Vrolijk kerstfeest!

Homemade wonderland

De kerstboom staat, extra kaarsjes zijn gekocht en de twinkellichtjes buiten hangen. Toch vond ik dat er nog wat ontbrak, maar wat...
Toen stuitte ik op dit grappige initiatief van Anki. Met wat gummibeestjes uit de speelgoedwinkel en een spuitbus gouden verf van de Action aan de slag gegaan. Oud gebaksbordje dat ik in Engeland kocht er onder en hopla, winterbeestjes voor op de kersttafel.

Zes

5 December zijn de dames zes geworden. En dat hebben we - wat maakt het ook uit - 3 keer gevierd: 1x gecombineerd met pakjesavond want de echte verjaardag, 1 x met 8 andere net-geen-kleuters-meer-kindjes uit de klas in de plaatselijke dierentuin en tot slot 1 x met familie.
De dames zijn dus behoorlijk zes geworden! En ik ben toe aan een week bijkomen onder een wuivende palmboom, lurkend aan een tropische cocktail uit een uitgeholde ananas.

Kerstkaart 2013

Ik vind het fenomeen "kerstkaarten" maar lastig. Eigenlijk raar om ineens, omdat het kerst is, een kaart te sturen. Bovendien komen de meeste kaarten niet verder dan een boom met stylisch verantwoordde ballen, dikbuikige breed lachende kerstmannen en brandende kaarsjes.
Dit jaar wilde ik het dus zelf anders aanpakken en een echte ("burgerlijke" in de ogen van sommige huisgenoten) feest-fotoshoot doen met het hele gezin. Uiteraard inclusief Edgar, de huiskater.

Probleem 1 bleek de gigantische softbox die men mij aangeraden had bij de plaatselijke cameraverhuurwinkel: daar heb je wel zo'n stevige duikbuikige man voor nodig om die in elkaar te zetten. Maar na een halfuur kon ik die afvinken.
Probleem 2: iedereen in de juiste outfit krijgen. Pittige uitdaging, zo bleek: "Neehee Mam, ik wil die blouse niet aan, en ook geen schoenen....en zeker niet die stropdas!".

Oudste dochter helpt het licht testen

Probleem 3 - de zelfontspanner! In de hink-stap-sprong over alle snoeren en kabels van de softbox, langs het statief van mijn camera en dan niet al te geposeerd ("ik sta hier al de hele tijd") een strategische positie innemen. Niet helemaal gelukt.

En dan tot slot Edgar: die lag net lekker te slapen na een ruige nacht op kattenpad te zijn geweest. Met een slaperig hoofd tikte hij, na flink aandringen van de hele familie, obligaat tegen een bolletje wol en is toen snel met onbekende bestemming vertrokken.  

Het resultaat is anders geworden dan ik voor ogen had, maar zeker geslaagd en gelukkig niet standaard.    

Deze december met kerstcliché tekst - dat dan weer wel - in uw brievenbus!  

Nog een fijne " kerstprop" - de mini krokodil van mijn oma.

Witte zwanen, zwarte zwanen

Wat is de wereld toch heerlijk ongecompliceerd als je klein bent. Spruitjes zijn vies, Sinterklaas komt uit Spanje, een Piet is een gewoon een Piet en dood zijn is geen optie.
Zo fietste ik laatst met oudste dochter achterop langs een slootje bij ons in de buurt, op weg om jongste dochter op te halen van een speeldate. En in die sloot zwemmen al sinds de zomer zwanen.
Eerst waren dat er vijf: twee grote en drie kleintjes. Inmiddels is dat aantal echter drastisch gereduceerd tot een grote en een kleine zwaan.
Al weken fiets ik hier twee keer per dag langs en denk dan altijd dat de kleintjes waarschijnlijk zijn gestikt in te grote hompen brood die ze van onwetende kleuters hebben gekregen en dat de grote is platgereden door de vuilniswagen.
En iedere keer weer breekt m'n hart bij het zien van die twee overgebleven vogels.

Maar dankzij het levendige kinderbrein van mijn dochter heb ik nu een veel fijnere variant in mijn hoofd.

Ik: "Kijk, de zwanen zijn nog maar met z'n tweeën. Zielig, hè? Zou de overgebleven grote zwaan de papa of de mama zijn?"
Oudste dochter: "Dat is niet zielig hoor. Dat zijn de mama en een kindje. En de papa die is altijd onder water als wij langskomen...boodschappen aan het doen."

Sinterklaasseizoen

Diewertje is sinds twee avonden op tv, de Stoomboot is traditioneel al weer op weg naar Spanje in plaats van Nederland (omdat er wederom weer iets vergeten is door de Pieten) en vandaag de eerste kruidnootjes van het seizoen gebakken. Kortom, het Sinterklaasseizoen is officieel van start gegaan in huize Circusedgar. De kruidnootjes zijn eigenlijk iets te zacht geworden maar de kruidige Sinterklaasgeur die in het huis hangt maakt alles goed. Evenals het ontzettend leuke Sinterklaasboekje van Youp van 't Hek en Marije Tolman: Sinterklaas en het kleine hoogtevreespietje. Wat een fijne, kleurige tekeningen en wat een lief, inspirerend verhaaltje! 

En over inspiratie gesproken: langzaam maar zeker komt ook de stroom tekeningen hier weer op gang. Met name oudste dochter is van plan om Sinterklaas met een goed gevulde Stoomboot weer naar Spanje te laten varen op 6 december. 

Ze is inmiddels, geïnspireerd door Max Velthuijs, begonnen aan haar eerste boek. Op instagram plaatste ik eerder al een "sneakpeak".  

Engeltjes 3.0

's Ochtends vroeg - alleen het licht van de I-pad en ik nog slaperig, dus behoorlijk wazig beeld. Maar wat een engeltjes!

Nederland leest

Erik of het klein insectenboek van Godfried Bomans. Wat een briljant boek is dat! Een soort Nederlandse variant van Alice in Wonderland of Narnia. Maar dan met insecten in plaats van theedrinkende konijnen of pratende leeuwen.
En je kunt nu, als je lid bent van de bibliotheek, het boek gratis ophalen bij jouw bibliotheek. En dat niet alleen: op de website van Nederland leest kan iedereen een poster van zichzelf maken in Wollewei, het weiland op het schilderij waar het verhaal zich afspeelt. "Creatief met insecten" dus!
Ik werd er zo enthousiast van dat ik inmiddels mijn hele familie beplakt heb met kriebelbeestjes.

Bij de vierde poster overigens wel even het geluid van de zoemende bijen uitgezet.

Boe

Halloween - sinds twee jaar een vast onderdeel van het feestrepertoire in Huize Circus Edgar.
Grepen de mannen vorig jaar, bang dat het snoep aan hun neus voorbij zou gaan zonder vermomming, nog snel hun te kleine skelettenpakken uit de kast, dit jaar was er professioneel shopwerk met opa en oma aan vooraf gegaan. Score: twee spoken (waarvan 1 ter verhoging van de gruwelvreugde met duivelsmasker), één duister type met een skeletmasker en één skelet in een te kort jurkje.

Zelf snel nog wat "Halloweenbeesten" geprepareerd en casual wat AH pompoenen in de rondte gesmeten ter verhoging van de feestvreugde. Verder hoefde ik niet veel te doen aangezien de spinnenwebben hier in huis het hele jaar ruimschoots beschikbaar zijn en bovendien zo groot zijn dat een tarantula er royaal in kan verdwalen.
Na afloop van de strooptocht kwamen alle monsters nog even binnen om vol trots hun zakken snoep leeg te gooien op de vloer zodat ze konden vergelijken en uitwisselen - gevolg is dat mijn tapijt nu één grote zure mat is.
Ik kan nog tot Pasen af en toe even likken voor het echte Halloweengevoel, ben ik bang.

Werkwoord

Kun je je de tijd nog herinneren dat je niet wist wat een werkwoord was? Of een zelfstandig naamwoord? Blijkbaar op de basisschool ooit geleerd en er toen nooit meer bij stilgestaan...tot een paar weken geleden.
Oudste en jongste zoon zitten allebei in groep zes en dus zaten ze gebroederlijk naast elkaar aan tafel, gebogen over hun huiswerk: een stencil met zinnen waarvan ze de werkwoorden moesten onderstrepen.

Ik: "Kijk, hier staat het jongens. Een werkwoord is iets dat je kunt 'doen'. En je kan het vervoegen."
Jongste zoon: "Vervoegen? Wat is dat?"
Ik: "Nou, dat je bijvoorbeeld kan zeggen 'ik loop, jij loopt, hij loopt, wij lopen' enzovoort."
Oudste zoon: "Oké, ik snap het. Dus in deze zin is het 'ook'? 
Ik: "Nee, dat kan je toch niet 'doen'?"
Oudste zoon: "Hè? Maar wel vervoegen hoor: ik ook, jij ook, wij ook!"

Volledig de slappe lach tijdens het helpen met mijn huiswerk...

En die talenknobbel hebben ze ook bij Engels:

Jongste zoon: "Wat betekent 'nothing' in het Engels?"

Meneer de echtgenoot: "Niets."
Jongste zoon: "Oh. En 'legging' dan?"
[...]

Woensdag in de tuin - koninklijke editie

Woensdag in de tuin van...Koning Willem en Koningin Maxima. Een koninklijke editie dus!

Het stadstuintje ligt er namelijk niet al te aanlokkelijk bij op het moment en dus hebben we die links laten liggen om een frisse herfstwandeling te gaan maken in De Horsten, bij ons thuis beter bekend als "het bos van de gele cake". 

Massa's mooie paddestoelen gezien en ook nog een echte royal: prinses Beatrix die over het bospad reed in haar chique wagen. Vast de plantjes van haar zoon water gegeven nu die in Griekenland herfstvakantie aan het vieren is.  

Herfstportretten

Geïnspireerd door Koos Breukel en de schitterende herfstkleuren, heb ik afgelopen zondag deze portretten van de mannen gemaakt in Den Haag. 

En deze prachtige, surrealistische waterspiegeling. Hoera voor de herfst!

Koos

Echt sprekende portretten van iemand maken, vind ik tegelijkertijd het mooist en het moeilijkst - het wordt al snel een veredelde pasfoto met een geposeerde houding en een gemaakte lach. Het liefst geef ik daarom weinig aanwijzingen aan de poserende persoon en wacht ik tot er vanzelf een natuurlijke, ontspannen blik verschijnt. 

Maar hoe doen andere fotografen dat? Ik ben er heel benieuwd naar en dat was mede de reden om onze familie in te schrijven voor een portretsessie bij Koos Breukel; wat mij betreft dé Nederlandse portretvedette. En bonus: eindelijk eens met z'n zessen op de foto.

Voor de gelegenheid heeft de "portretmeester" zijn fotostudio tijdelijk verplaatst naar het fotomuseum in Den Haag - en wel aan het einde van de zaal waar zijn foto's hangen. En dus lopen we langs flink wat (meer dan levensgroot afgedrukte) blote borsten, buiken en piemels: "Ja hoor, lekker mama, moeten we bloot?!?" 

En na het zien van een paar expliciete zwangerschaps- en bevallingsfoto's besluit oudste dochter ter plekke dat ze nooit baby's wil als ze groot is: "Hoe doe je dat mama, geen baby's krijgen?"

Eenmaal ter plaatse blijkt gelukkig dat ze hun kleren aan mogen houden en dat Koos bovendien heel vriendelijk is. En ook nog eens heel goed in het creëren van een ongedwongen sfeer. 

Tien minuten later staan we weer buiten. Ik iets wijzer over hoe je een portretsessie aan kan pakken (in een notendop, dat wel) en met onze eigen "Koos Breukel" in handen. Trots! 

Tot zo ver het serieus kijken - lachen en een duim omhoog maar weer!

Woensdag in de tuin

Ik was al dagen de tuin niet in geweest - ik heb geen lieslaarzen of Zuidwester - en met een half IJsselmeer dat in 1 dag uit de lucht is komen regenen, was het stadstuintje dus een absolute "no-go-area".
Maar vanochtend hield het ineens op met regenen; tijd om me buiten te wagen.
En daar trof ik de herfst in volle glorie aan!

"Wednesdays in the garden" is officially started by Alicia Bock.

Melkboer

Geen oma van oudste dochter maar wel duidelijk familie...

Oudste dochter: "Mama, jouw papa leeft niet meer, hè?"
Ik: "Ja, mijn papa leeft niet meer."
Oudste dochter: "Maar de papa van mijn papa leeft nog wel."
Ik: "Ja, dat klopt. Vind je dat papa een beetje op zijn papa lijkt eigenlijk?
Oudste dochter: "Ja, want ze hebben allebei krullen."
Ik: "En lijk ik op mijn mama?"
Oudste dochter: "Nee, want oma is klein en heeft kort haar. En je lijkt ook niet op jouw papa want die had een baard en een bril!"

Dat je 37 bent en dan op een ordinaire zaterdagochtend in oktober er achter komt dat je toch van de melkboer bent - omdat je geen baard hebt of 1.54 meter lang bent.
Gelukkig constateerde oudste dochter daarna tevreden dat wij wel op elkaar lijken, want "wij hebben allebei sloffen".  

Sprookjesijstaart

Vandaag nog maar weer een keer een poging gedaan om meer fruit naar binnen te krijgen bij de circuskinderen. Bramen, aardbeien, banaan en sinaasappel met yoghurt gemixt en vervolgens volgens een tijdrovend proces in vrolijke laagjes bevroren. 

Bovendien nog gekleurde ijslepeltjes, zilverfolie en een set kabouters uit de kast getrokken en dat gecombineerd met een paar frisse blaadjes uit de tuin. Het resultaat was een echte sprookjesijstaart... 

...maar helaas geen onverdeeld succes. "Het smaakt naar vers fruit! Waarom?" En ook jammer van de stukjes echt fruit volgens de mannen.

De dames vonden het echter zo'n succes dat ze een bestelling voor hun verjaardag hebben geplaatst.

Au revoir

Zoals hiervoor vermeld, is het circus deze week weer full swing van start gegaan. "Meneer de echtgenoot" en ik weer aan het werk, de mannen naar de bovenbouw en de dames kleuter-af. Maar met in ons hoofd nog een beetje vakantie en zwevende Franse zinnen.
Zinnen die ik mijn eigen kinderen, in navolging van mijn vader, iedere vakantie weer probeer mee te geven. Het verhaal gaat dat hij mijn toen driejarige zus had geleerd om na zijn eigen aanzet "Vive-la-France", met veel gevoel voor dramatiek "Vive-la-Republique" te laten roepen...met als gevolg juichende Fransen en gratis ijs.
Wat betreft onze Franse lessen: we boekten eindelijk succes dit jaar. Oudste dochter riep bij ieder afscheid met een zangerige Franse tongval "Au revoir" in plaats van "ooievaar". Tres bien!
Helaas bleek afgelopen weekend dat het woord ooievaar nu helemaal is verdwenen uit haar vijfjarige vocabulair.

Oudste dochter: "Mama, er was een dode vogel in de sloot bij opa en oma".
Ik: "Oh, wat zielig. Weet je wat voor een het er was?"
Oudste dochter: "Ja. Het was een dode au revoir vogel." 

Oudste dochter in "la douce France" op zoek naar goede toevoegingen voor de collectie van haar bosmuseum.

Hooggeëerd publiek!

Nog wat zomerse beelden op deze een-na-laatste officiële vakantiedag. De bikini en slingers kunnen weer de kast in - en dan snel de gymspullen wassen en nieuwe drinkbekers zoeken voor het circus.
Maandag start het nieuwe seizoen! Kaarten zijn nu verkrijgbaar...

Parlez-vous français?

La plage:

Les bateaux:

Les pêcheurs:

Le petit dejeuner:

Le platane:

La famille à la terrasse du château:

Vive la France!

Woensdag in de tuin

Een laatste roos aan de struik in het stadstuintje. De lathyrus is ook uitgebloeid, evenals de lavendel. 

En vanochtend samen met de dames nog een paar slakken de tuin uitgezet...het totaal aan gedeporteerde slakken komt daarmee op 82!

"Wednesdays in the garden" is officially started by Alicia Bock.

St. Anne en St. Joachim

Tijd voor een educatief uitstapje van het circus. 

In Frankrijk is het vandaag, 26 juli, namelijk de dag van de heilige Anne en haar echtgenoot, de heilige Joachim. Briljante combinatie aangezien "meneer de echtgenoot" en ik min of meer dezelfde namen dragen en elkaar bovendien in Frankrijk hebben leren kennen. Wie weet zelfs op dezelfde dag; een precieze datum valt daar niet aan te hangen maar ergens in juli was het zeker. 

St. Anne is niet alleen de moeder van de heilige maagd Maria maar ook patroonheilige van een obscure verzameling mensen: ongetrouwde vrouwen, huisvrouwen, vrouwen die aan het bevallen zijn, oma's, ruiters, kastenmakers, mijnwerkers en de Mi'kmaq indianen uit Canada. Ga er maar aan staan, zou ik zeggen.

Dit alles wisten wij een aantal jaar geleden echter nog niet toen we als nietsvermoedende toeristen de kathedraal van Le Mans binnen liepen en daar een apart kappelletje met onze namen aantroffen. 

Hoera, een teken van boven! Snel een snapshot genomen, kaarsje gebrand en vooralsnog leven we nog steeds lang en gelukkig met elkaar. En drinken we vanavond een glaasje Calvados op "onze heiligen"!