Tumtummetjes

Het enige snoep dat ik echt lekker vind: tumtummetjes. De verschillende fruitsmaken, het dunne suikerlaagje en altijd een paar flinterdunne chocoladeflikjes met spikkels. En dan die kleuren! 

Oud glas met tumtummetjes (nr. 11), 30 juni 2021

Precies wat vandaag nodig had: wat kleur en zoetigheid als tegenwicht tegen al het vochtige grijs dat in de lucht hing.  

Druiven - een zeer korte geschiedenis

Dit is hoe een tros druiven er in ons huis binnen een dag uitziet: als het skelet van een prehistorisch dier of de opengelegde ruggengraat van een reptiel. Hoe vaak ik ook vraag om er een takje af te knippen en geen losse druiven te plukken. Om een volle tros te kunnen gebruiken voor mijn foto's, kan ik deze dus het beste op een geheime plek wegleggen tot gebruik. Als een eekhoorn die zijn wintervoorraad aanlegt. 

Deze heeft het niet gered, maar gelukkig heb ik een nog mooiere wel op tijd verstopt, met kleine ronde paarse druifjes en een kronkelige steel. Hopelijk binnenkort ongeschonden op de foto.

Een afgeplukte tros druiven (nr. 10), 29 juni 2021

When life gives you...uien

Als het leven je citroenen geeft, schijn je er limonade van te moeten maken. Maar voor zover ik weet heeft nog nooit iemand zo'n handig advies gegeven als er een bos uien op je pad komt. Het is de dag na de uitschakeling van het Nederlands elftal, ik was om 7 uur 's ochtends al op zoek naar een geodriehoek die niet in drie stukken ligt en een ondersteuningssysteem dat ik nodig heb voor mijn werk, doet het niet. Een duidelijk geval van uien...of gewoon maandag.

De ui (nr. 9), 28 juni 2021

Bij gebrek aan een passend advies, maakte ik er dan maar een foto van. Dat werkt bij mij altijd. Lekker donker want dan komen die kleuren en texturen zo mooi uit. 

De eerste papavers

Er zijn veel dingen voor het eerst in de tuin deze dagen: de pioenen, de erwtjes, een egeltje en nu ook de papavers. Toen we hier net woonde, was de tuin één ondefinieerbare plantenbrij. Grote groenblijvende heesters die groter groeiden dan je voor mogelijk hield en daartussen allerlei kleine plantjes en struikjes zonder naam of herkenbaar blad of bloem. Veel hebben we er gelijk uit gehaald, maar met sommige struiken lukte dat niet direct. Achterin de tuin voorbij het terras met grindtegels hielden we een kale vlakte met twee grote stronken en heel veel onkruid over. En daartussen, middenin de eerste zomer, een prachtige papaver. 

De eerste papavers (nr. 8), 25 juni 2021

Ik was daar zo blij mee dat ik de zaadbollen die aan het einde van de zomer verschenen daar waar ik kale aarde zag kwistig heb leeg gestrooid. Nu hebben we overal papavers, en dit zijn eerste twee die bloeien. Gered uit de regen, met de glimmende druppels nog op hun bloemblaadjes en tegen een donkere achtergrond. 

Roze en rood

Toen ik klein was werd gezegd dat roze en rood met elkaar vloekten. Als je rood haar had, mocht je daarom zeker geen roze jurk aan want dat stond lelijk. Hoewel ik geen rood haar had, heb ik lange tijd ontzettend opgelet of ik die twee kleuren toch niet per ongeluk tegelijk aan had. Tegenwoordig kan ik geen mooiere kleurencombinatie bedenken en rood haar lijkt me heerlijk om te hebben.

Kersen met roze lint (nr. 7), 24 juni 2021

Geïnspireerd door een autochroom uit 1912 fotografeerde ik vandaag dit bolle kruikje en een schaal met kersen. Met het roze lint voegde ik beweging en kleur toe. 

De asperges

Witte asperges met een zacht eitje en gesmolten boter. Heerlijk, maar we eten ze zelden. Te veel gedoe, voornamelijk door de noodzaak van secuur geschil. De laatste keer dat ik het zelf probeerde, waren alleen de topjes goed. De rest van de asperges bestond vooral uit taaie draden. Gelukkig heb ik een schoonmoeder die uit Limburg komt en die tegenwoordig geschilde asperges brengt, en alles wat daar lekker bij is. Hoe ik ze moet koken, vertelt ze ook. Van YouTube zegt ze, maar ik vermoed de zuidelijke genen. Vandaag bracht ze de laatste van het seizoen.

De asperges (nr. 6), 23 juni 2021

Ik fotografeerde ze vlak voordat ze de pan in gingen. Naar een schilderij van Lucie van Dam van Isselt uit 1944. 

Erwtjes

Ergens tussen de tweede en derde online vergadering loop ik de keukendeur uit en ga op het bankje in mijn moestuin zitten. De wind op mijn gezicht, het geruststellende geluid van de merel die zijn kinderen roept voor een hapje worm of aardbei en het gerommel van de schilder op zijn steiger. Dan valt mijn oog op de erwtenplanten iets verderop. Tussen de witte bloemetjes zijn de eerste dikke peultjes zichtbaar. Ik pluk er eentje, breek hem open en met de zoete grassmaak van de eerste erwtjes van het seizoen ben ik weer even helemaal in het nu.

Erwtjes (nr. 5), 22 juni 2021

Erwtjes

Toen ze een meisje was van zeventien
moest ze een hele middag erwtjes doppen 
op het balkon. Ze wou de teil omschoppen.
Ze was heel woest. Ze kon geen erwt meer zien.

Toen ging ze maar wat dromen, van geluk,

en dat geluk had niets van doen met erwten

maar met Liefde en de Grote Verte.

Dat dromen hielp. Het scheelde heus een stuk.

En dat is meer dan vijftig jaar terug.

Ze is nu zeventig en heel erg fit

en altijd als ze 's middags even zit,

mijmert ze, met een kussen in de rug. 

over geluk en zo...een beetje warrig,

maar het heeft niets te maken met de Verte

en met de Liefde ook niet. Wel met erwten,

die komen altijd weer terug, halsstarrig.

Ach ja, zegt ze. Ik kan mezelf nog zien,

daar in mijn moeders huis op het balkon,

bezig met erwtjes doppen in de zon.

Dat was geluk. Toen was ik zeventien. 

Annie M.G. Schmidt

In: Weer of geen weer (1954)

De langste dag - Pioenen

De langste dag maar ik heb het idee dat het jaar nog maar net begonnen is. En dan ook nog een dag waarbij het licht maar niet door de dikke wolken wil komen en de regen driekwart van de dag met grote druppels naar beneden gutst. Alleen de schilder die aan de kozijnen van ons huis bezig is, waagt zich naar buiten in de achtertuin na een donkere goedemorgen groet. 

De langste dag - Pioenen (nr. 4), 21 juni 2021

In het beetje licht dat er in de namiddag nog over is, fotografeer ik dit bosje pioenen. Echte midzomerbloemen, maar vandaag hebben ze geen zonlicht gezien. Druppels hangen aan de ramen en de plassen weerspiegelen de grijze wolken. Ideaal weer voor kikkers en slakken die zich in de achtertuin wel tegoed zullen hebben gedaan aan alle jonge plantjes nu zelfs de kat niet van zijn warme bed is gekomen om achter ze aan te zitten. 

Postcards from Holland - Moments coming and going

Een dagboek in dagelijkse foto's, een oefening in kijken, bezig zijn met fotografie. Sinds een week probeer ik elke dag een foto te maken van iets dat me opvalt, wat me raakt: een bijzonder moment of gevoel dat ik verbeeld in een foto. 

Merelveertjes (variatie van nr. 3), 20 juni 2021

Ik heb namelijk de neiging om te veel na te denken als ik foto's maak en te overdenken in plaats van op gevoel te werken. En dan vervolgens mijn hele huis overhoop te halen op zoek naar passende attributen en het juiste licht. Op alle fronten niet praktisch. Ik was daarom al een tijdje op zoek naar een manier om hier anders mee om te gaan, toen ik op het werk van Duane Keiser stuitte op Pinterest. Deze Amerikaanse schilder maakte van een sigarendoosje een ezel en schildert daar nu een schilderij per dag op in het formaat ansichtkaart. Het zijn kleine stillevens, vignetten van zijn leven. Over het doel daarvan zegt hij zelf: "Making a raw expression of a moment or sensation rather than a polished picture." 

Bijna tegelijkertijd ontdekte ik het werk van de onlangs overleden schrijver A.L. Snijders en zijn zkv's - zeerkorteverhalen. Observaties, overpeinzingen, herinneringen van één, hooguit twee pagina's. Prachtige zinnen, geen woord teveel. In de boekwinkel waar ik op zoek was naar nog meer Snijders-bundels, vond ik vervolgens een boek met het werk van nog een inspirerende kunstenaar: Lucie van Dam van Isselt. Ook al van dat prachtige werk waar alles draait om kleine observaties en gevoel. 

Verwelkt tuinboeketje (nr. 2), 18 juni 2021

Het heeft me allemaal aan het denken gezet en vervolgens aan het werk. Echt elke dag een foto maken lukt nog niet; daar zijn simpelweg te weinig uren in een dag voor en te veel andere, dagelijkse taken en betaald werk. Ook omdat ik werk met mijn 'grote camera' en toch ook wel enige nabewerking wil doen. Maar ik kom in de buurt. 

Op één van mijn twee vaste tafeltjes zet ik "met snelle verf- en penstreken" neer wat mij raakt of opvalt met het licht van dat moment. Dat kan van alles zijn: de eerste aardbeitjes uit de tuin, de veren van een merel, het boeketje bloemen dat op mijn nachtkastje prachtig aan het vergaan is. Ik deel ze op mijn instagram account (@circusedgar, #postcardfromholland) en hoop dat hier ook te gaan doen. Een klein ansichtkaartje van die dag, met gevoel gemaakt van de dingen die ik vind, van wat er in mijn tuin groeit of van wat me bezighoudt of raakt. En met de vriendelijke groeten uit Rotterdam natuurlijk.

De eerste aardbeitjes (nr. 1), 15 juni 2021