Glow-in-the-dark-momenten 2014

Het wemelt traditioneel van de jaaroverzichten in deze periode. Leuk, maar niet voor mij weggelegd omdat ik meestal simpelweg de tijd niet heb om het jaar te overdenken, laat staan om er een visueel aantrekkelijk overzicht van te maken. Voornamelijk omdat ik traditiegetrouw lig bij te komen van het kerstgedruis onder een tegen deze tijd hevig uitvallende kerstboom. 

Maar alles is anders dit jaar. Ik doe het rustiger aan (of dat probeer ik althans) en heb leuker werk waardoor ik meer energie overhoud voor de dingen die ik echt belangrijk vind (familie, tijd voor mezelf, mijn fotografie en dit blog). Zelfs Edgar, onze rode huiskater, lijkt tot rust te zijn gekomen. En de kerstboom (die ik voor een godsvermogen heb aangeschaft met jongste zoon) heeft ook nog geen naald laten vallen. Het is een bijzonder jaar.

Daarom...en aangezien het nu kerstvakantie is en mijn kinderen al twee dagen aan het logeren zijn, heb ik ineens wel de tijd om terug te denken aan alle momenten die er uitsprongen dit jaar: de kalme wintervakantie, de rustige wandelingen met mijn moeder, de eerste Koningsdag waarvoor ik medailles maakte voor de orde van de oranje sinaasappel, het dagje Efteling met de hele familie (inclusief opa en oma's), het waterballonnengevecht, het inspirerende reisje naar Edinburgh, mijn afstuderen aan de Fotovakschool met een "uitstekend", de warme zomervakantie, de warme herfst, mijn eerste en succesvolle poging om stoofpeertjes te maken en de kerstfotoshoots. 

Het zijn de momenten waar ik blij van word en die 's nachts opgloeien in het donker als ik in bed lig en niet kan slapen: de "glow-in-the-dark-momenten" van 2014.

 

Stille nacht

Kerstkaart 2014

Was november stressvol, december is hier altijd nog drie keer erger met zijn kerstetentjes, kerstvieringen, kerst-inns, kerstversieringen thuis en kerstontbijten. Die kerstontbijten: met vier kinderen die op een onchristelijk tijdstip met kersterig voedsel op school dienen te verschijnen, ben je al snel een nachtelijk cateringbedrijf waarbij vergeleken de sfeer in de keuken van tv kok Gordon Ramsey aanvoelt als een zoete Disneyfilm. Maar ook het maken van de kerstkaart kan "behoorlijk uit de klauw escaleren".

Om met net iets meer voor de dag te komen dan "lachende kindjes voor de kerstboom", ben ik dit jaar wellicht iets doorgeschoten. Ik heb avonden sterren en bolletjes zitten knippen, goedkope Action-veren aan visdraad geregen en andere attributen verzameld. Niet alleen omdat ik onze eigen kerstfoto wilde maken, maar ook omdat ik andere families had uitgenodigd om op de foto te komen in de eerste "pop-up fotostudio" in onze huiskamer.
Resultaat was dat we van vrijdagmiddag tot zondagavond tussen een verzameling opgestapelde meubels hebben gebivakkeerd (overigens wel mooi uitgelicht door de gehuurde studiolampen), pizza's uit dozen etend en onderwijl vragen beantwoordend als "Mama, hoe heten die besjes ook al weer die op de wc liggen?". Je moet het ergens kwijt - bovendien is dat de enige plek in huis waar een constante gevoelstemperatuur heerst van -5. Blijven ze mooi vers!

Door alle voorbereidingen is alles wel vlekkeloos verlopen. Nou ja, bijna dan...het enige gezinslid met schoenen aan staat achteraan.
Binnenkort in uw brievenbus dus een fijne kerstkaart met een heleboel kerstsokken er op! The devil is in the details! Gelukkig heb ik een jaar lang de tijd om de volgende kerstkaart uit te denken.

November stress

Inmiddels zijn we in december en heerst er een koortsachtige spanning in Huize Circus Edgar. Schoenen worden gezet, Sinterklaasliedjes worden gefinetuned tot schunnige versies, speculaas wordt gebakken en surprises worden in elkaar geknutseld. De gebruikelijke zaken dus voor deze tijd van het jaar.

Maar vorige week heerste er heel andere dingen: keelontsteking en buikgriep. 

Zelf liep ik met een blaasontsteking door Antwerpen, wat je een heel nieuwe kijk op een stad geeft kan ik verklappen. Zo heb ik cafe's bezocht waar ik anders nooit iets was gaan drinken (met hol borrelende wc's in muffe kelders) en een nachtapotheker geraadpleegd die niet had misstaan als hoofdkarakter in een boek van Stephen King. Desondanks heb ik er een geweldig weekend gehad, mede dankzij het altijd fijne gezelschap van mijn grote zus.

Dat valt niet te zeggen van oudste dochter, die de hele afgelopen week met een fikse keelontsteking op de bank heeft doorgebracht. Uiteraard wilde ze, ondanks 39 graden koorts en bijpassende rode blos, geen medicijn. Want dat is vies. En naar de dokter heb ik haar alleen gekregen onder groot protest en met het vooruitzicht op een cadeautje. 

Een ware uitputtingsslag dus. Tel daar het rondsluipende buikgriepvirus bij op dat diverse gezinsleden op de meest ongepaste tijden trof en je hebt het recept voor een onrustig weekje. 

Om in deze tijden van wanhoop mijn kinderen niet ook nog met een verantwoorde maaltijd van geblancheerde broccoli met Chiazaad en gestoomde witvis lastig te vallen, aten we bij wijze van uitzondering midden in de week ovenpatat. En daar doen mijn kinderen, om een en ander net over het randje van ongezond naar onverantwoord te tikken, een sloot Maggi overheen. 

Oudste zoon, als enige nog niet ten prooi gevallen aan welk virus dan ook, zat heerlijk van deze onverwachte delicatesse te genieten toen hij ineens stopte met eten en met grote angstige ogen naar het potje Maggi keek.   

Ik: "Is er iets?"

Oudste zoon: "Mam, dit is echt heel erg overdatum!!!" 

Ik: "Dat zal wel meevallen, bovendien is Maggi volgens mij eeuwig houdbaar."

Oudste zoon: "Maar hier staat 'sinds 1895'!"

Aha, bang dat hij vanuit onverwachte hoek alsnog geklopt zou worden door stomende koorts en een reutelende buikloop. 

Franse stoofpeertjes

In de vorige post had ik het al over de peertjes die bijna heksensoep waren geworden. Gelukkig heb ik ze op tijd van dit troosteloze einde kunnen redden want wat werden ze mooi toen ik ze uiteindelijk stoofden. En heerlijk bovendien! 

Normaal zou ik nooit denken aan iets als 'peertjes stoven' (is dat niet heel ingewikkeld, met melige, laffe peren als resultaat?) maar ik kreeg een zak vol schattige exemplaren cadeau en alsof het lot er mee speelde, ontving ik niet veel later via de post het kookboek van Mimi Thorisson, "A kitchen in France" (een absolute kerstcadeautip voor mensen die van lekker koken, Frankrijk en mooie fotografie houden!).
Het staat vol heerlijke Franse recepten, mooie verhalen en werkelijk schitterende foto's (gemaakt door haar echtgenoot Oddur Thorisson). Naast dat ik gelijk zin kreeg om naar een Frans château te verhuizen met de familie en er daar ook nog maar een roedel katten bij te nemen (hoewel zij 20 honden hebben, maar daar begin ik natuurlijk niet aan), kreeg ik ook enorme zin om te koken. En dan niet een ordinair roerei met wat kruiden, maar voor mijn doen best ingewikkelde, Franse dingen. 

Helaas viel dit nieuwe kookelan exact samen met een oven die er mee op hield. Naast wat afgebroken knopjes, een kapot handvat (lang leven duct tape!) en een ingebouwde wekker die het precies een week heeft gedaan, werd hij nu ook niet meer warm. Jammer dat ik daar pas achter kwam toen de ovenpatat al anderhalf uur bleek lag te sudderen en mijn kinderen om half zeven groen van de honger aan de inhoud van de fruitschaal begonnen. De grote grill er maar overheen gegooid en gelijk de "witgoedman" gebeld.  

Inmiddels zijn we een nieuw verwarmingsonderdeel, een bak met geld en een woelig levensverhaal van de witgoedman verder maar hij doet het weer als een zonnetje. En nu ben ik niet meer te stuiten.
De stoofpeertjes van Mimi ( Pears à la Médocaine - er gaat een hele fles rode wijn in!) waren het eerste dat ik maakte en het was het wachten meer dan waard! Ik serveerde het met de roomkaastopping van de wortelmuffins van Sophie Dahl waar ik eerder al over schreef. Hieronder het door mij vertaalde recept, inclusief dat van de Engelse creme. De credits gaan uiteraard geheel naar Mimi en Sophie.

Pears à la Médocaine

Nodig

6 à 8 stoofperen

ongeveer 750 ml droge, rode wijn

350 gr suiker

1/2 vanillestokje (zaadjes er uit geschraapt, maar bewaar ook het stokje!)

1 kaneelstokje

2 laurierblaadjes

2 steranijsjes

Gooi alles (behalve de peertjes) bij elkaar in een pan met een dikke bodem, roer totdat de suiker is opgelost en breng aan de kook. Zet de peertjes er voorzichtig bij, doe de deksel op de pan en laat ze ongeveer 30 minuten zachtjes sudderen. 

Laat de peertjes goed afkoelen en zet ze dan, in de siroop, minimaal 24 uur in de koelkast.  

Heerlijk in combinatie met:

Roomkaasmengsel van Sophie Dahl

Nodig

250 gr roomkaas (ik gebruikte mascarpone)

60 gr poedersuiker

andere helft van het vanillestokje (maar dit keer alleen de zaadjes)

geraspte schil en sap van 1 citroen

Klop de roomkaas met de poedersuiker en de vanillezaadjes door elkaar. Voeg dan de geraspte schil en beetje bij beetje het sap van de citroen toe. Proef tussendoor of het niet te zuur wordt. 

Bon appétit en enjoy!

De foto's van mijn meiden maakte ik trouwens afgelopen zondag gewoon hier in Rotterdam en bleken prachtig te combineren met de peertjes! Een Frans-Engelse post met een Hollands tintje dus.

Spinnencake en heksensoep

Halloween is hier thuis inmiddels uitgegroeid tot een gigantisch verkleed- en snoepfestijn. Hoewel dat eerste vooral een noodzakelijk kwaad is om zoveel mogelijk snoep binnen te halen en het helaas dus vooral uitloopt op het laatste. "Nee mama, dat zakje is veel te klein...dat moet echt groter", kreeg ik te horen toen ik ze een diepvrieszakje (nota bene extra groot!!) wilde meegeven op hun tocht. Uiteindelijk zijn ze vertrokken met ieder een stevig formaat Albert Heijn tas. Die ze aan het einde van de avond bulkend vol weer binnen sleepten. 

Ik heb zelf een wat romantischer beeld bij het hele gebeuren. Bij Halloween denk ik aan kunstig uitgeholde pompoenen met flikkerende kaarsjes er in, zelfgefreubelde spinnencake en heerlijke, dampende heksensoep (bijvoorbeeld van pompoen, kastanje of knoflook). 

Helaas heeft heksensoep in ons huis inmiddels een heel andere connotatie. Twee winters geleden heeft 'meneer-de-echtgenoot' eens weken rondgereden in een auto waarin een wolk niet te traceren mestlucht hing. Ik denk dat het begin maart was dat er, na een grondige inspectie door hem, een zak met spruiten uit de achterbak tevoorschijn kwam. "An, weet jij wat dit is?" 

Het bleek een nog na dampend rekwisiet van een modeshoot van begin januari. Van de knapperige spruitjes had ik een leuke winterketting geregen die het op de foto heel leuk deed maar die, achter in de auto met de verwarming op "kernsplitstemperatuur", iets minder goed tot zijn recht kwam.  

Een paar weken terug, tijdens een ritje naar de plaatselijke dierentuin, had 'meneer-de-echtgenoot' een déja-vu. Of liever gezegd een déja-senti: een behoorlijke mauvaise odeur vulde de auto. En inderdaad, halverwege de rit hield jongste dochter triomfantelijk een zak met stinkende prut omhoog. Wat eens heerlijke sappige tomaten van oma's moestuin waren, was nu een klotsende bruine heksensoep in een plastic zak geworden. Zelfs met alle ramen open en een extra dot gas lukte het niet om de lucht weg te krijgen.

Ik heb mijn leermomentjes inmiddels dus wel gehad. Toch duurde het laatst nog een dag of drie voordat ik dacht aan de zak met schattige stoofpeertjes die ik van An had gekregen tijdens een verjaardag in Breda (waar ik met de auto heen was gegaan!). 

Inmiddels zijn die gelukkig succesvol verwerkt tot een heerlijk nagerecht, met dank aan een geweldig recept van Mimi Thorisson. Maar daarover in een later blogje meer!

Fijn herfstweekend!

Wat zijn jullie plannen voor het weekend? Ik heb me laten vertellen dat het een mooi herfstweekend wordt. Wij hebben een feestje (met als thema "Koningsblauw" - dat wordt nog een uitdaging, ben ik bang) en gaan eten bij familie. Hier nog wat fijne tips en links...

- Met mijn dochters ging ik in de vakantie naar deze kinderboekwinkel en daarna naar deze kleine, gratis tentoonstelling. Komende maandag, 27 oktober, is er in de centrale bibliotheek van Rotterdam bovendien een lezing en meet&greet met deze illustratrice!

- Mocht het toch nog met bakken uit de hemel komen, dan is dit het boek om uit de kast te trekken!

- Volgende week vrijdag is het Halloween. Als ik nog ergens tijd heb dit weekend, ga ik deze zeker proberen te maken.

Fijn weekend!

Hallo herfst!

Door al dat mooie weer van de afgelopen weken was ik vergeten dat het toch al midden oktober is. Lekker met de tuindeuren open een kopje koffie drinken en zonder jas aan de deur uit. Sterker nog, ik heb een paar weken geleden met oudste dochter in een zomerjurkje kastanjes staan rapen in het plaatselijke park. En nog ging er geen belletje rinkelen - kastanjes in de zomer...wake up! 

Gisteren werd ik eindelijk met mijn neus op de feiten gedrukt toen ik (met jas aan) door een klamme regenwolk door Utrecht liep. Gelukkig wel op weg naar wat leuks.

Vlak bij de Dom heb ik samen met An van Tarte taart An bijgepraat en plannen gemaakt onder het genot van gigantische punten taart, dampende koppen thee en, om deze zoete ochtend in stijl af te maken, knapperige Jitterbuggs. Met mijn hoofd vol plannen en in mijn achterhoofd dat Zweedse zandkoekje met Meringue ben ik weer in de trein gestapt. Had ik dat koekje niet ergens eerder langs zien komen?

Aha! In The Kinfolk Table, hét kookboek van hipsters around the world; gekocht voor de mooie fotografie (hmm, dit klinkt wel heel erg als "ik koop de Playboy voor de journalistieke artikelen". Maar serieus, kijk maar eens hier). Hier wordt het echter als Deense specialiteit aangeprezen en bovendien voorzien van een laagje jam.
Omdat ik bij vallende blaadjes, suizende boomtoppen en natte straten met donkere wolken erboven altijd zin krijg om iets te bakken, ben ik aan de slag gegaan. In plaats van frambozen gebruikte ik bramen en bramenjam - het is tenslotte herfst!

Meringue-bramen koekjes volgens het Kinfolk recept 

Nodig
125 gr. zoute roomboter op kamertemperatuur
240 gr. suiker
2 grote eieren, gesplitst en op kamertemperatuur
210 gr. bloem
bramen en bramenjam

Plaats een rooster in het midden van de oven en verwarm deze voor tot 175 graden.
Mix de boter en de helft van de suiker samen met de ei-gelen en bloem tot een compact deeg. Rol uit op een stuk bakpapier en bak in vijf minuten of tot ze knapperig beginnen te worden. Haal de koek uit de oven en breng de oventemperatuur terug tot 150 graden.
Klop nu de eiwitten met de mixer in 1 minuut tot ze beginnen te schuimen en voeg dan geleidelijk de andere helft van de suiker toe. Mix tot het eiwit pieken vormt.
Smeer nu de jam naar smaak over de koek. Daar over heen smeer je voorzichtig het eiwit uit. Bak een uur in de oven of tot de Meringue droog en licht begint te kleuren.
Laat minstens een uur afkoelen, breek in stukken en serveer met verse bramen.

Een groot succes was het. Te meer omdat mijn oven het langzaam begint te begeven en niet heel heet meer wordt. Ideaal dus om Meringue te bakken! 

Ben wel benieuwd hoe dat binnenkort gaat als er hier een door meneer-de-echtgenoot gewonnen thuiskok komt koken. Waarschijnlijk vier gangen gebakken schuim opgediend door de met de kok meegekomen keukenelfjes. We'll see! 

Ceci sont les couleurs de nos vacances

Zomervakantie - trampoline springen en logeren

Dan heb je volgens mij een goede zomervakantie - als het vervelendste tot nu toe is dat je een spiertje overbelast hebt in je been omdat je teveel op de trampoline hebt gesprongen. 

Het overkwam oudste zoon een paar weken geleden. Enig melodrama is hem niet vreemd en dus heeft hij dagen rondgelopen met een moeilijk gezicht en met - zodra hij in het zicht liep - een slepend been. Bij elke huishoudelijke opdracht reageerde hij bovendien met een bejaard "dat kan ik nu niet, want ik heb een slecht been". Gelukkig is mantelzorg nooit ver weg als je tweeling bent; zijn broer heeft dagen zijn sokken voor hem aangedaan.

De dames hadden ondertussen andere zaken aan hun hoofd: een zusterlijke logeerpartij. 

Vanaf dat ze twee zijn slapen ze, wegens ver uiteenlopende karakters en dito meningsverschillen, op aparte kamers. Deze vakantie hadden ze echter ineens besloten dat ze bij elkaar wilden logeren. 

Niet op een doordeweekse dag dachten 'meneer-de-echtgenoot' en ik nog - niet iedereen heeft immers zes weken vrij. Helaas bleek er geen houden aan. 

Iedere avond na het naar bed brengen ("Ik vind jullie de allerliefste papa en mama van de hele wereld en nu ga ik lekker slapen, welterusten") trippelde oudste dochter rustig naar haar zusje om vervolgens met een verontwaardigd "maar hoe weten jullie dan dat ik hier ben?" weer teruggestuurd te worden. 
"Omdat papa's en mama's nou eenmaal alles weten" bleek niet meer afdoende. Uiteindelijk trok ze zelf haar conclusies en zette haar deur op exact dezelfde kier als hij bij het naar bed brengen stond en legde als een professionele voortvluchtige een stapeltje knuffels onder haar deken. En omdat we de allerliefste papa en mama zijn, hebben we haar toen maar laten liggen.

Waterballonnen

"If you never did you should.

These things are fun and fun is good."

------

Dr. Seuss

Waterballonnen: nu overal per kilo te koop met een onhandig plastic opzetstuk voor op de kraan. Die past uiteraard nooit op de kraan thuis waarna het gefrummel om er water in te krijgen begint. 

En als die hobbel uiteindelijk genomen is, volgt het onhandige geglibber om met natte vingers een knoopje te krijgen in het veel te korte uiteinde. Meestal eindigen we allemaal gefrustreerd, chagrijnig, en voortijdig zeiknat van de ballonnen die uit elkaar knallen tijdens het vullen of uit je handen glijden bij het dichtknopen.

Maar wat blijkt op deze snikhete eerste vakantiedag? Gewone ballonnen werken veel beter: passen om elke kraan, er kan meer water in (wel even oppassen met blazen daarna) en zonder knoop kan je ze de lucht in gooien waarna er een sierlijke vlucht van de ballon volgt, inclusief een spetterende waterstaart. 

Down the rabbit hole

De laatste weken waren zo hectisch en druk dat ik het gevoel heb een vrije val gemaakt te hebben "down the rabbit hole". 

Uiteraard waren daar weer de standaardzaken die het einde van een schooljaar nou eenmaal met zich meebrengt: Avondvierdaagse, juffendag, toetsweken en uitdeelmomenten. Tel daar werk en vier kinderen die ineens acuut uit al hun schoenen waren gegroeid bij op (met als gevolg dat ik op de heetste dag van het jaar tot nu toe met vier kinderen in het centrum van Rotterdam in de uitverkoop heb rondgedoold) en je hebt al een aardig vol programma. 

Ik zat echter ook nog midden in de afronding van mijn studie aan de Fotovakschool; een bijna fatale combinatie zo bleek toen ook nog de computer, halverwege mijn portfolio, met een hevige koortsstuip de geest gaf. 

Om in het sprookjesthema van mijn vorige post te blijven: uiteindelijk is alles goed afgelopen en leven we op dit moment nog lang en gelukkig. Maar er waren momenten dat ik het gevoel had dat ik als de vrouwelijke equivalent van de Mad Hatter zou eindigen: tot in lengte van dagen thee schenkend (of in mijn geval Pinot Gris in vale Ikea glazen) met twee tweelingen die elkaar continu tegenspreken en een rode Cheshire Cat met een haarbal aan mijn zij. 

Drie foto's van mijn afstudeerserie staan in deze post. De totale serie zet ik deze week op mijn website, annekruitfotografie. Reden om weer eens een kijkje te nemen!

Er was eens...

In een land, hier niet eens zo ver vandaan, leefden eens een rijke koning en een bijzonder knappe koningin. Samen hadden zij vier knappe maar eigenzinnige kinderen: twee jongens en twee meisjes.
De koning en de koningin kenden elkaar al bijna 20 jaar. En hoewel ze door de jaren heen allebei wat ronder van vorm waren geworden en hun haren een geraffineerde grijze gloed hadden gekregen, hielden ze nog altijd veel van elkaar.
Het land waarover zij regeerden was oud, evenals het paleis dat zij bewoonden. De vloeren kraakten er oorverdovend, het stof dwarrelde er in overvloed en de muren hadden er oren. In de kasten woonden shirts, jurken en broeken die de magische eigenschap hadden om binnen een week te krimpen zodat de koningskinderen er vaak bij liepen alsof ze door hoog water moesten waden wanneer ze naar school gingen. Boven de trap woonde een eeuwenoude woestijn die bij elke stap in het paleis door een ingenieuze kier een handje grijs zand liet vallen op de trap eronder. Hoe vaak de knappe koningin ook stofzuigde, er lag altijd een subtiel knisperende laag zand op de trap naar de eerste verdieping en in de paleisgang.

Op een dag ergens halverwege één van de vele vakanties die de koningskinderen hadden, beloofden de koning en de koningin aan hun kinderen dat zij binnenkort met hen naar de Efteling zouden gaan.
Hoe konden zij weten dat het weer, dat midden april zo zomers en vriendelijk zacht aanvoelde weldra zou omslaan in een sensationeel waterballet vol buiige regens en regenachtige buien.
O, hadden zij maar voorvoelt dat de koning binnen niet afzienbare tijd geveld zou worden door een sensationele griep met opgezette keelklieren zo groot als kokosnoten en koortsaanvallen van zodanige hitte dat de eeuwenoude woestijn boven de trap jaloers toekeek.
Helaas. Op de dag dat het familie-uitje gepland was, leek het paleis wel omgeven door een slotgracht van kolkend regenwater en hadden hevige rukwinden er voor gezorgd dat het blauwe regen boompje voor de deur omgewaaid was zodat zij bijna hun paleis niet uit konden (gelukkig bezat de koning de wonderlijke eigenschap om wat dan ook te kunnen repareren met slechts duct tape). Bovendien leefde, op de dag waar ik over spreek, de koning al enkele dagen op een dieet van ibuprofen en vanillevla.
Maar om de koningskinderen niet teleur te hoeven stellen werden de broodjes toch gesmeerd, de geliefde moeder van de koningin opgehaald uit haar buitenverblijf om de feestvreugde te verhogen en nam de koning nog een extra roze pil in.

En toen nam iedereen plaats in de gouden, gammele koets en reden zij zingend naar het Anton Pieckerige pretpark alwaar het, na de aanschaf van enkele blauwe regenponcho's met hysterisch Eftelinglogo en de ontmoeting met de andere grootouders, toch nog een fijne dag werd.
De kinderen gingen in de Piranha waar zij juichend nog natter werden dan zij al waren. De koningin en haar moeder gingen voor het eerst van hun leven in de Bob achtbaan en gilden de longen uit hun lijf en de argeloze hopman die voor hen zat doof voor het leven.
En de koning? De koning deed of hij geen griep had die dag en lag de dag erna met nog heviger koorts in zijn bed te dromen van rollen duct tape en roze pillen - de hot coldrex binnen handbereik.  

Brein

Oudste dochter is nogal van de existentiële vragen op het moment.: "Hoe is de wereld ontstaan? En hoe ben ik ontstaan?" Dat soort werk.
Bij de eerste vraag kon ik mooi naar "Er was eens..." verwijzen, een van oorsprong Franse tv-serie van eind jaren 70 over allerhande wetenschappelijke en natuurkundige verschijnselen (bijvoorbeeld hier...tip: zet het geluid van je computer wat zachter in verband met de plechtige orgelmuziek aan het begin). Kindje voor YouTube geïnstalleerd, mama weer wat tijd voor zichzelf.
Het antwoord op de tweede vraag vergde echter wat meer tijd. Mijn verhaal over liefde, zaadjes en eicellen leverde bovendien nog meer vragen op: "Hoe komen die zaadjes dan bij de eitjes? En kom ik uit een ei?"
Toen ik het verhaal nog maar eens uit de doeken had gedaan, inclusief alle details, vond ze het maar een smerig idee. En ze wilde toch al geen baby omdat ze in de film Narnia had gezien dat baby's met veel geschreeuw van de moeder naar buiten komen. En daarmee was die vraag ook mooi beantwoord en de toekomst van mijn stamboom beslist wat deze dochter betreft.

Afgelopen week bij het naar bed brengen kwam er ineens een nieuwe vraag.

Oudste dochter: "Mama, wat zit er eigenlijk in je hoofd?"
Ik: "Daar zitten je hersenen."
Oudste dochter: "Maar hoe werkt dat dan? Papa zegt met elektriciteit."
Ik: "Ja, zoiets is het wel geloof ik."
Oudste dochter: "Maar hoe kan dat dan? Er zit toch geen stekker aan je hoofd? En moet je dan altijd bij een stopcontact zitten? En als je dan naar Afrika wilt, moet er dan een heel lang snoer mee?"

Hmm, goede vragen, ingewikkeld antwoord wat mij betreft. Ik heb dan ook doorverwezen naar papa, die immers was begonnen met z'n 'er zit elektriciteit in je hoofd'. Topic voor nu afgerond dacht ik.
En toen gingen we de volgende dag naar de bloemist waar ze een bloem uit mocht zoeken. Die ene graag, met die rare kronkels. De bloemist vroeg onschuldig "weet je hoe deze bloem heet? Een hersenbloem".
Ohoh...en vandaag bleek bovendien dat ook het tweede onderwerp nog speelt in het brein van mijn dochters toen ik ze met elkaar hoorden discussiëren of ze nou "twee-eierig of één-eierig zijn". Waarschijnlijk "twee-eierig" want ze lijken niet op elkaar constateerden ze zelf. Maar de broers zouden weleens "één-eierig" kunnen zijn want die kan niemand uit elkaar houden.
Om verdere diepgang voortijdig de kop in te drukken (dat doen ze maar op school), heb ik vandaag als afleiding wortelcakejes gebakken. Het recept was van Sophie Dahl en met name de roomtopping (mascarpone, poedersuiker, citroen en vanille) is meesterlijk. Daar krijg je zelfs rauwe slakken smakelijk mee.

Koningsdag 2014 - let the games begin!

Overmorgen is het zover: de eerste officiële Koningsdag! Oranjefeest 2.0!

Ik vermoed dat het echter, net als op de Koninginnedagen van de afgelopen decennia, toch vooral weer neer zal komen op de verkoop van oude, incomplete spullen op stoffige, oude kleedjes door compleet uit oranje kledingstukken opgetrokken families. En op tv die andere familie die zich koekhappend, zaklopend en ezeltje prikkend door de dag probeert te werken. 

 

Voor al dat oranje vertier losbarst, heb ik vandaag nog even de rust opgezocht. In de achtertuin van onze Koning, op landgoed De Horsten.
Op hier en daar een plukje pensionado's met nordic walking stokken na was het er heerlijk rustig. De seringen stonden in bloei, het koolzaad wuifde zachtjes in de wind en de koeien...tja, de koeien roken heel erg naar koe vandaag. Maar daar merk je gelukkig niets van op de foto's. 

    

It's al happening at the zoo

Natuurlijk hebben we met Pasen eieren gezocht en tegen de klippen op Matzes gegeten die we eerst besmeerd hebben met boter van zo'n echte boterkip - weet iemand trouwens waar je tegenwoordig nog zo'n schattig lammetje met rozijnenoogjes en twee blaadjes buxus als staart vandaan haalt?
Eieren gekookt, gescrammbled en gebakken; you name it, we had it! Maar na een half uur oneigenlijk gebruik door onze kinderen van de inmiddels half gesmolten chocoladepaaseieren werd het tijd om wat anders te gaan doen.
Eerder waren we al eens naar de plaatselijke dierentuin geweest met Pasen en dat was, buiten een buitengewoon luidruchtige fascinatie van jongste zoon destijds, prima bevallen.

En ook nu was het een ouderwets fijne dag met mooi weer, een heleboel babybeestjes met extreem knuffelgehalte (zelfs de babyhyena's bleken om te smelten) en standaard familie-in-de-dierentuin-kiekjes. Daardoor en door al die mooie oude gebouwen die Blijdorp rijk is, neurie ik dan als vanzelf dit gemoedelijke liedje. It's all happening at the zoo! I do believe it. I do believe it's true!

 

Woensdag in de tuin

De wisteria bloeit! We hebben er de hele dag onder gezeten; beetje spelen, kopjes thee drinken en een lounge bed gemaakt. Alsof er geen strijkmand en boodschappenlijstjes bestaan.

"Woensdag in de tuin" is een initiatief van Alicia Bock. 

Bloemen en potloden

Oudste dochter wil niet meer naar school want "school is saai!" Gelukkig heeft ze een goed doortimmert alternatief achter de hand: "Ik wil alleen nog maar tekenen en bloemen kopen."
Vooralsnog heeft ze hier tot haar spijt alleen tijd voor 'om school heen'. ' s Ochtends horen we haar om een uurtje of half zeven plaats nemen achter haar bureautje om tot het ontbijt te werken aan boeken vol verliefde draken, geheime bloementuinen en "grote, groene bollen die baby's krijgen en daar een dagje mee naar het strand gaan".

In haar verhalen kunnen mandarijnen praten en zweven elfjes met hele lange benen zwaaiend met toverstafjes door de lucht. Dat ze dat maar altijd mogen blijven doen! En er geen 'grote mensen' tegen haar zeggen dat iets niet bestaat of niet kan.
Gelukkig tekent en kleurt ze op dit moment als een 'mini-Monet' de dagen met onuitputtelijke fantasie en onbevangenheid vol!

En natuurlijk bloemen. Als mijn kinderen een klein cadeautje mogen uitkiezen voor zichzelf dan kiest oudste dochter steevast een bosje kleurige bloementjes. En mocht er onverhoopt niets voorhanden zijn, dan haalt ze ze gewoon zelf (waarschijnlijk uit de tuinen in de buurt - bij deze mijn oprechte excuses): "Nee hoor mama, echt niet geplukt, deze lagen allemaal op de grond!" 

Ik moet op dit moment dus ogen in mijn achterhoofd hebben nu het lente is en alles op volle sterkte uit de grond schiet en begint te bloeien!

Waterverf

Regen. Ik zit er meestal niet op te wachten - zeker niet als ik ook nog ergens heen moet. Of als ik een "woensdag-in-de-tuin-blogje" wil schrijven. De dames hier hebben daar echter heel andere ideeën over.
Hoera regen! En we moeten ook nog naar de bso! De broers kijken ze dan glazig aan. Twee gruwelelementen in 1 zin...onbegrijpelijk! Dat schreeuwde dus om opheldering.
Wat is er zo leuk aan de combinatie bso en regen? Gezien de titel van dit stukje zou je denken 'ze mogen daar dan helemaal los met waterverf' maar het ligt net even anders.

Ik: "Maar vinden jullie het niet vervelend om als het regent helemaal naar de bso te lopen?"
Oudste dochter: "Nee hoor. Want dan mogen we de sponsjes aan."
Ik: "De sponsjes? Wat zijn dat?"
Oudste dochter: "Nou, die blauwe dingen over je jas."
Ik: "Oh, je bedoelt de ponchos!"
Jongste dochter: "Ja, ze bedoelt de ponzoois!"

Aha. Mysterie uit de wereld geholpen en lang leve ponchos!
Vandaag regende het ook maar geen bso deze middag. Buitenspelen zat er niet in en dus hebben we gewaterverfd. Dat levert fijne tekeningen op in mooie matte poederkleuren. Net als de viooltjes in de tuin.

En dank ieder voor de reacties op de give away! De winnaar is (door jongste dochter met de ogen dicht aangewezen - sorry, geen notaris bij aanwezig geweest) Kristel. Als je een adres in de comments achterlaat (wordt niet gepubliceerd) kan ik de foto naar je toesturen!

Taart en een give-away

Afgelopen week zat ik, voor een project van de Fotovakschool, tot aan mijn nek in de taarten.
Buiten dat het al een tijdje extreem lekker weer is voor de tijd van het jaar, was er niet echt aanleiding voor slingers en slagroom.
Tot ik me dus ineens bedacht dat het 28 februari precies drie jaar geleden is dat ik dit blog ben begonnen. Alle reden voor een feestje dus eigenlijk met taart en cadeautjes.
De taart kon ik ruimschoots afvinken. En de cadeautjes...? Tijd voor de eerste Circus Edgar give-away ever!
Als je een comment achter laat bij deze post, maak je kans op een afdruk van deze foto met citaat van Julia Child ( 20x30 cm).
En natuurlijk bonuspunten als er ook nog geliked wordt op www.facebook.com/Annekruitfotografie!

Water

"Even rustig aan doen" - ga er maar aan staan in een huis met vier jonge kinderen en een kater zonder vastomlijnd idee van huis en haard. Deze laatste bovendien (als onderdeel van een totaalpakket aan bijzondere katereigenschappen) met een hoogfrequente neiging tot het verliezen van zijn halsbandje met adresgegevens. 

Hopelijk was zijn laatste escapade op dit gebied echter een leermomentje aangezien hij toen, wederom zonder bandje, door iemand uit diens voortuin werd gevist en als "anonieme kater" werd afgevoerd naar de dierenarts. Deze las de chip in zijn nek, belde resoluut naar ons huis en voegde daar bij mijn aankomst in de praktijk aan toe dat het hoog tijd was voor de inentingen tegen nies- en kattenziekte. 

En nu we er toch waren, konden we ook wel gelijk anti-vlo druppelen, tanden schoonmaken en een weegmomentje inlassen. Kortom, Edgar zat tien minuten later volledig "APK-gekeurd", beduusd in zijn mandje klaar voor vertrek naar huis. En hopelijk met ergens in zijn kattenbrein het idee dat hij dit niet nog een keer moet doen. 

Kinderen is een heel ander verhaal. Woensdagmiddag is hier steevast een heksenketel - zo waren daar gisteren in totaal acht kinderen in diverse leeftijdsvarianten. Eindscore van deze middag: 1 tand door de lip, 2 blauwe bulten met schaafwondjes op verschillende benen en een voorraadkast waar een Russische winkel luxe gevuld bij lijkt. 

Als voorbereiding op deze wekelijkse, luidruchtige kinderexplosie, ben ik 's ochtends gaan wandelen - en wat helpt beter om even helemaal tot jezelf te komen dan water?! 

Woest schuimende golven, kabbelende beken of druppelende stroompjes...op mij heeft het een magische uitwerking. Gecombineerd met de foto's die ik gisteren maakte, daarom vandaag een ode aan water. 

    

Sneeuwvakantie

"Smooth clean and frost white

The world looks good enough to bite.

That's the season to be young,

Catching snowflakes on your tongue."

- Ogden Nash