unfolded here. 

The kitchens in these houses are particularly attractive to me with their beautiful geometric designed tile floors, shining copper pans and old linnen cloths. And while climbing the creaking old stairs from the kitchen to the 'upstairs', I can't help but think of all the dishes that must have been cooked and brought up by the servants in the days gone by. 

What will the baron have had for breakfast on a sunny sunday morning? Something with eggs probably because I saw a lot of chickens in the garden and maybe something with rhubarb. It's not in season anymore but they could have made a soft compote from it a few weeks earlier. So yes, a sweet omelte with rhubarb compote it must have been!

Frans avontuur

Over een paar dagen ga ik naar Frankrijk. Naar Rue Loudenne 1 in Saint Yzans de Medoc om precies te zijn. Drie dagen lang koken, fotograferen en Franse sfeer opsnuiven.

Afgelopen winter ging ik al met mijn zus naar een retreat van fotografe Marte Marie Forsberg. Een geweldige ervaring die ik iedereen aan kan raden. Het is al inspirerend om mensen als Marie te volgen via internet, maar er echt zijn en met elkaar fotograferen en praten is echt een andere dimensie en voegt zoveel meer toe. Ik heb er oneindig veel geleerd en kwam dubbel geïnspireerd terug.

Theedrinkend in de knusse cottage van Marie op het Engelse platteland kroop het idee om ook een keer naar een workshop van Mimi Thorisson in Bordeaux te gaan stilletjes mijn hoofd in. 'Ooit' dacht ik...want ik weet dat haar workshops zo vollopen in de dagen nadat ze die aankondigt op haar blog Manger.

Maar omdat het toch bleef kriebelen iedere keer als ik iets uit een van haar kookboeken maakte, stuurde ik een e-mailtje met het verzoek om meer informatie. Die kwam er, samen met het aanbod om aan te sluiten bij de eerste fotografie workshop van haar man Oddur eind mei.

En dus zit ik volgende week in la douce France - geurige abrikozen en zoete kersen te eten en knapperige croissants te dopen in gitzwarte, kruidige koffie. Ik heb er uiteraard ontzettend veel zin in. 

Om mijn Franse avontuur te vieren, maakte ik vast deze Franse klassieke aardbeientaartjes naar het recept van Mimi uit 'French country cooking'. Ze smaken precies zoals ik ze me herinner van de Franse zomervakanties wanneer we mijn verjaardag vierde met deze taartjes. Dus, a la votre!

In a view days I will be in France. On Rue Loudenne 1 in Saint Yzans de Medoc to be precise. Three days of cooking, taking photos and just enjoying the French countryside.

Last winter I went on a visual storytelling retreat of Marte Marie Forsberg with my sister and we loved it. Following people like Marie on the internet is inspiring but being there, taking photos together and talking about cooking and photography gives it another dimension. I learned so much from just the two days!

While drinking tea in Marie's wee cottage in the English countryside, the idea crept in my mind to one day try to attend a workshop of Mimi Thorisson in Bordeaux. 'Someday' I thought, because I know how fast her workshops are fully booked. 

But because I kept thinking about the idea, I decided to write an e-mail to Mimi and ask for more information. The information came, along with the announcement that there was one spot left in the photography workshop at the end of May. 

Of course I didn't have to think long about my answer - and now I will be in la douce France next week. Eating abricots and sweet cherries and dipping my croissants in small cups of black coffee. 

To celebrate this French adventure I baked these classic French strawberrytarts. The recipe is by Mimi of course and can be found in her book 'French country cooking'. They taste exactly like I remember from the French summerholidays when we used to eat them when celebrating my birthday in August. So, a la votre!

Dit was Pasen

Terwijl ik dit schrijf is het buiten koud en nat. Een uur geleden trok de lucht boven Rotterdam dicht met donkere wolken en niet veel later klaterden er dikke druppels naar beneden die ons stadstuintje in een mum van tijd veranderden in een druipend geheel.

Maar hoe anders was Pasen! Een zonovergoten weekend vol zelfgebakken brioche, home made paté en rabarber-frambozen siroop met bubbels. En uiteraard eieren in overvloed...om te zoeken en te eten.

We hebben dus heerlijke gerechten en hapjes gegeten en ja, ik heb overal foto's van gemaakt. Maar om de een of andere reden doen die foto's toch geen recht aan de herinneringen die we met elkaar gemaakt hebben deze Pasen.

De foto's van de ongeplande paasfotoshoot doen dat gelukkig wel. Een weekend met alleen maar wij, lekker eten en heel veel plezier. Dus terwijl ik werk aan mijn volgende blogpost over aardbeien-rabarbertulband, voor nu alleen de foto's van hoe ik mij deze Pasen herinner.

While I write this blogpost it's wet and cold outside. An hour ago the skies turned grey above Rotterdam and thick raindrops fell from the sky and turned our wee citygarden in a dripping forest.

How different was Easter! A sunny weekend filled with homebaked brioche, paté made from scratch and rhubarb-raspberry syrup with bubbles. And of course eggs...to eat and to hunt.

So lot's of good food and yes, I've made pictures of everything. But somehow they don't tell the story of our Easter. 

But luckily the pictures of our impromptu Eatershoot do. They reflect the weekend we had with only us, nice food and lots of fun. 

So while I work on the next post about strawberry-rhubarb turban, here are the pictures of how I will remember Easter 2017.

Lichtpuntjes

Best knus die loom bewolkte dagen waarop je een goed excuus hebt om thuis weg te kruipen in je stoel met een boek vol verre avonturen en thee binnen handbereik - maar liever niet twee maanden lang. Dan duren die gestapelde wolkenluchten in veelkleurig grijs me toch te lang en ga ik op zoek naar lichtpuntjes. Kleine geluksmomentjes om de dagen wat aangenamer te maken zodat ze in mijn herinnering niet samenvallen tot een kluwen vol wind, natte sokken en hangerige kinderen. 

Op internet circuleren bovendien al weken fijne plaatjes van sneeuwklokjes, pastelerige primula's of bloeiende wilde knoflook (#springhasarrived) terwijl ik dan alleen nog maar bruine dorre takken en mos zie in mijn stadstuintje. Ik ben dus niet de enige die vol verwachting uitkijkt naar de eerste bloesemknopjes of krokussen. 

Omdat het me dit jaar gewoon veel te lang duurde, ging ik op zoek naar wat anders om mijn dagen mee op te fleuren. 

En dus kocht ik een handjevol passievruchten: zonnetjes in vermomming. Zo op het eerste gezicht zien ze er immers uit als een paar vermolmde knollen maar eenmaal open is het genieten van de intens zoete geur en de verrassende smaak van die vrolijk gekleurde pitjes. Op zich al een feestje om gewoon zo uit te lepelen, maar ik maakte er passievruchtenpuddinkjes van naar een recept van Nigel Slater.

De puddinkjes bleken perfect om een winters avondmaal mee af te sluiten. De ultieme remedie tegen donkere lange dagen en winter blues. 

En niet veel later kwamen toen gelukkig ook de eerste lentebloemen - met als hoogtepunt een veld vol narcissen bij ons om de hoek. Goud gekroonde sterretjes, wuivend in een zacht lentebriesjes: #hetislente!

Passievruchtenpuddinkjes (Nigel Slater, Uit: Keukendagboek 2)

Nodig voor 6 kleine kopjes of glaasjes

8 rijpe passievruchten (hoe gerimpelder, hoe rijper!)
250 ml slagroom
150 gr suiker
20 ml vers citroensap

Snijd de vruchtjes doormidden en pers het sap eruit door in een zeefje de pitjes kapot te wrijven. Zet het sap koud weg.

Breng in een pannetje de room en de suiker aan de kook en laat zachtjes drie minuten al roerend doorkoken.

Doe het citroensap in een maatbeker en vul dit aan tot 45 ml. Neem de room van het vuur en voeg het citroensapmengsel toe (en eventueel wat pitjes voor wat textuur in je puddinkjes). Laat even staan om een beetje at te koelen en giet dan in de glaasjes. Laat een paar uur opstijven in de koelkast.

Voor het opdienen kan je nog wat extra sap op de puddinkjes gieten. Ik deed er wat gedroogde rozenblaadjes als kleurig accent.

They can be quite cosy, those overcast days. They offer a perfect excuse to curl up in a comfy chair and read books about adventures far away while a cup of steamy tea is at your fingertips. But two months is to long. Than these cloudy skies in colorful gray invite me to go and search for some bright spots. Wee happy moments to brighten the days.

On the internet people are already euphoricly sharing pictures of tiny snowdrops, soft colored primroses and flowering wild garlic - #springhasarrived. But when I look outside all I can see are brown branches and moss in my wee citygarden. Apparently I'm not the only one longing for the first signs of spring.

But this year I just couldn't wait any longer. So I looked for something else to brighten my days and bought a handful of passion fruit. Little suns in disguise: on the outside they look like old turnips but on the inside they're pure delight with their sweet scent and tropical taste. A feast to eat just like that, but I made them into small pudding using a recipe by Nigel Slater. 

They were perfect to end a hazy diner. The ultimate cure to long, dark days and winter blues. 

And luckily, not long after, the first springflowers arrived - with a beautiful field of daffodils just around our corner as a highlight. Golden crowned stars, waving in a gentle spring breeze: #itsspring!