Oh baby, it's warm outside...

Probeer maar eens in kerstsfeer te komen terwijl je met je zomerjas open langs een koerend duivenpaartje loopt, de zweetparels twinkelend op je voorhoofd. Kansloos! En de Wisteria in mijn stadstuintje heeft ook nog gewoon groene blaadjes.

Dan maar een intensief kerstoffensief ingezet met vazen vol rode besjes en eucalyptus (want die geur!), sinaasappels en cranberry's en om het af te maken 'Last Christmas' van Wham! en 'All I want for Christmas' van Mariah Carey op de repeat-shuffle. Zo, dat begon er al op te lijken. Toen nog iedereen in witte feestoutfit gestoken, versierd met dennengroen en voila, de kerstkaart was ook weer klaar.

Mild gestemd door deze toch nog soepel opgeroepen "kersterigheid" gaf ik mijn kinderen een pak bladerdeeg en wat schattige kerstvormpjes en met een "Jongens, maak maar wat leuke kerstkoekjes" installeerde ik me in mijn leunstoel om het kerstdiner bij elkaar te bladeren in de nieuwe Delicious. 
 

En toen bleek dat het toch nog geen kerst is: hadden de lieverds eerst nog braaf wat sterretjes en boompjes uitgestoken, al gauw waren ze via engeltjes met borsten overgegaan op vrije vormen die weinig tot niets met kerst te maken hebben. Ja, behalve als je met je geliefde de kerst doorbrengt op een berenvel voor de open haard in een verafgelegen berghut.

We hebben ze maar snel opgegeten en toen ben ik overgegaan op het echte werk: een cranberry sinaasappel cheesecake. De cranberry's had ik nog over van de fotoshoot dus de topping was zo gemaakt (gewoon in een pannetje gooien met wat suiker, kaneel, scheutje port en sinaasappelrasp en tot prut koken). 

De bodem heb ik gemaakt door een half pak bastonge koek te verkruimelen en te vermengen met 40 gram gesmolten roomboter. Dit mengsel doe je vervolgens in kleine glaasjes en moet je een beetje aandrukken.

Dan het middelste stuk van de cheesecake: meng 125 gram mascarpone met 45 gram poedersuiker, een flinke scheut ongeklopte slagroom en wat sinaasappelrasp. Klop het op tot de gewenste dikte (ik hou ervan om het ongeveer de consistentie van Griekse yoghurt te laten hebben) en verdeel het over de kruimelbodem. Giet tot slot de inmiddels afgekoelde cranberryjam erover en klaar. Easy peasy kersttoetje!

Om het geheel nog wat meer kerstuitstraling te geven, kan je er net als ik nog wat sinaasappelrasp over strooien. Doet het namelijk ook heel leuk op de foto's van je kerstdiner!

May your days be merry and bright. And may all your christmases be white!

Perspectief

Over ongeveer een jaar word ik veertig - blijkbaar toch een periode in je leven waarop je na gaat denken over wat je bereikt hebt, wat er nog zou moeten gebeuren en waarop een bucketlist ineens helemaal niet stom en platgetreden lijkt. Maar net op het moment dat ik serieus overwoog of ik inderdaad niet eens ergens heel dringend moest gaan eten, bidden of beminnen, gebeurde Parijs. En dat heeft alles in een keer weer in normaal perspectief gezet.
Inderdaad, ik pas niet meer in maat 38 en het is me tot op heden niet gelukt om zelf verse pasta te maken. Maar jongens, who cares?? Ik heb een vaste baan, een mooi huis met een dak dat niet lekt, een in alle opzichte aantrekkelijke man en als kers op de taart vier gezonde en gelukkige kinderen.

En mijn jeugd was ook al zo juichend gelukkig. De grootste boef was B1 in plaats van Mohammed B. Gevaar was een vrachtwagenchauffeur die rechts afsloeg of zat in de bosjes op je te wachten in een beige regenjas, gewapend met een rolletje Fruitella met aardbeiensmaak en verhalen over een nestje jonge poesjes bij hem thuis. Niet dat ik of mijn vriendjes trouwens ooit echt geconfronteerd werden met deze zaken. Het enige dat een beetje in de buurt kwam, was een licht psychotische man die op gezette tijden bloot in zijn open raam heel hard met zijn platenspeler mee stond te zingen...op vijf hoog. En hij kwam nooit naar beneden, of in ieder geval niet bloot.

Ik vraag me af hoe dat voor mijn kinderen is. Hoe ervaren zij wat er nu in de wereld gebeurt? Wat krijgen zij daar van mee? Het Jeugdjournaal, het internet en de kranten. Het nieuws is overal en ik heb het idee dat ze al veel meer van de wereld snappen dan ik op die leeftijd.

Ik zat daar maandagochtend juist diep over te peinzen terwijl ik mijn dochters naar het zwembad bracht voor hun wekelijkse portie schoolzwemmen, toen er plotseling een droge knal klonk. Met Parijs vers in mijn referentiekader was ik gelijk alert. Dat mijn dochters ondanks alles gelukkig andere zaken aan hun hoofd hebben, bleek toen oudste dochter rustig verder liep en tussen neus en lippen door opmerkte dat er "waarschijnlijk iemand een pepernootje in zijn achterband had".

Ordelijk

'Mijn kast is opgeruimd

en nu nog even

- dat had ik steeds verzuimd - 

mijn leven.'

Annie M. G. Schmidt

Toen ik bovenstaand gedichtje van Annie M.G. Schmidt tegenkwam moest ik lachen - hoe herkenbaar! 

Maar bij mij is het helaas nog erger. Zelfs mijn kast is namelijk niet opgeruimd.

Ik heb maak meer foto's dan ik afdrukken en ophangen kan, ik heb meer spullen dan ik plaatsen kan en meer kleren dan ik dragen kan. Ik heb meer recepten in te veel kookboeken dan ik ooit bakken kan en meer boeken dan ik lezen kan. 

Het enige dat ik te weinig lijk te hebben is tijd. Ik ben altijd aan het rennen, plannen, vliegen en doorgaan: Als ik nu vast even 'dit' dan kan ik straks ook nog even 'dat' en hoef ik niet eerst 'zo' maar kan ik gelijk 'zus'. Het gevoel dat je altijd achter de feiten aanloopt en continu bezig bent orde in de chaos aan te brengen. Mindfull is het al jaren niet meer in mijn hoofd. Tijd voor bezinning! En 1 januari is zelfs nog niet in zicht...

Enfin, 'aan de slag' dacht ik vanochtend dus voortvarend. Foto's ordenen (of in ieder geval die van afgelopen jaar) maar ik kwam zoveel fijne beelden tegen dat ik niet verder ben gekomen dan het maken van bovenstaande collage. En toen kreeg ik ook nog allemaal bruisende ideeën voor een kerstfoto-project - kansloos megalomaan maar niemand in huis om me af te remmen. De eerste schetsen zijn dan ook gemaakt, een lijstje van te regelen spullen is opgesteld en een datum geprikt. Nog meer foto's en nog meer chaos in huis. En weer niet heel wereldverheffend, maar 'go with the flow' is in mijn geval ook wat waard. 

Dus laat die creatieve wanorde maar weer komen. En die goede voornemens schuiven door naar daar waar ze beter tot hun recht komen: 1 januari.  

Op zoek naar de verloren tijd...

Vroege schemering en frisse ochtenden. De herfst komt op kousenvoeten aan terwijl ik in mijn hoofd nog in een zomerjurkje voor een Frans chateau zit, rosé binnen handbereik.Wat gaat de tijd toch snel.

Daarom bakte ik vandaag Madeleines in de hoop dat ik net als Marcel Proust door een klein hapje te nemen, teruggebracht wordt naar die lome vakantiedagen op het Franse platteland. 

En dan niet alleen terug naar het afgelopen jaar maar naar eigenlijk al mijn Franse vakanties. Madeleines waren er altijd; het was zelfs een keer het enige dat ik at vanwege het beperkte budget tijdens mijn eerste vakantie op eigen houtje. 

Tijd dus voor een korte tijdreis met als vertrekpunt mijn kleine Rotterdamse keukentje. 

 Madeleines

Nodig voor ongeveer 30 stuks

130 g suiker

150 g bloem

1 theelepel bakpoeder

125 g ongezouten, gesmolten roomboter

2 eetlepels honing

2 eetlepels oranjebloesemwater

1 theelepel citroenrasp

3 eieren

snufje zout

Let op! Niet alleen in de boeken van Proust, maar ook bij het bakken van Madeleines speelt tijd een bijzondere rol. Het is namelijk handig om het beslag een dag van tevoren te maken en in de koelkast te bewaren. Dit zorgt er voor dat je Madeleines tijdens het bakken mooi rond worden en zo'n klassieke bult in het midden krijgen. 

Mix de suiker, de honing, het zout en de eieren in een kom tot een dik, bleek mengsel. Voeg hier beetje bij beetje het bakpoeder en de gezeefde bloem aan toe en schenk er dan al roerend de gesmolten boter, het oranjebloesemwater en de citroenrasp doorheen. Afdekken met plastic en koel wegzetten voor minstens twee uur, maar dus beter een nachtje lang. Kan je ondertussen eens een poging ondernemen om een digitaal fotoboek samen te stellen met de totaal niet gebruiksvriendelijke software van die appeltjesfirma.

Verwarm een dag later, na een nacht doorhalen en vijf boze mailtjes in steenkolen Engels naar de opvolger van Steve Jobs, de oven voor op 180 C. Vet vervolgens de vormpjes in met wat boter en bepoeder ze licht met een snuf bloem. Dat scheelt straks een hoop gefrommel met een mes om de cakejes uit de vormpjes te krijgen. 

Verdeel het koude beslag nu over de vormpjes. Maar let op, niet teveel beslag per bakje omdat de Madeleines nog omhoog komen en je anders een grote samengesmolten homp op je bakplaat krijgt. Bak de Madeleines in het midden van de oven in ongeveer 12 minuten goudbruin. 

En dan geldt ook hier weer een belangrijk tijdselement: gelijk opeten want alleen als ze net uit de oven komen, hebben Madeleines de magische eigenschap om je terug te brengen naar die idyllische vakantiedagen!

Takkengezin

Ze was nog maar goed en wel twee dagen naar school of oudste dochter kondigde vastbesloten aan dat ze woensdagmiddag vier wandelende takken mee naar huis zou nemen. Blijkbaar had er in de zomervakantie een babyboom plaatsgevonden in het terrarium van juffrouw Vicky en oudste dochter had gretig haar vinger opgestoken toen er gevraagd werd wie er een paar mee naar huis mocht nemen. Overleg niet nodig meende ze want "mama houdt van huisdieren". Inderdaad, maar dan alleen als ze harig zijn, snorharen hebben en gezellig miauwen en spinnen om aandacht; niet als ze behoren tot de orde van de spooksprinkhanen (zoek maar op!) en zes kriebelpootjes hebben waarmee ze angstaanjagend snel kunnen lopen. De horror.

Maar goed, het werd woensdagmiddag. Dochter kwam trots met een glazen pot met niet vier maar vijf wandelende takken thuis. "En die ene hele grote is de papa!" Een heel takkengezin dus.

In het in allerijl gekochte terrarium met hermetische deksel werd een berg klimop gelegd. Ze leven namelijk op een dieet van klimop en bramen. De ultieme superfoods, getuige de slanke lijn van onze nieuwe vrienden. Chiazaad en quinoa? What were you thinking Rens Kroes!

Eenmaal in hun nieuwe habitat, kroop de grote papa-tak gelijk ondersteboven op het deksel. Het enige wat hij sindsdien doet is af en toe grimmig wat Bony M bewegingen maken. Een wat kleiner exemplaar werkte zich in nog geen vijf minuten wild tandhakkend door de eerste klimopbladeren heen en de rest heeft zich zodanig gecamoufleerd opgesteld dat ik vannacht heb overwogen om de pootjes van mijn bed in kommetjes water te zetten zodat het ongedierte me niet in mijn slaap kan verrassen.
Oudste dochter, die mijn angstzweet wel door had, riep vanochtend bij het wakker worden dan ook geruststellend "Ik zie ze alle vier nog hoor, mama!". Op mijn "het waren er toch vijf!?" kwam alleen een weifelend "o,ja". Toch eens opzoeken hoe oud die beesten eigenlijk worden.

Enfin, op zoek naar een bodembedekker voor in het terrarium kwam ik in de Volkskrant het recept van een Key lime pie tegen. En daar word ik toch een stuk vrolijker van.

Key lime pie

Nodig voor 1 royale taart
100 g roomboter
250 g digestives, verkruimeld
6 limoenen
400 ml gecondenseerde melk
300 ml slagroom
taartvorm van 22 cm doorsnee

Trotseer de blikken van nieuwsgierige buurtgenoten bij de plaatselijke super (Wat gaat zij in godsnaam met zes limoenen doen??) en spoed je naar huis met deze veelbelovende ingrediënten. Smelt de boter in een pannetje en vermeng met de verkruimelde digestives. Maak er een bodem en opstaand randje van in je taartvorm en zet tenminste tien minuten weg in de koelkast. Ondertussen kan je dan de limoenen wassen, raspen en uitpersen.

Meng de gecondenseerde melk, de room, het sap en de rasp (Let op, niet alle rasp!! Bewaar een klein beetje om de taart straks mee op te sieren). Als het goed is wordt dit een lobbige massa die je met een dikke straal op de bodem kan gieten. Beetje netjes verdelen en een nachtje in de koelkast laten staan. Korter kan ook, maar dan loop je de kans dat de vulling er bij het snijden langzaam uitzakt, weet ik uit (te gretige) ervaring. Strooi de resterende rasp er tot slot met de losse pols overheen voor het serveren.

Peanuts

Pindakaas-ijs dus...ik heb nog dagen nagedacht over dat verzoek van jongste zoon. Het leek vrij kansloos tot ik op Pinterest een hemelbestormend simpel recept van 'creamy banana icecream with peanutbutter' tegen kwam. Geen ijsmachine nodig, alleen een vriezer, bananen en pindakaas.
En laten die laatste twee ingrediënten nou net de enige twee zaken zijn die mijn jongste zoon met plezier eet. Bijna de enige twee zaken; hij heeft onlangs gebakken eieren aan zijn summiere voedselrepertoire toegevoegd. Al met al heeft dit eetpatroon er wonderwel voor gezorgd dat hij het langste kind hier in huis is en naar alle waarschijnlijkheid binnen een paar maanden zijn oma voorbij groeit.Hieronder de werkwijze die ik heb aangehouden.

Bananen pindakaas-ijs

Nodig voor een klein bakje ijs
2 overrijpe bananen
1 eetlepel pindakaas
een handje gepelde pinda's 

Snijd de bananen (zonder schil uiteraard) in plakjes en doe ze in een bakje of zakje minstens twee uur in de vriezer. Omdat je dit ijs het beste gelijk op kan eten, is het handig om de bananen er pas uit te halen als je trek hebt.

Gooi de plakjes bevroren banaan in de foodprocessor en zet een tijdje aan - net zo lang door malen tot je een romige massa hebt. Roer er nu de lepel pindakaas door en schep gelijk in bolletjes. Handje pinda's erover voor decoratie en de lekkere crunchy bite (tenzij je zoals mijn zus niet houdt van kauwen op je ijs!).

Nog een laatste tip: niet teveel tegelijk eten want volgens mij ligt, zoals met die gele bananenschuimpjes, het gevaar voor acute misselijkheid bij extreme consumptie op de loer. Enjoy!

Gelato alla fragola di mamma

Onlangs maakte ik, geïnspireerd door het heerlijke boek De ijsmakers van Ernest van der Kwast en volgens het briljant simpele recept van Mimi Thorisson, voor het eerst zelf aardbeienroomijs.
Het recept is absoluut niet geschikt voor mensen die nog even snel wat overtollige kilo's kwijt willen voor de zomer - volle room, suiker en gecondenseerde melk in overvloed - dus om op voorhand vast wat calorieën te verbranden, heb ik een rondje Rotterdam gefietst op zoek naar de beste, meest rijpe aardbeien. 'Only the best' als we toch bezig zijn.

Met een doos geurende, knalrode zomerkoninkjes en twee bekers volle, biologische room in mijn rugzak weer naar huis gefietst waar ik mijn hardloopschoenen ook maar gelijk heb klaargezet. Je moet er wat voor over hebben.

Maar jongens, die smaak!!! Het was een flashback naar het Piazza Navona begin jaren negentig (de obligate Romereis als vijfdeklasser van een binnenkort "koninklijk", Haags gymnasium) en het begin van een missie: zelf roomijs maken in alle smaken van de regenboog. De eerste verzoeknummers zijn al ingediend ("Pindakaas-ijs, mam!" Ehhh..) en de bootcampsessies "Kill-your-calories" zijn geboekt.
Mensen op dieet: klik weg, want hieronder volgt het recept.

Aardbeienroomijs of Gelato alla fragola di mamma

Nodig voor een stevige bak vol hemels roomijs

350 ml gecondenseerde melk

240 ml volle room

400 gr rijpe aardbeien (hier absoluut niet op bezuinigen - it's all about the strawberries in dit ijs tenslotte!)

50 gr gezeefde poedersuiker

Ontdoe de aardbeien van de kroontjes en gooi ze in de foodprocessor. Een paar keer stevig laten draaien tot er een heerlijk geurende, rode moes overblijft. Klop de room met een mixer tot deze licht en luchtig is. Met de hand is trouwens ook een goed idee...als je er ondertussen ook wat squads bij maakt, scheelt dat weer een zweterig rondje in de plaatselijke sportschool! Voeg vervolgens voorzichtig (spetter alert!) de aardbeienmoes en de gecondenseerde melk toe. Zeef de poedersuiker boven de kom en roer alles goed door elkaar.

Als het goed is, ruikt je keuken nu naar suikerspin. Doe het mengsel nu over in een glazen kom met deksel. Weersta de neiging om vast even te proeven anders haalt het ijs de minstens 6 a 8 uur dat het in de vriezer moet niet. 

En dan nog even dit. De ijshoorntjes kocht ik gewoon bij de Albert Heijn. Maar hoe leuk en vooral lekker zou het zijn om die ook zelf te bakken? Ga ik nog over nadenken. De madeliefjes die ik gebruikte voor de foto's zijn uiteraard niet te eten - al is het alleen al omdat je niet weet wat er allemaal overheen gegaan is op zo'n speelveldje.  

Tomorrow we can eat broccoli, but today is for eating Gelato!

Zondagavondmijmering

Maar het had ook "stop the glorification of being busy" kunnen zijn. Uit 'even helemaal niets' komen immers vaak de mooiste dingen tevoorschijn. Mooie gedachtes, inspirerende ideeën en nieuwe energie. Dus even geen afspraken, geen deadlines, geen taken, geen keuzes hoeven maken. Gewoon zijn, zien en luisteren: naar de vogels, de blaadjes, de kikkervisjes.
Niet vergeten! Maak er een mooie week van!

Rondje Rotterdam

Afgelopen zondagochtend ging ik alleen met oudste dochter op pad. We hadden een missie: in Hotel New York bovenin zitten aan een tafeltje voor 2 met koffie, limonade en een taartje. Sinds het verjaardagsfeestje van haar oma (dat we daar eind vorig jaar gevierd hebben) heeft ze dat in haar hoofd en af en toe komt dat omhoog geborreld: "Mam, wanneer gaan we nou een taartje eten aan dat kleine tafeltje bovenin dat grote restaurant?" (in de plaatselijke supermarkt rond een uurtje of vijf 's middags) of "mam, kunnen we nu een taartje gaan eten met z'n tweeën?" (half 8 's ochtends op 2e Paasdag). Het kwam er maar niet van.

Maar afgelopen zondagochtend was het eindelijk zover. Een klein stukje op de fiets en een rustiek metroritje verder en daar waren we...'waar we moesten wezen, omdat we wisten waar we moesten zijn'. Helaas bleek het tafeltje bovenin niet beschikbaar omdat die plekken gereserveerd zijn voor de hotelgasten 's ochtends. Daar moeten we dus nog een keertje heen als we zin hebben in een wijntje, appelsap en wat hartigs om te knabbelen - vrees dat ik die het komende half jaar op onmogelijke momenten weer voorbij hoor komen ("Mama, kunnen we vandaag appelsap gaan drinken aan dat ene tafeltje?" - half zes, bij het ophalen van de bso).

Maar we hebben het super gezellig gehad aan een ander tafeltje, met uitzicht op de Maas en een gigantische verrekijker binnen handbereik.

Na afloop nog een rondje op de Kaap, over de brug met slotjes, langs de Fenix Food Factory (die helaas pas om twaalf uur opengaat op zondag; wij waren dus ruim 2 uur te vroeg), De Zeeuwse Meisjes en Theater Walhalla. Het voelde een beetje alsof we 's ochtends vroeg op de Parade liepen...

Het is dus helemaal niet erg dat we binnenkort nog een keertje 's middags moeten gaan; dan kunnen we al deze leuke plekjes ook in vol bedrijf meemaken. Nu konden we ons alleen vergapen aan de etalages met onze gezamenlijke favorieten: bloemen en chocola. 

Rabarber, rabarber, rabarber

Ineens realiseerde ik me dat mijn blog langzaamaan steeds meer foodfoto's en recepten bevat. Ik heb er een tijd over na zitten denken: is dat wel de kant die ik op wil? Ik ben dit blog tenslotte begonnen als uitlaatklep voor de chaotische drukte in ons gezin met vier kleine kinderen, bijzondere kantoorbaan en twee katten: vandaar het "Circus" - en voor wie het nog niet weet, " Edgar" is de naam van een van de katten. 

Maar inmiddels loopt alles wat gestroomlijnder (zegt de vrouw die net een half jaar thuis op de bank heeft gezeten om tot zichzelf te komen...) en heeft mijn blog blijkbaar een ander doel gevonden zonder dat ik dat zelf door had. 'Shoot what you love' en 'Do more of what makes you happy' in de praktijk gebracht zonder dat ik me daar bewust van was.  

Eigenlijk wel heel mooi. Dus ik denk dat het een logische stap is. Ik word nou eenmaal blij van het fotograferen van eten. Het praat niet terug, het wordt niet moe of chagrijnig van eindeloos poseren (hooguit wat slap en ingezakt maar daar zijn trucjes voor) en het klaagt niet over 'bad hair days' of 'dat ik altijd zo raar op de foto sta'. 

En rabarber stond al heel lang op mijn lijstje van te fotograferen eten. Waarom? Omdat ik het de meest sprookjesachtige groente vind die er bestaat: knalroze stengels en van die grote, groene bladeren waar met gemak een heel kabouterdorp onder kan schuilen voor schaterende trollen of grimmige regenbuien. En die lekker rollende naam: "rrra-barrr-berrr" (Mathijs van Nieuwkerk 'eat your heart out'!). 

Het schijnt dat mijn ouders in het toneelklasje van Peter Faber in de jaren zestig als tip kregen om achter elkaar "rabarber, rabarber, rabarber" te zeggen als ze met slechts anderhalve hippie en een paardenkop een menigte moesten uitbeelden. Probeer het maar, het werkt echt! Een hoop geroezemoes, maar je verstaat er niets van (wat ook handig is als je baas onverwachts langs loopt als je eigenlijk moet vergaderen over het gendermainstreamen van beleidskaders terwijl je in werkelijkheid de amoureuze escapades van een collega in de kantoortuin doorneemt).

Rabarber dus. Het is volgens mij ook een beetje de 'must have' groente onder de foodies in het vroege voorjaar. Iets met friszure smaak enzo. Ik was in ieder geval benieuwd en heb met de aanstormende Pasen in mijn hoofd een rabarberprosecco gemaakt voor bij mijn brownie-cupcakes met marshmallow-topping (overigens, marshmallow! Ook al zo'n fijn fotogeniek ingrediënt- want pastel en wolkerig met een heel licht korrelige structuur).

Het recept voor de rabarberprosecco haalde ik uit een oude Jamie Magazine; ik ben tenslotte fotograaf, geen kok. Wat ook maar weer eens bleek toen de marshmallow-topping zich ontpopte tot een zachtroze wolf in stopverfachtige schaapskleren. Een gevaar om te eten, maar prachtig op de foto!

Rabarberprosecco

Nodig voor iets meer dan 1 liter

4 rabarberstengels, in blokjes van ongeveer drie centimeter

1 stukje verse gember, geschild

1 el suiker

1 dl water

1 fles gekoelde prosecco

Doe alles (behalve de gekoelde prosecco uiteraard; laat die gewoon nog even iets koeler worden in de koelkast) in een pannetje en laat het mengsel vervolgens ongeveer vijf minuten zachtjes pruttelen op het fornuis. Laten afkoelen en dan de gember verwijderen. 

Zet nu de staafmixer voorzichtig op de gekookte massa - tenzij je later op de dag nog aangesproken wilt worden door wildvreemde mensen in de supermarkt met 'er zitten allemaal draadjes op je trui', dan kan je gewoon ongegeneerd los gaan.

Voor het serveren de glazen voor een kwart vullen met het rabarbermengsel en bijvullen met koude prosecco! Heerlijke bubbels met een "friszure" smaak! Bij voorkeur te genieten met uitzicht op de skyline van een wereldstad...maar de paastafel met schoonfamilie is uiteraard een goede tweede.

En dan de brownie-cupcakes. Het recept hieronder is prima, maar ik raad je aan om de bovenkant gewoon te voorzien van zachtroze botercrème of glazuur met een druppeltje rozenwater. Of smeerbare marshmallow uit een potje.

De rozenblaadjes nam ik mee uit Edinburgh en zien er ook prachtig uit maar smaakten naar vouwblaadjes. Waarschijnlijk zijn verse, onbespoten exemplaren stukken lekkerder.  

Brownie-cupcakes

Nodig voor ongeveer 8 cupcakes

60g donkere chocola, in stukjes

60g ongezouten roomboter, in blokjes

60g fijne suiker

1 ei

35g gezeefde bloem

1 1/2 eetlepel cacaopoeder

een snufje bakpoeder

Verwarm de oven voor op 160 graden en laat ondertussen de boter en chocola au bain marie smelten. Schenk jezelf vast een glaasje rabarberprosecco in. Mix de suiker, de bloem, het cacaopoeder, het bakpoeder en het ei door elkaar. Giet het afgekoelde (!) chocolademengsel erbij en roer door elkaar. Giet het mengsel in cakevormpjes die je in een muffinbakblik hebt gezet. Ongeveer 12 minuutjes laten bakken, afkoelen en versieren maar!

En voor de oplettende lezer die zich afvraagt wanneer de glamourfoto's van die rabarber nou eigenlijk komen: de slappe, gebutste stelen die ik bij de plaatselijke supermarkt vond, bleken geforceerd en helemaal niet zo fotogeniek te zijn. Vandaar dus slechts die ene foto. 

Maar het schijnt dat ik in mei in de herkansing kan wanneer het echte rabarberseizoen losbarst. Tot die tijd moet dus ook het lokale kaboutervolk elders een heenkomen zoeken bij woeste voorjaarsstormen zoals die van vandaag.

Frida Kahlo cake

Al tijden wilde ik eens proberen om de befaamde notencake van het theehuisje op 'Landgoed De Horsten' na te bakken (iets met sinaasappel, nootjes en chocolade) maar het kwam er steeds niet van: te druk, weegschaal kapot, kindje ziek of een weekje naar de sneeuw. Maar vandaag viel ineens alles op z'n plaats en was er tijd. En in de foodphotographyflow zat ik al door een leuke opdracht voor een charmant pizzarestaurantje hier in Rotterdam.

Maar "cake, is een cake, is een cake, is een cake" zou Gertrude Stein zeggen. Zo'n vierkante, gele plak is heerlijk...maar niet zo fotogeniek. Zo probeerde ik eerder dit jaar al een lemon drizzle cake op de gevoelige plaat vast te leggen wat resulteerde in een jammerlijk portret van iets dat nog het meest leek op een Wiener Schnitzel. 

Maar de voornaamste cake bestanddelen voor vandaag, bloedsinaasappels en chocolade in combinatie met Internationale Vrouwendag, leverden al snel ' Frida Kahlo' als inspiratiebron op. En sorry, dan niet haar bloederig symbolische schilderijen of donkere doorlopende wenkbrauwen - so far for het engagement - maar meer het romantische beeld dat inmiddels breed van haar verspreid is: exotisch, kleurrijk en met veel bloemen. Precies waar ik zin in had na dat zonnige dagje van gisteren.

Maandag betekent een dagje alleen in huis en dus kon ik de woonkamer ongegeneerd ombouwen tot fotostudio. Iets wat ik afgelopen zaterdag noodgedwongen ook had gedaan voor de pizza-opdracht maar met vier kinderen om je heen (van wie er twee op je foodprops azen:"Mam, mag ik zo'n tomaatje? Dat is mijn lievelingskaas, mag ik die?? en de andere twee er gewoon steeds langs willen: "Maham...dit is toch niet handig?!") is dat geen feest. En dan heb ik het nog niet eens over Edgar die z'n snorharen in mijn gestylde pizzapunten stak en "meneer-de-echtgenoot" die de 'day after' nietsvermoedend z'n boterham met chocopasta van het geleende, robuust houten pizzaplankje zat te eten. Tijd voor een eigen studio, lijkt me!

Maar goed, voordat ik vandaag kon fotograferen, moest er eerst gebakken worden. Ik gebruikte - in het kader van 'grote stappen, snel resultaat' - een pak 'fijne cake' van Koopmans waar ik naar smaak rasp en een scheutje sap van 1 bloedsinaasappel, gehakte walnoten en stukjes extra pure chocolade van Lindt toevoegde. Het glazuur maakte ik door 320 gram poedersuiker te mengen met het sap van 1 bloedsinaasappel.

Helaas had ik me verkeken op de afkoeltijd dus tegen de tijd dat ik echt aan de slag kon met mijn camera was het toch ineens alweer tijd om de kinderen uit school te halen. Maar die smaak jongens...bijna zo lekker als 'the real thing' in Wassenaar!

Carnaval met een harde "G"

Als je kinderen hebt, wordt je ineens geacht mee te doen aan allerlei feesten waar je van nature niet zo veel mee hebt zoals Sint-Maarten (snoepverzamelfestijn), Halloween (nog groter snoepverzamelfestijn), Sinterklaas (hoeft geen toelichting, lijkt me) en Carnaval (flauwe woordgrappen op hoempapamuziek). Kon ik vroeger alle "paarden in de gang" en "bloemetjesgordijnen" nog ongegeneerd aan me voorbij laten gaan, tegenwoordig is er geen ontkomen meer aan.
Al weken vantevoren gooien mijn kinderen op de meest onverwachte momenten in de groep 'als wat ze met Carnaval' willen gaan: als zeepaardje, pantoffeldier of krop sla. Ga er dan maar eens aan staan om boven de rivieren dergelijke pakken te vinden. En omdat ik een ritje naar een van de carnavalsprovincies net iets te ver vind gaan voor een middagje (onderbroeken)lol, heb ik vorig jaar dus maar zelf wat in elkaar gefrutseld.
Toen sloeg ineens het virus uit onverwachte hoek toe! Eigenlijk best grappig om een origineel pak te bedenken en te maken, Wim Kerstens en de Viltjes zachtjes hossend op de achtergrond. Vorig jaar dus een slak en twee zakken Haribo tweelingenmix gemaakt. Maar dit jaar werd de lat hoger gelegd: "Mama, we willen als pindakaas" en "Als de broers als pindakaas gaan, mag ik dan als extra pure hagelslag?". Twee avonden creatief met karton en toen was het af.

Maar omdat ik de smaak toen pas echt te pakken had, heb ik ook nog maar wat carnavalskoekjes erbij bedacht. Iets met sprinkles en Snickers: twee kinderfavorieten.

Ik moet eerlijk bekennen dat de energie om alles 'from scratch' te maken er niet meer was na al dat koortsige geplak en geknip. Dus heb ik een pak Koopmans koekjesmix, een zak Snickers en een doos roomboterspritsen gekocht - en de Nederlandse Vogue met Doutzen op de cover (om na gedane zaken rustig wat bij te komen). Helaas een nogal dodelijke combinatie bleek al na een eerste achteloze blik in het tijdschrift: een foto van Doutzen backstage bij een modeshow, slechts gekleed in een zwarte panty, super sexy! In tegenstelling tot ikzelf met alleen een panty aan...zeker na een doos roombotersprits.
En dus heb ik het bij alleen bakken en versieren gehouden deze keer. Want hoewel het af en toe nog vriest op het moment, over niet al te lange tijd moet je ineens weer in een flodderig zomerjurkje of nog erger, in bikini.

 
Ze zien er op de foto dus leuk uit, maar ik heb geen idee of ze ook echt lekker waren. Feit is dat de koekjes van Koopmans keihard uit de oven kwamen en de sprinkles van ze lang zal ze leven niet aan het deeg bleven plakken (ondanks de veelbelovend instructie op het pak: "rol het deeg nu door de sprinkles tot de hele rol bedekt is", u-huh...). En ik heb mij door meneer-de-echtgenoot laten vertellen dat de combinatie gesmolten Snicker-sprits op z'n minst verrassend was.

Mijn kinderen hebben echter met volle teugen genoten van de koekjes ("lekker gekookt, mam"). En vanochtend kwamen ze om half zeven in polonaise onze slaapkamer in met Arie Ribbens op volle sterkte op de iPad. De stemming zat er dus al goed in. En met resultaat: ze hebben de eerste prijs voor de origineelste pakken dit jaar! Wij vieren feest....   

Op zoek naar een sprankje voorjaar

Ineens is het dan toch echt winter geworden. Met waterkoude ochtenden, onverwachte hagelbuien, spekgladde tegels en ijskristallen op de ramen. Mooi als je niet naar buiten hoeft en achter glas een verfijnd kopje thee kan drinken met Lana del Rey's Summertime Sadness zachtjes aan.
Maar dat zit er vaak niet in: kinderen moeten naar school en geld moet verdiend. Dus trek ik iedere dag een andere combinatie van mijn meest warme kleren aan met daaroverheen mijn afgedragen, maar o zo comfortabele winterjas en tot slot zwarte, nep leren handschoenen in een totaal andere stijl. Maar who cares...ik moet op de fiets naar de metro en winterhanden zijn al helemaal niet hip.

Om mezelf moed in te spreken, roeptoeter ik in mijn hoofd dat het al bijna maart is. Maart! De maand waarin soms al een dagje de deuren open kunnen en je rond 3 uur met een glas rose in je hand in de zon kan denken dat het echt al bijna zomer is.
Ondertussen speur ik de natuur af op zoek naar de eerste tekenen van het voorjaar. Hier en daar wat dappere toefjes sneeuwklokjes en een enkel puntje krokus. Meer is het nog niet.
Tot ik vanochtend - na zo'n onverwachte ijsregen met vlijmscherpe hagelsteentjes - ineens een bloeiende Japanse kers tegenkwam. Voorjaar! Ik werd er helemaal vrolijk van maar kreeg thuis van mijn zoons een pre-puberaal "Fijn mam, bak een taart en vier het" naar mijn hoofd. En dat is precies wat ik gedaan heb. 

Blozende appeltjestaart met brie

Nodig voor twee kleine lunch-taartjes
240g bloem
1/2 theelepeltje zout
125g koude ongezouten roomboter in blokjes
1 eitje
3 eetlepels ijskoud water

1 puntje brie 
2 Hollandse, rode appeltjes (bijvoorbeeld Elstar)
1 eetlepel bruine suiker
een handje pecannoten
3 takjes verse tijm
granaatappelpitjes 
peper en zout

Voeg in een grote kom de bloem en het zout samen. Gooi de boter erbij en wrijf dit met je vingers net zolang door de bloem totdat je een kruimelig mengsel hebt. Maak hier een kuiltje in en voeg ei en water toe. Nu goed kneden totdat het een mooi compact deeg wordt. In plasticfolie gewikkeld in de koelkast (of buiten, maak gebruik van die winter!) minstens een uurtje koud laten worden.

Verwarm de oven voor op 200 graden en zoek vast naar de blindbakbonen of die zak met rode, droge linzen die je vorige zomer in een vlaag van "ik ga vanaf nu gezond eten en heel dun worden-koorts" hebt gekocht. Als het deeg lekker koud is, neem je het uit de koelkast, verdeel je het in twee stukken en rol je het mooi dun uit op een ingebloemde tafel. Niet te dik en niet te dun.
Plaats het deeg voorzichtig over de ondertussen ingevette bakvormen en prik wat gaatjes in de deegbodem met een vork (eventuele overtollige randjes deeg afsnijden of decoratief opfrommelen). Leg hierover een stukje bakpapier en daarover de bonen of linzen. Zet de vormpjes vervolgens 15 minuten in de oven totdat de randjes bruin beginnen te worden. Haal dan de bonen en het papier eraf en zet de taartjes nog 5 minuten terug.

En dan nog een keer die oven open: haal de taartjes er uit en beleg ze met de brie, de bruine suiker, de pecannootjes, wat vers gemalen peper en zout en tot slot de plakjes appel (had ik al verteld dat je daar het klokhuis uit moet halen en ze vervolgens in plakjes moet snijden? Nee? Bij deze dan. Maar niet schillen, anders blozen de appeltjes niet meer!).
Ik heb geprobeerd ze dakpansgewijs neer te leggen maar helaas zaten ook hier tussen droom en daad wetten en praktische bezwaren. Gelukkig kan je na het afbakken (nog tien minuutjes in de oven terugzetten, opletten dat de taartjes niet te bruin worden) een en ander camoufleren met de blaadjes tijm en granaatappelpitjes.

Warm zijn ze het lekkerst!!

Komt een beestje aan gelopen...

Dit had een eloquent stukje tekst moeten worden over winterse citroencake als metafoor voor de toestand in de wereld en die van mij in het bijzonder. In plaats daarvan deze treurzang op microscopisch kleine beestjes.

Dat komt door een recente invasie van griep- en verkoudheidsvirussen hier in huis. Snotterend en snuivend trekken wij ons door de dag ondertussen zakdoeken vol snuitend in alle kleuren groen die er te vinden zijn in een verfkleurenwand van de gemiddelde bouwmarkt (van "Noordzeealgengroen", via "frisse boswandeling" naar "vintage Rouquefort"). Enig pluspunt in deze duistere dagen was een grappig gesprek dat ik 's ochtends in het grote bed had met oudste dochter (gezusterlijk naast elkaar op een kussen - voordat ik wist wat ik nu weet, maar daarover straks meer).

Oudste dochter: "Mama, hoe komt het dat je neus dicht zit als je verkouden bent?"
Ik: "Dat komt omdat de kliertjes in je neus dan opzetten en dan voelt het vol in je neus".
Oudste dochter: "Maar waarom zitten die kliertjes dan in je neus?"
Ik: "Die zitten in je neus om bacteriën en virussen die naar binnen willen tegen te houden. Die mogen namelijk niet verder dan je neus want dan word je nog zieker."
Oudste dochter: "Maar weten die kliertjes dan het verschil tussen snot en virussen?"
Ik: "Ja, dat hebben ze geleerd. Maar soms komt er wel een een virus langs de kliertjes en dan word je toch nog ziek."
Oudste dochter: "Maar hoe kan dat dan?"
Ik: "Weet ik eigenlijk ook niet zo goed, misschien omdat het virus dan verkleed was als snot?"
Oudste dochter: "O ja, hahaha!"  - stilte - "Maar hoe komt hij dan aan zo'n verkleedpak?"

Je begrijpt, ze zijn op school al bezig met Carnaval. Ik daarentegen heb sinds twee dagen heel andere zaken die me bezighouden: hoofdluis.
Maandagavond half acht en ik zie oudste dochter voor de zoveelste keer aan haar hoofd kriebelen. Met het idee dat het waarschijnlijk wel zal gaan om wat droge winterhuid kijk ik met een half oog ongeïnteresseerd door haar dikke haar en sta bijna gelijk oog in oog met een roedel piepkleine kriebelmonsters. Sindsdien kijk ik minstens één keer per dag gewapend met zo’n enge martelkam en een bus luizenverdovende lotion door alle haarbossen in huis.

 

Gelukkig zijn we volgens mij fysiek aan de winnende hand maar het psychische herstel zal vermoedelijk langer duren…
En niet alleen omdat we het bizar griezelige ongedierte weer eens in de ogen hebben gekeken, maar bij mijn zoons vooral ook omdat er even sprake van was dat hun favoriete knuffelberen (met de welluidende namen Klaas en Biceps) een week in een vuilniszak zouden moeten doorbrengen.
Een alternatief was een beren logeerweek in de schuur. Hoewel ik vermoed dat ze daar waarschijnlijk gehavender uit tevoorschijn zouden komen aangezien dat in deze koude winterdagen het privédomein is van een kolonie bosmuisjes. En een gangenstelsel met knusse kraamkamer in het berenbinnenste overleven de tere kinderzieltjes van mijn zoons niet, ben ik bang.
Gelukkig is het gevaar vooralsnog geweken nu blijkt dat ze zelf geen hoofdluis hebben. Maar zodra ik over hoofdluiscontroles begin, kijken ze me niettemin wantrouwend aan.